fever | hyunchan

22

hatırlatmak isterim ki bu kitapta yetişkin içerik olacak ve yetişkin içerik olan bölümlerin başına uyarı koymayacağım

aklınızdan çıktıysa hatırlatayım dedim

iyi okumalar <3

•••

Bir hafta. Chan'sız geçen bir hafta.

Bu süre boyunca içinde bulunduğumuz tek iletişim, salı sabahı gerçekleşen kısa mesajlaşmamızdı.

*Chan*

Günaydın

Dün akşam uyuyakalmışım sanırım hahahh

Kusura bakma

Geldiğin için tekrar çok teşekkür ederim

Çok iyi geldi

Yani, gecenin çoğunu hatırlamıyorum

Ama kendimi çok daha iyi hissediyorum

Sağ ol Hyunjin

Rica ederim Chan

Hangoverın hızlı geçer umarım

Bu mesajlaşma beni cidden rahatsız etmişti. Hatırlamıyordu yaşananları. Resmen iki şişe şarap içtiği için hiçbir sik hatırlamıyor, beni yaşananlarla baş başa kalmaya zorluyordu.

Mesajlaşma dışında hiç görüşmemiştik. Kafeye gelmemişti. Aramamıştı. Minho'yu ziyaret etmeye veya işten alıp işe bırakmaya da gelmemişti. Bir haftadır kendimi diken üstünde gibi hissediyordum ve bu hallerimi kimse sorgulamadığı için şanslıydım çünkü kimseye o gece yaşananları anlatabileceğimi sanmıyordum. Kendime bile açıklayamıyordum yaşananları.

Chan beni öpmüştü. Öpüşüne karşılık vermiştim. Öpüşmüştük. Chan ve ben öpüşmüştük.

Bu ne demekti? Hiçbir şey. Bu hiçbir şey demek değildi. Bunun ifade ettiği tek şey Chan'ın sarhoş olunca insanları öpmeye başlıyor oluşuydu. Yaşananları hatırlamıyor oluşu da bunu kanıtlıyordu.

Şimdiye kadar hiçbir şeyden, beş dakikadır önünde beklediğim kapıyı çalmaktan korktuğum kadar korkmamıştım. Pekâlâ, korkmuştum. Ama yaşananlardan bir hafta sonra Chan'ın yüzünü ilk kez görecek olmak... Korkutucuydu.

"Hoş geldin, oppa." Hannah'nın gülümseyen yüzü beni tüm düşüncelerimden birkaç saniyeliğine de olsa çekip koparmıştı. "Merhaba, Hannah. Asıl sen hoş geldin." İçeri geçip ayakkabılarımı çıkarmaya başladım. "Nasıl geçti gezi? Eğlendin mi?"

"Hem de nasıl! O kadar güzel vakit geçirdik ki... Bir sürü etkinlik planlanmıştı hepsini yaptık, bir sürü yemek yedik, bir ton fotoğraf çektik..." Hannah heyecanlı heyecanlı konuşmaya devam ederken onu dinleyerek salona girdim. Kulaklarım ondaydı ama gözlerim istem dışı odayı taramıştı. Chan'dan bir iz yoktu.

"Chris yok." Hannah etrafta onu aradığımı mı görmüştü yoksa abisinin evde olmadığını dile getirme gereği mi duymuştu emin değildim. "Çarşamba günü duruşmaları varmış. Eve yalnızca uyumaya geliyor iki gündür." Hannah kitaplarını karıştırırken morali bozulmuş bir şekilde konuşmuştu. Abisini böyle stresli ve yıpranmış görmek onu üzüyor olmalıydı. "İyi bir neden uğruna bu kadar çalışıyor, abinle gurur duymalısın." Bakışları beni bulduğunda kaşları çatıldı. Birkaç saniye sonra gözleri kocaman oldu.