Azyl

30. Ci, którzy radzą sobie sami

Jacob przeglądał zawartość kartonowych pudeł, które po przeprowadzce zniósł do piwnicy, by tu cierpliwie czekały na odpowiedni czas. Mieli tu niemal wszystko, co pozwoliłoby im przetrwać kryzys: konserwy i suchary, paliwo do kuchenki polowej, latarki z zapasem baterii, lampy naftowe, kompasy i liczniki Geigera. Ale nigdzie nie mieli niczego, co mogłoby służyć za broń. Przed przeprowadzką nie zdążył postarać się o pozwolenie na pistolet, a później, gdy jego kontakty z kontynentem były już bardziej ograniczone, zaczął to odkładać w nieskończoność. Przeklinał się w myślach za to. Zawsze powtarzał: „jeśli nie jesteś przygotowany na wszystko, to nie jesteś przygotowany na nic”. Jedyne przedmioty, które znalazł i które w jakiś sposób mogłyby się przydać do obrony, to stara, pordzewiała siekiera i równie wysłużony scyzoryk z czasów harcerstwa. To na nic. Równie dobrze mógłby iść z gołymi rękoma.

Za plecami usłyszał odgłos otwieranych ciężkich, metalowych drzwi i skrzypienie drewnianych schodów w rytm miarowych kroków. Od razu rozpoznał kto to.

– Tak myślałam, że cię tu znajdę – powiedziała Vera.

– Jesteśmy całkowicie bezbronni – stwierdził zrezygnowany Jacob. – Rozumiesz to? Spieprzyłem sprawę.

– Spieprzyłeś sprawę, bo nie mamy pod dachem wojskowego arsenału? Nie opowiadaj głupstw.

– Zobacz – Jacob rzucił na ziemię ciężką siekierę.

Ściany piwnicy odbiły i wzmocniły metaliczne brzęknięcie, przez co odgłos aż przeszył uszy Very.

– To jedyne, co mamy.

– A możesz mi wytłumaczyć, po co tam w ogóle idziecie? Nie możecie zaczekać, aż przybędzie policja i zajmą się tym zawodowcy? Widziałeś, co ta bestia zrobiła temu biednemu chłopakowi.

– Widziałem – odparł Jacob. – I nie pozwolę, żeby coś takiego spotkało też was. Ciebie, Ingę czy Nielsa. Nie wybaczyłbym sobie tego. Zwłaszcza, że powinienem był być lepiej przygotowany. W końcu widziałem to zwierzę już pół roku temu. Walczyłem z nim. Powinienem był wiedzieć, że nie odpuści. Miałem dość czasu, żeby nas przygotować.

Vera podeszła do męża i chwyciła go za rękę. W świetle samotnej, nagiej żarówki pod sufitem twarz Jacoba wydawała się bardzo stara i zmęczona.

– Nie uda ci się przygotować na każdą sytuację – powiedziała. – Życie zawsze znajdzie sposób, żeby nas zaskoczyć.

– Tylko, jeśli na to pozwolimy – odparł Jacob. – „Bóg pomaga tym, którzy radzą sobie sami”.

– A mój mąż zawsze znajdzie jakiś stary cytat na usprawiedliwienie swojego szalonego uporu – uśmiechnęła się Vera, ale uśmiech szybko znikł z jej twarzy.

– Możesz myśleć, że jestem szalony, ale to właśnie w sytuacjach takich jak ta wiem na pewno, że mam rację. Cały czas ją miałem.

Podczas chwili ciszy między słowami usłyszeli trzy uderzenia zegara dochodzące z salonu.

– Muszę już iść – powiedział Jacob i chciał ruszyć w stronę schodów, ale Vera nie puściła jego ręki.

– Zostań – powiedziała. – Zostań z nami. Z waszej trójki tylko Fischer ma broń. Jesteście zdani na jego łaskę. Nie podoba mi się to.

– Mi też nie, ale nie możemy go puścić samego. On jeden wie, jak obsłużyć ten karabin i chyba dobrze sobie z nim radzi. W końcu udało mu się ranić to zwierzę. Nie przemówimy mu teraz do rozsądku. Pójdzie z nami albo bez nas. Tyle że z nami ma większe szanse na przeżycie i dopadnięcie tego czegoś. Będzie potrzebować dodatkowych par oczu, kogoś, kto przypilnuje mu pleców.