Blood And Tears

Kabanata 27

Tara na at kilalanin ang nakaraan nila hahaha. 😹 Enjoy lovelies 😘

CELESTE

All will and dreams flew instantly when the world wants you to stop dreaming. It is not about how they punish you with their hands, but tongues are fiercer than swords. It bites and slices your heart with deep wounds and cuts your veins to support your will to live.

But even how hard I tried to tell my fear to Hunter, I can't. Ayoko maging pabigat lalo na at gusto niya ako makatapos ng pag aaral, na nag susumikap siyang mag trabaho para sa amin and maybe he doesn't want me to end up like him, na walang na tapos that's why he doesn't want me to stop from schooling and push me to attend in a private school, in a place where no one knew who I was--- akala ko magiging ok na kapag lumipat ulit ako ng school but nothing has changed.

The limelight of bullying becomes my shadow. Everyone sees me as one of a sick joke; they laugh and stab me with words, kill my inner soul and do nothing but hide behind the spotlight of success.

I forgot the last day I become excited about attending school. I forgot where I used to take part and eagerly stand in front of everyone---- and my dreams jump into a dark chamber of obliviousness.

I hide in my high walls and let no one got their ladder to see my shadow--- but life is so overpowering, and it brings you to a place where it ruins your last thread of faith.

Pauwi na ako pero agad akong natigilan ng makakita ng maliit na ibon.

Tumatalon talon siya pero mukhang hindi siya makalipad. Natutunaw ang puso ko sa munting hayop.

Wala kasi ako naging maibigan at karamay sa pagiging mag isa ko kundi ang mga alagang hayop, sila ang kasama at nakakausap sa oras na puno ng bigat ang puso ko.

Kahit nandiyan si Hunter, nahihiya ako mag sabi sa kaniya.

Kaya hindi ko maatim masaksihan ang paghihirap nila. Nilapitan ko ang maliit na ibon at sinakay sa mga palad ko, "Kawawa ka naman. Nabalian ka siguro ng pakpak." sabay himas ko sa kaniyang katawan at ngumiti ako ng lumambing ang ulo niya sa palad ko.

"Iuuwi na lang kita para magamot at sigurado na matutuwa ka sa bahay dahil marami kang makakalaro na ibang ibon at parrot." kung may makakita sa akin at makakrinig sigurado na sasabihin nila na baliw na ako dahil pati hayop ay kinkausap ko--- but do they have the rights to blame me?

No, they haven't! 'Cause humans are hideous creatures of this world. All they want is something that pleases their human body, which will supplement their craving for attention--- to overpower the weak and laugh at how they crush someone with their shameful acts. 

Tumayo na ako dala ang maliit na ibon pero agad akong bumunggo at bumagsak mula sa isang tao na humarang sa akin, isang lalaki na sa tingin ko ay halos ka-edaran lang ni Hunter.

Ang pinagkaiba lang ay mukhang nag aaral pa siya ng kolehiyo habang si Hunter ay nag ta-trabaho na para suportahan ang pang araw-araw naming pangangailangan.

"Sorry, tulungan na kita" sabay abot niya ng kamay at nagtataka ako napatingin sa kaniya.

Mabait siya?

Tulungan niya pa ako tumayo?

Hindi ba niya ako bu-bullyhin tulad ng ibang estudyante?

Kumurap kurap ako at hindi makapaniwala sa pinapakita niya sa akin--- pero sa huli, ngumiti ako at tinaggap ang kamay niya.

"Salamat," nakangiti kong sabi at mula sa likuran niya, sa di kalayuan ay napansin ko ang tatlo pang lalaki na suot ang parehas niyang uniform.

Nag appear pa ang mga iyon at nagtawanan. Nag palitan din sila ng pera kaya nagtataka kong tinignan ang lalaki sa harapan ko, "Kilala mo sila?" tanong ko sabay lingon niya sa likuran.