Blood And Tears

Kabanata 48

Sounds on:
Here's your perfect

HUNTER

"Master! Master! Wake up! Wake up! I already prepared our breakfast!" Her soft voice echoed to my room while she keeps jumping in my bed, and pulling the pillows out of my face.

I snuggle, cover my face with pillows, and growl in irritation, "Leave. I'm tired and sleepy." I shot back, sleepy, and without opening my eyes.

I've been working so hard for my last mission for SI. They ordered me to kill a prominent senator for unknown reasons and I never get interested in meddling in their problem. As long as I did my job, then that's it. I'm done!

"I can't eat alone, let's have breakfast together. Malungkot kumain mag-isa."  Reklamo niya at pasimple ko siyang sinilip mula sa may unan.

She pouted her rosy lips and her forehead creases, like a baby having her tantrum for a candy. Her big and innocent eyes glimpsed like a moon of hope, but I can vividly see on it how bad she feels like that I never get up in my bed.

I smiled, secretly. Seeing her cheerful eyes and the way she nags gives enthusiasm in my sleepy head yet, I want to see more of her childish acts to convince me to slip on my bed.

"I'm sleepy, just have your breakfast alone," I lazily whispered and hide my face under the pillow. Secretly, smiling, and holding my chuckles over her minimal actions and words.

"Ah, ayaw mo bumangon. Okay, fine! Ako na lang kakain mag-isa." inis niyang sabi at naramdaman ko na nawala ang bigat niya sa kama. Narinig kong bumukas at sumara ang pinto at hindi ko maiwasang lingunin ang pinto at bumangon.

"Himala, hindi niya man lang ba ako pipilitin? Kukulitin o kikilitiin? Tss!" naiinis akong bumalik sa pagkakahiga at nagdadabog akong nagkumot.

"Ano kayang problema n'on at hindi ako kinulit? Tss! For sure hindi naman siya kakain ng walang kasabay at ako lang ang makakasabay niya. Itutulog ko na lang ulit ito." bulong ko sa sarili at tinakpan ang mukha ng unan.

Pero wala pang ilang segundo ay bumangon ulit ako para kausapin ang sarili.

"Hindi, hindi. Baka naman kumakain na siya? Ano kayang ulam? Pero hindi, babalik siya dito. Tama! I'll count five then I'm pretty sure that she'll barge again. . . okay, one. . . two. . ."

"Master," ngumisi ako ng wala pang limang segundo ay narinig ko na ang pabalik na boses ni Celeste. Bumalik ulit ako sa pagkakahiga at nagpanggap na tulog to see what she had for today.

Siguro may baon na naman siyang kakulitan and I'm very excited to see how this little girl grew up with me.

Pumasok si Celeste sa kwarto at humahalimuyak ang amoy ng mga niluto niyang pagkain. Hindi ko maiwasang sumilip at halos tumalon ako sa gulat ng sumalubong sa akin ang bilog niyang mga mata.

"Bulaga! Haha! Kain na master. Dinala ko na rito ang breakfast."  tuwang-tuwa niyang sinundot ang pisngi ko at inagaw ang unan.

"Inaantok nga ako. Ang kulit-kulit mo naman," marahan ko pang tinulak ang mukha niya at nakipag-agawan sa unan pero higit siyang makulit na hinamapas-hampas iyon sa mukha ko.

Tuwang-tuwa siya sa ginagawa at tulad noon, hindi niya ako tinigilan sa kakakiliti niya. Panay ang sundot niya sa tagiliran ko pero una pa siyang humahagikgik kesa sa akin.