Blood And Tears

Kabanata 56

CELESTE

I always wish him a good sleep, a peaceful one where his nightmares and horrible past can't chase him back. I gently brushed his soft hair with my fingers, and he tightened his arms around my waist. Hunter moves a little and sinks his face into my chest.

I didn't move, and I didn't want to disturb or wake him up. I loved to stare at him for the whole day and night. I never tire of watching him all over and over again. Ever since I lay my eyes on him, I embraced every flaw he had. No, I can't see weaknesses and imperfections, but the scars alone build him into the person he is.

It's not his mistake. It's not his fault. He didn't choose to act and behave in rudeness. They build anger in him; they put pain in his heart. People feared him, and he was afraid of being left the way people did to him.

He is afraid to express his feelings because he believes he cannot take care of others and thinks of being a jinx in everyone's life. Hunter believes he is unworthy and constructs walls to protect everyone from his flaws. Hunter becomes obnoxious and pushes everyone in his life to protect them from his curse. Hunter never asked for help because he didn't want anyone to get in trouble. He never smiles and constantly curses because it's the only way to show how worried he is.  A man who hid a lot and wore a mask to conceal his genuine emotions, a person who conceals and hides from the beginning. His surroundings are only aware of his favorite show. But that isn't the real Hunter behind the mask.

Matamis ang ngiti ko ng maalala ang mga sandali na masasabi ko na saksi ang mga ko  kung gaano katapang ang isang Hunter para aminin sa akin ang lahat. Ang unang beses na hinubad ni Hunter ang maskara niya sa harapan ko mismo dahil nang gabing iyon, hindi ko akalain na wala na akong ibang gugustuhin at mamahalin pang iba kundi siya lang.

"May kailangan kang malaman."

"Ano 'yun, master?" wala kong muwang na tanong sa kalagitnaan ng pagkain namin. Kanina ko pa pansin na tahimik siya at taimtim ang mga tingin sa akin. Nakaramadam ako ng kaba at higit na tumindi ang pagbilis ng tibok ng puso ko sa  naging sagot sa akin ni Hunter. Inilapag niya ang baril sa harapan naming dalawa, sa ibabaw ng lamesa.

Puno ng pagtataka akong napatingin sa baril bago kumunot ang noo ko siyang nilingon. Hindi ko maunawaan ang gusto niyang sabihin pero hindi maganda ang kutob ko sa mga pwedeng mangyari. 

"M-Master?" mabilis ang kabog ng dibdib ko. Nababalot ako ng kakaibang takot at pangamba na baka may mangyayari na hindi maganda o kung ano man ang mga pina-plano niya. ayoko na. Pagod na pagod na ako matakot. Maayos na kami,sabay na namin kinakalimutan ang bangungot ng mga nakaraan namin. Ako mula sa pasakit na ibinigay nila Aoi at mula sa pagkamatay ni mama at si Huntyer mula sa muntikan niyang pagkamatay.

Nagsisimula na kami ng bagong buhay. Buhay na puno ng pag-asa. Iyong kami lang, ako at siya, at wala ng iba.

"hindi ko kayang magsinungaliung sa 'yo."

"H-Hindi kita maintindihan."

"Marami kang dpaat malaman, tungkol sa pagkatao mo, sa akin at sa lahat ng bagay."

"Then spill it out, handa ako makinig pero hinid mo kailangan ilabas ang baril mo." kinakabahan ako at hindi ko maiwasang lingunin ang baril sa harapan naming dalawa. Bagsak ang balikat ni Hunter gayon din ang ulo niya na pilit niyang itinatago sa 'kin ang reaksyon at emosyon niya.

"Mangako ka muna... ipangako mo muna sa akin... na kung aalis ka, huwag mo akong iiwan na humihinga." sabay angat niya ng tingin at bakas k ang lungkot s amga mata niya. Hindi ko mabasa ang tumatakbo s aisip ni Hunter pero sigurado ako na puno ng takot ang puso nya.