Takıntılı Sosyopat 2 Uyanış

SEN BENİM EVİMSİN

"Vicdanı olmayan birine..."

Alevden🔥

Kafamın içi kocaman bir yapboz gibiydi. Ve yapbozun parçalarını oluşturansa anılarımdı... Bir araya getirmeye çalışıyorum ama olmuyordu, parçalar birbiriyle uyuşmuyordu. Son yaşadıklarımın hepsini hatırlıyordum ama ondan öncesi... Çok karışık, Bursaya geldiğimi hatırlıyorum, Ateşle tanışmam, Mertler bunların hepsini hatırlıyorum ama... Yaşadığımız anılar çok bulanıktı.

"Bana tutun sevgilim" diyerek Ateş elimden tutup beni kaldırmıştı. Ona baktığımda bazı parçalar özellikle unutmak istemediğim anılar paramparçaydı. Dövmeyi yaptırdığımızı bile hayal meğer hatırlıyorum. Ateş ile olan en kalıcı anım ve hiç bozulmayan anım o sokak arasıydı... Boynuma lanet izi bıraktığı gün! Sanki beynim bütün anılarımı parçalamıştı ve onu sırf hatırlamam ve acı çekmem için bırakmıştı. O anım tapa teze duruyordu. İstanbul'a gittiğimizi hatırlıyorum, Asude, Cemre, Serkan, Burak ve Yalçınla birlikte partiye gitmiştik bunları da hatırlıyorum ama o zaman yanımızda birisi daha vardı, peki kimdi o kişi?

"Taburcu işlemlerini hallettik" Emirin sesini duyduğumda anılarımı köşeye bırakıp onlara döndüm.

"Nasılsın bakalım" dediğinde gülümsedim. "İyiyim" dediğimde Ateş montumu giydirmişti.

Savaş "Annen kapıda seni bekliyor" dediğinde Ateşle kapıya doğru yürüdük. Kapı açıldığında annem kollarını boynuma dolamıştı.

"Yavrum" diyerek hem öpüyordu hem sarılıyordu. Gülerek ona sarılırken gözlerim ona kaymıştı. Gülmem yarıda kalmıştı. Onunla olan anılarımı da hatırlıyordum. Abim olduğunu da hatırlıyordum. Annemden ayrıldığımda Oğuz başını öne eğmiş bir şekilde duruyordu. Yanına gittiğimde Savaşlar bana garip bir şekilde bakarken onlara aldırmadan ona baktım. Kafasını kaldırdığında gülerek ona sarılmıştım.

"Abim olduğunu hatırlıyorum" diye fısıldadığımda daha sıkı bir şekilde sarılmıştı. Ondan ayrıldığımda Ateş yanıma gelip beni kendine çekmişti.

Oğuz "Geçmiş olsun baş belası" dediğinde Ateş gülümsedi.

"Geçti ve bitti. " dedikten sonra bana baktı " Daha fazla yorulma, eve gidelim" dediğinde hep birlikte hastaneden çıkmıştık. Dışarı çıktığımızda güneş daha yeni doğuyordu. Önüme döndüğümde siyah bir araba bize doğru geldi ve önümüzde durdu.

İçinden takım elbiseli birisi çıkıp kapıyı açmıştı. "Buyurun Alev efendim" dediğinde Ateş'e baktım.

"Abim, senin ve annen için araba ayarladı. " dediğinde kaşlarımı daha da çattım. "Hadi güzelim" diyerek arabaya bindirdiğinde annem de yanıma binmişti. Ateş öne bindikten sonra araba çalıştı ve evime doğru sürmeye başlamıştı.

Yaklaşık yirmi dakika sonra araba evin önünde durduğunda arabadan ilk inan Ateş olmuştu ve benim oturduğum yerinde kapısını açarak inmemi sağlamıştı.

"Biraz abartmıyor musun? " dediğimde Ateş başını iki yana salladı.

"Hayır hatta şuan seni kucağımda bile taşımalıyım ama sen izin vermezsin"

"Yok artık Ateş, iyiyim sevgilim bak yürüyorum" dediğimde birlikte eve girmiştik. Annem yorgun gözlerle bana baktı.

"Güzel kızım ne yapmak istersin?" dediğinde merdivenlere baktım. "Odama çıkıp dinleneceğim" dediğimde annem başını salladı.

"Tamam güzel kızım sen dinlen bende sana güzel yemekler yapıyım" dediğinde gülümsedim. Ateş tekrar beni yürüterek odama çıkarttı. Yatağa yatacağım sırada duvara asmış olduğum resimlere baktım.