Dark World

31.Seven (Mike)

Twee dagen na het contact met de anderen.
Ik zat op de bank en Drew kwam binnen. 
'Wat kan ik voor je doen?' vroeg ik.
'Ik wil dat we Bree gaan zoeken.'
'Ik heb je al gezegd dat dat niet kan. We weten niet waar ze is en als Derek wat met haar wil dan heeft hij dat al gedaan.'
Drew knikte en liep mijn kamer weer uit. Darlene kwam naar beneden.
'Problemen?'
'Hij wil Bree vinden en dat snap ik ook wel, maar het kan gewoon niet.'
'Is er niks dat we kunnen doen?'
'Op dit moment hebben we de groep hier nodig. Ik kan het me niet meer veroorloven dat mensen hier weg gaan. We zijn niet met veel. Bree is ontvoerd en we verzorgen Matthew die nog maar net leeft. Als de dokter van Aiden's groep hier is dan komt het pas goed met hem. We bouwen de zone op en daarna pas gaan we er over verder, oké?'
'Wat als het dan al te laat is?'
'Dan kunnen we er niks meer aan doen.'
Ze knikte en liep naar de keuken. Ik legde mijn hoofd achter op de leuning van de bank en sloot mijn ogen.

Drie dagen na het contact met de anderen.
Ik stond aan de achter kant van de veilige zone. Nathan, Drew, Doug, Thomas, Brad en ik duwden de ene bus naar de zijkant terwijl de andere bus door Lara werd weggereden. Daar zat nog benzine in, maar we maakten daar een andere muur van. De veilige zone zou nu zeven huizen bevatten inplaats van vier. Toen het klaar was keek ik tevreden naar wat voor werk we verricht hadden.

Vier dagen na het contact met de anderen.
Ik zat met Lara op de bank. Darlene en Maggy waren aan het dammen op de keukentafel. Maggy had het spel op de kinderkamer gevonden in een kast. Ik keek naar de walky talky die ik op de tafel had gelegd. Ik keek naar Lara en ze keek terug. 
'Ik hou van je, Mike.'
Ik lachtte naar haar.
'Ik ook van jou.'
Ik zoende haar en zag in mijn ooghoek dat Maggy naar me staarde. Ze merkte dat ik haar zag en haar blik schoot naar het dambord. Ik lachtte en Lara keek ook om. Ik draaide me weer om naar de walky talky en zag het lampje branden.
'Ze hebben hem aanstaan.' zei ik en Lara keek om. 
Darlene en Maggy liepen naar ons toe. Ik pakte de walky talky en drukte de spreekknop in.
'Hallo?' vroeg ik.
'Ja?'
'Met wie spreek ik?'
'Met Aiden. We zijn over de helft.'
'Geweldig. We kijken uit naar jullie komst, maar wat moeten we met Matthew. Hij heeft een schramschot opgelopen.'
'Ik geef je Linda even.'
'Oké, bedankt.'
'Hey, Mike. Linda hier. Zorg gewoon dat hij geen infectie oploopt en het moet niet te veel bloeden.'
'Dank je. We doen wat we kunnen.'
'Geloof erin Mike. Tot over een paar dagen.'
Het lampje ging uit.

Vijf dagen na het contact met de anderen.
Ik zat tegenover het bed van Matthew en Ava zat naast hem. Ze depte met een koud nat doekje tegen de wond van Matthew aan. Hij was al vijf dagen bewusteloos en na de dood van Suzie zorgde ze alleen nog voor Matthew.
'Gaat het wel goed met je?' vroeg ik.
'Ja, hoor. Ik zorg er gewoon voor dat ik mezelf nuttig maak.' zei ze.
Ik knikte en liet haar achter in die kamer. Buiten liep ik Brad tegen het lijf.
'Hey, moet je kijken.'
Hij haalde een bordje achter zijn rug vandaan. Er stond op Welkom in Welles.
'Hoe weet jij dat ik Welles van mijn achternaam heet?' vroeg ik hem.
'Ik heb zo mijn connecties.' zei hij en Maggy rende plots snel naar binnen toen ik naar haar keek. 
Ik glimlachtte. 
'Het is prachtig, Brad. Hang het voor maar op.'
Hij knikte en hij rende naar de bus toe. Kay stond erop en hield de uitkijk over de straat. Ik zag dat hij lachtte om het bord en hij keek naar mij om. Ik stak mijn duim omhoog en hij deed hetzelfde.

Zeven dagen na het contact met de anderen.
Het was een zonnige dag en iedereen in de zone liep of zat buiten. Er waren veel spullen verzameld zodat er een poort naast de bus aan de voorkant kon komen. We zouden dan een stuk verwijderen en er een poort van hout naast plaatsen. Daar paste dan een auto of klein busje doorheen. Doug had het ontworpen en de rest van de groep verzamelde zo veel mogelijk hout voor de klus. Ik zag dat iedereen gelukkig was en de verliezen waren niet zo zwaar meer. Drew zat in de zon en staarde naar de blauwe lucht. Ik wist dat hij één van de enige was die het moeilijk had. Ook Ava was er niet helemaal bij met haar hoofd, maar het ging met haar steeds beter. Ik hoorde opeens gekraak en dacht aan de walky talky die ik aan mijn broekriem had geklikt. Ik liep mijn huis binnen en naast de deur hing een bordje met Welles erop. Daarnaast het huisnummer één. We waren een echte communitie aan het worden. Ik drukte de knop in en hoorde een bekende stem.
'Hey, Mike. Kun je me horen?'
'Ja, luid en duidelijk.'
'Dat komt doordat we dichtbij zijn. We hebben de zone in zicht, man.'
'Dat meen je niet, dat is echt geweldig.'
'Ik meen het echt. We zien er iemand op staan met een sniper. Hij bekijkt ons nu.'
'Ik ga nu naar buiten en zeggen dat jullie het zijn.'
'Mike!' schreeuwde Kay.
Ik liep naar buiten.
'Ik weet het. Dat zijn onze nieuwe inwoners.'
Ik lachtte naar hem en was zelfs een beetje zenuwachtig.

------------------------------------------------------------------------------------------------------

Cast:

Starring

Gary Weeks as Mike Welles

Rachel Shelley as Darlene Carter

Juliana Harkavy as Lara

Cameron Deane Stewart as Nathan

Julian Morris as Matthew

Jamie Dornan as Brad Woods

Also Starring

Kyla Kennedy as Maggy Carter

Robin Lord Taylor as Drew

Eion Bailey as Thomas Woods

Eric Keenleyside as Doug

Jarod Joseph as Kay

Nicole Munoz as Ava Woods

Matthew Davis as Aiden (Voice Only)

Rebecca Mader as Linda (Voice Only)

Guest Starring

None

* = Not Appearing (Niet te zien)

** = Flashback

Bree (Genoemd)

Suzie (Herinnerd)

Deaths:

Geen