Dark World

48.Salvare (Mike)

Ava zat op het ziekenhuis bankje en boven klonk wat gestamp.

'Ik ga wel kijken, oké?'

Ze knikte en veegde haar tranen weg. Ik glimlachte naar haar en rende met die knuppel in mijn hand naar het trappenhuis van het ziekenhuis.

Het voelde raar om terug te zijn in het ziekenhuis in de stad waar je zelf woonde. Ik kon geen zombie ontdekken en rende gewoon door. Ik kwam bij het trappenhuis aan en ik rende de trappen op. Ik rende de eerste etage op en zag dat veel deuren dicht zaten. Ik hoorde voetstappen en probeerde voorzichtig de kant van het geluid op te lopen. Mijn hart klopte in mijn keel en ik voelde het zweet van mijn voorhoofd lopen. Ik keek de nachtkamer in en dacht aan vroeger.

'Het komt wel goed, Mike.' zei Brenda tegen me.

'Ik weet het.'

Ze lachte zo lief naar me. Ik had het gevoel alsof het mijn oma was die aan mijn voeteinde zat.

'Zal ik je naar huis toe helpen?' vroeg ze.

Ze wist dat ik ging zeggen dat dat niet nodig was en net toen ik mijn mond opende en het wilde zeggen begon ze met praten.

'Ik doe het graag, Mike. Zorgen bedoel ik.'

Ik knikte.

'Laat me het doen alsjeblieft. Mijn man, Marty is ook al uit huis geplaatst.'

'Graag, Brenda.'

Ze lachte en hielp me in mijn kleren, want met mijn schouder kon ik dat niet. James, mijn partner van de politie was gewoon dood. Ik geloofde het nog niet. Ze rolde me met een rolstoel naar buiten en we gingen samen naar huis. Ze was toen een grote steun en nu dat ik soms nog denk aan haar is ze dat nog altijd.

Ik liep over de gang en die was zo duister. De lichten deden het niet en verder zag ik maar weinig. De voetstappen klonken dichterbij en ik wilde voordat ik dingen ging pakken eerst weten van wie die voetstappen waren, zodat ik geen onverwacht bezoek krijg.

Ik liep verder over de gang en merkte dat er een deur openstond van een kamer. Ik sloop er naartoe en zag een blond meisje staan. Ze pakte wat spullen uit een kastje.

'Hallo?' vroeg ik en ze draaide geschrokken om naar me.

'Wacht!' riep ze. 'Niets doen, ik ben onschuldig.'

'Ik doe je niets.' zei ik tegen haar.

Ze zuchtte diep.

'Wat doe jij hier?' vroeg ze. 'Moet jij ook wat voor een ziek iemand halen?'

Ik knikte en ze ging door met spullen pakken.

'Ben je alleen hier?'

Ze knikte.

'Mijn vader is gewond. Ik moet hem redden.'

'Is er een dokter bij hem dan?'

Ze schudde haar hoofd en keek bedroefd.

'Ik weet niet wat ik mee moet nemen.'

'En dan pak je gewoon wat? Wij hebben een dokter in ons kamp.'

'Heb jij een kamp?' vroeg ze en ze keek me met grote ogen aan.

'Nou ja, kamp. Het is meer een community.'

Haar mond viel open.

'Kun je mijn vader redden dan?'

Ik knikte.