KUZEY (+18) Düzenleniyor

BÖLÜM-45-AŞK

Derin'den

Elimi kalbimin üzerine doğru götürdüm ve sıkışan kalbime bir faydası olacakmış gibi bastırdım.Her insanın acı eşiği farklıydı;kimileri vedalara dayanamazdı,kimileri sevdiklerini arkasında bırakmaya ama en kötüsü ölümdü.Bir daha asla onun gözlerini görememek,evin içinde dolaşan ayak seslerini duyamamak,sevgisini hissedememek.

Kuzey o yağmurun altında kucağıma yığıldığında bile içimde bir umut vardı.Ne olursa olsun bizim sonumuz böyle olamazdı.Her şeye karşı durmuşken böyle bitemezdik o yüzden yaşadığına inanıyordum ama bu adamın ağzından çıkan sözler direkt olarak kalbimi hedef almıştı.En aciz olduğum noktamdan vurulmuş gibi hissediyordum.Titreyen bacaklarımla tutunduğum kolondan kayarak parke zeminde bulmuştum avuç içlerimi.İçimde hissettiğim her acı zerresini dışarı vurar gibi bağırarak ağlıyordum.İşte bu sefer yaşadığım şey krizden başka bir şey değildi.Benim için zaman,mekan ve geri kalan her şey durmuştu.Ellerimi intikam almak ister gibi yere hızla vurdum.Bir kaç saniye sonra kolumdan yakalanıp ayağa kaldırılmaya çalışıldım.Etrafımdaki sesler çok boğuk duyulsa da Egemen'in gür bağırışını oldukça net duymuştum.

"Doktoru çağırın,ÇABUK !"

Ağlamaya devam ederken Egemen beni kollarının arasına aldı ve salondaki kanepeye yatırdı.İçimden ağlamaktan başka bir şey gelmiyordu ve ne durumda olduğumu bile algılayamıyordum şu an.

Egemen saçlarımı kulaklarımın arkasına atıp yüzümü avuçlarının arasına aldı.

"Güzel kızım,yapma nolursun.Bu kadar parçalama kendini.O hayatta olsa seni gözünü kırpmadan öldürecekti.Sana gösterdiği sevgisi her nasıldı bilmiyorum ama seni eninde sonunda öldürecekti."

Titreyen çenemle beraber alt dudağım büzülmeye başlamıştı.Egemen haklı mıydı? Hem evet, hem hayır.Beni öldürmeyi düşünmüş müydü? Evet. Beni karşısına alıp o tetiğe basabilir miydi? Hayır.İçimden bir yanım kasıp kavrulurken diğer yanım korkuyla içine çekilip dizlerine sarılmıştı.

"Ben bu yaşıma kadar sadece ona aşık oldum Egemen."

Sarsılarak ağlamaya başladığımda Egemen belimden destek verip doğrultarak bana sarıldı.Sırtımı sıvazlayan büyük elleri acımı içimden çekip almak istiyor gibiydi.Her şey karmakarışıktı artık.İçinden çıkılmaz,geri dönülmez bir yerdeydim.Ben daha da şiddetli ağlarken geri çekilip yüzüme baktı ve gözlerindeki acıyı hissettim.

Kapıdan gelen doktor el çantasını masanın üzerine bırakıp yanıma geldiğinde ağlamamdan korkmuş olacak ki hareket etmeden duruyordu.

Sarsılarak ağlamam her saniye çoğalıyordu.İki kişinin beni tutup yatırdığını ve kolumdan bir iğnenin girdiğini hatırlıyordum.Gerisi her zamanki gibiydi,karanlık.

*****

Gözlerimi araladığımda bir koltuğun üzerinde kemerle bağlanmış olduğumu gördüm.İlk başta anlayamayıp hareketlendiğim sırada elimin üstünde hissettiğim ele döndüğümde Egemen ile uçakta olduğumuzu görmüştüm.Yakasındaki kravatı sinirle çekiştirdi.

"Ne kadar zamandır uyanık değilim."

"Bir iki gün sadece."

Kafamı diğer tarafa çevirdiğimde uçağın küçük penceresiyle göz göze gelmiştim.

"Nereye gidiyoruz ?"

Ses gelmeyince ondan tarafa döndüm.Yanında ayakta duran doktorla göz göze geldikten sonra bakışlarını bana çevirdiğinde kötü bir şeyler olduğunu anlamıştım.

"Neler oluyor?"

Elini saçlarının arasından geçirip bana döndü.

"Sakin olmaya çalış Derin tamam mı ? Tekrardan sana o lanet iğneleri yaptırmak istemiyorum.Sakin olacağına söz ver."