မူရင်းဝတ္ထု - သစ္စာစောင့်သိခြင်း ၆
====================
လန်ဝမ်ကျီးသည် ညာလက်ဖြင့်ဝေ့ဝူရှန့်ခါးကိုပွေ့ကာ တဖက်မှ ဘီချန်ပေါ်တင်လိုက်၏။ ဓားပျံစီးကာ သူတို့နှစ်ဦး လှေပေါ်သို့ရောက်လာကြ၏။ ဝေ့ဝူရှန့်ပုံစံမှာ အနည်းငယ်တုန်ရီနေသည်။ လန်ဝမ်ကျီးက သူ့ကိုတွဲထူပေးထားသောကြောင့်သာ ဝေ့ဝူရှန့်မှာစကားရပ်ပြော နိုင်၏။
" ဘာဖြ.စ်တာလဲ ဝမ်နင်...မင်းပြောတော့ သွားကြည့်ရုံဘဲဆို? ?"
ဝမ်နင် " တောင်းပန်ပါတယ်...သခင်လေး...ကျနော့်အမှားပါ... ကျနော်မလာသင့်..."
ကျင်းလင်သည် ဓားသွားကို သူ့ဘက်သို့လှည့်လိုက်ကာ အော်ဟစ်လိုက်၏။
" ဟန်ဆောင်ပြ.မနေနဲ့ "
ဝေ့ဝူရှန့် " ကျင်းလင်...ဓားကိုအရင်ချထားလိုက်အုံး "
ကျင်းလင် " မချဘူး "
ဝေ့ဝူရှန့်ထပ်မံပြောရန်ပြင် လိုက်ရာ ကျင်းလင်မှာမျက်ရည်များကျဆင်းလာ၏။
သူငိုကြွေးနေသောအခါ လူအားလုံးမှာ သစ်သားရုပ်လို တောင့်တင်းကုန်ကြ၏။ ဝေ့ဝူရှန့်သည် ရှေ့သို့တိုးသွားကာ " ဘာ...ဘာတွေများမှားနေတာတုန်း "
မျက်ရည်များတွေတွေကျဆင်းနေသော ကျင်လင်းမှာ အော်ဟစ်နေတုန်းပင်
" ဒါ ငါ့အဖေရဲ့ဓား...ငါမချနိုင်ဘူး "
သူသည် ကျင်းဇီရွမ်း၏ဓား,ဆုဟွာကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဖက်တွယ်ရင်း...
သူ့မိဘများ သူ့အတွက်ချန်ထားခဲ့သည့် တစ်ခုတည်းသောအရာ...
ကျင်းလင်ယခုလို လူအများရှေ့ အော်ဟစ်ငိုယိုနေသည်ကို ကျင်းရန်လီသာရှိလျှင် အလွန့်လွန်စိတ်ပျက်ကာ မျက်စိစုံမှိတ်အော်ဟစ်မိလိမ့်မည်။ သူနှင့်သက်တူရွယ်တူတချို့မှာလက်ထပ်ပြီးကြပြီ။ တချို့ မှာ ကလေးတစ်ယောက်အဖေတောင်ဖြ.စ် ကုန်ကြပြီ။ ငိုကြွေးခြင်းသည် ကိုယ့်ကို နှိမ့်ချရာရောက်၏။ လူအုပ်ကြီးရှေ့မှာ ငိုယိုရလောက်အောင် သူ့စိတ်နှလုံး မည်မျပျက်ပြားခံစားနေရလဲ ?
ဝေ့ဝူရှန့်မှာ ဘာလုပ်လို့ဘာကိုင်ရမှန်းမသိတော့။ လန်ဝမ်ကျီးကို အကူညီတောင်းရန်လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ လန်ဝမ်ကျီးလဲ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဖြ.စ် နေ ပုံရသည်။
ထိုစဥ် မြ.စ်ရေပြင် ကိုဖြ.တ်ကာ အသံတစ်သံထွက်လာ၏။
" အားလင် "
