Lavanta ✓

1°

Ay valla her gün bölüm paylaşmayı özlemişim :') Çoook şükür dönebildim, misafirler gelip gittiği için Yüsra'ya bölüm bir kaç gün sonra gelecek ben de bekletmeden bunu paylaşayım dedim ;)

Çok özlemişiiiiiiim *-*

•

Önümdeki bavullara kısa bir göz attığımda gözlerim neredeyse yaşlarını yanaklarıma akıtacaktı. Beklediğim şeyler olmamıştı, kendi ayaklarım üzerinde duracağım demiştim ama sanırım becerememiştim.

Belki de suç benim değildi, onundu ama artık bunu düşünecek vaktim de kalmamıştı.

İstediğim sadece biraz mutluluktu ama anlaşılan o mutluluğu bana çok görmüştü.

Ya da görmüşlerdi...

Beni tartmayan bacaklarımı koltuğa bıraktığımda buraya ilk gelişimi hatırladım. Yüzümde buruk bir gülümseme oluştuğunda gözlerimi camdan dışarı çevirdim.

En azından o zamanlar her şeyin iyi olacağına dair bir umudum vardı.

En azından...

•

Hiçbir zaman verdiği kararlar üzerine düşünen bir insan olmadım. Aklıma geleni hiç düşünmeksizin gerçekleştirdim.

Tıpkı şu an olduğu gibi.

Pişman oldum mu diye sorarsanız... Oldum. İnsan her zaman doğru adımlar atamaz sonuçta, öyle değil mi?

Öncekileri araya katmazsak şu an ki kararım vermiş olduğum en doğru karardı. Tabi sadece bana göre çünkü aile üyelerim için bu sadece aptallıktı.

Havalimanı boyu yürüyüp çıkışa ulaştığımda bana yardımcı olan ablaya teşekkür edip en yakın otobüs durağını sormuştum. Elimde bavullarımla otobüs durağına ilerlerken hiç olmadığım kadar mutluydum.

Durağa varana kadar yüzümden eksik olmayan gülümsemeyle herkese selam vermiş, durağa vardığımda ise otobüs gelene kadar birlikte beklediğim bir kadınla sohbet etmiştim.

Otobüsün gelmesiyle içimdeki heyecan da büyürken yanından kalktığım kadına veda edip elimdeki büyük, orta ve minik boy bavullarımı tek tek kenara koyup koltuğa kuruldum.

Karşıdaki ekranda duraklar tek tek belirirken gözlerimi kapayıp bir süre bekledim ve açtığımda karşıma çıkan ilk durak olan Gönen ile gideceğim yeri bulmuş olmanın mutluluğu ile arkama yaslandım.

Hayatımda bir kaç kez daha üniversiteden arkadaşlarımla otobüse binmiştim. Bu sebeple otobüs için basacak akbilim olmadığından nasıl basmadan tüyeceğimi de öğrenebilmiştim.

Eh, biz de bir şeyler biliyoruz.

Otobüs boyu her geçtiğimiz yeri en ince detayına kadar incelemiş, heyecanla başımı bir o cama bir öteki cama çevirmiştim.

Kendi açımdan bir ilki başarıyordum aslında. Ailemin koruması, beni saran duvarları olmayacaktı yanımda ama ben ilk defa bu kadar da mutluydum.