Ik hou van jou

01.

'Scarlett, help nou eens even mee. Die dozen gaan niet vanzelf naar binnen.' Verveeld keek Scarlett op van haar telefoon. 'Maar mam..' Scarlett wou wat zeggen maar Melanie onderbrak haar. 'Niks mam. Gewoon helpen. Dat doen je broers en zus ook.' Scarlett zuchtte en ze stopte der telefoon in haar zak. Melanie stopte een verhuisdoos in Scarlett haar handen en Scarlett liep hun nieuwe huis in.

In de woonkamer kwam Scarlett haar tweelingbroer Hunter tegen. 'Hunt, wat staat er op de doos?' Vroeg ze aan haar broer. Hunter keek naar de doos. 'Draai hem is een kwartslag om.' Scarlett deed wat haar broer vroeg. 'Die moet naar mijn kamer.' Antwoordde hij. 'Thanks.'

Scarlett liep met de doos in haar handen de trap op naar boven. Hunter had de meest rechterkamer op de eerste verdieping. Scarlett liep de kamer in en ze zette de doos op de grond. Ze keek de kamer rond. Hunter had een veel grotere kamer als haar!

'Mam, waarom heeft Hunter een veel grotere kamer dan mij?' Verontwaardigd liep Scarlett naar haar moeder toe. 'Scarlett, je bent zeventien. Gaan we hier serieus een discussie over voeren?' Vroeg Melanie geïrriteerd. 'Uhm ja. Hunter zit altijd alleen maar achter zijn computer.' Antwoordde Scarlett. 'Dat is niet waar.' Bemoeide Hunter zich ermee.

'Jongens, ik ga hier geen discussie over voeren. We hebben de kamers al verdeeld. Help alsjeblieft even met de dozen dan zijn we sneller klaar.' Zei Melanie. Ze gaf beide kinderen een verhuisdoos en met tegenzin hielp Scarlett mee.

'Niet zo somber zusje. Je gaat het hier vast naar je zin hebben.' Adrian kwam naast Scarlett lopen. Adrian was al vijfentwintig jaar oud en hij woonde een aantal dorpen verderop. Scarlett kon het altijd goed vinden met haar grote broer. Ondanks het leeftijdsverschil hadden ze een goede band.

'Ach hou toch op. Kijk wat voor suffe buurt dit is.' Mompelde Scarlett. 'He Scar. Ik snap dat je teleurgesteld bent maar geef het hier een kans.' Zei Adrian. 'Jij kunt makkelijk praten. Jij en Vanessa kunnen je eigen gang gaan. Ik moet hier maar me draai zien te vinden.' Mokte Scarlett.

'Die ga je wel vinden en je weet dat dit huis dichterbij bij papa zijn werk is.' Probeerde Adrian zijn zusje te troosten. 'Ik weet het.' Zuchtte Scarlett. 'He, hou eens op met kletsen en kom is helpen.' Vanessa liep met een verhuisdoos langs. 'Jaja baas.'

Vanessa was Scarlett haar vijf jaar oudere zus. Ook Vanessa was al uit huis en woonde samen met haar vriend een half uur hier vandaan. Soms was Scarlett best jaloers op haar zus. Vanessa had heel haar leven al uitgestippeld. Ze wist precies wat ze wou en werkte hard om dat te bereiken.

'Scar, geef die doos maar aan mij. Kan jij uit de vrachtwagen misschien de andere dozen pakken? Die moeten allemaal naar de garage. Karsten kwam aangelopen en hij pakte de doos uit de handen van zijn dochter. 'Ja tuurlijk.' Scarlett liep naar buiten en ze pakte de volgende doos uit de vrachtwagen.

Scarlett liep met de doos in haar handen weer terug richting hun nieuwe huis. Ze kon nauwelijks wat zien omdat de doos zo groot en zwaar was. Scarlett botste tegen iets aan en met een harde klap viel ze achterover op de grond. De doos viel op haar buik.

'Sorry, gaat het?' Klonk een stem. De jongen tilde de zware doos op en hij zette hem naast haar neer. 'Klootzak.' Siste Scarlett. 'Kom. Ik help je wel.' Behulpzaam stak de jongen zijn hand uit maar Scarlett negeerde hem. Ze klom overeind en ze klopte de viezigheid van haar kleding af.

'Sorry. Ik zag je echt niet.' Verontschuldigde hij zich. 'Hoe kan je me niet zien? Je ziet toch een doos met twee benen eronder?' Geïrriteerd keek Scarlett de jongen aan. 'Nou sorry hoor. Ik moet gaan anders kom ik te laat voor mijn werk.' De jongen stak zijn hand uit, maar Scarlett reageerde er niet op. 'Chris.' Zei hij toen maar terwijl hij ongemakkelijk zijn hand terug trok. 'Scarlett.' Stelde ze zichzelf met tegenzin voor. Scarlett pakte de doos op en ze liep langs Chris richting haar huis.

*

Na een lange dag verhuizen was de familie Johansson eindelijk klaar. Adrian en Vanessa waren vertrokken richting hun eigen huis en de rest was het huis aan het inrichten. Karsten en Melanie waren druk in de tuin bezig. Toen ze dit huis kochten hadden ze expres gekeken naar een grote achtertuin waarin ze de grond konden onderhouden.

Hunter zat in de woonkamer en Scarlett was op haar eigen kamer. Ze stond bij het raam. Ze moest toegeven dat ze wel het leukste uitzicht had van iedereen. Ze keek uit op de voortuin en de straat. Scarlett ging op haar raambankje zitten. Ze kon vanaf die plek goed de straat in kijken. Er waren buiten kinderen op straat aan het spelen.

Scarlett dacht terug aan de tijd dat zij nog klein was en graag buiten speelde. Soms mistte ze die tijden wel. Het deed ook ergens wel pijn dat ze verhuist waren. In haar oude huis had ze zoveel leuke en hier had ze er nog geen een. Het hoogtepunt van de dag was dat ze tegen een jongen was aangelopen maar dat vond ze niet heel positief. Scarlett zuchtte en ze staarde naar buiten. Hopelijk werd het morgen een leukere dag..