Ik hou van jou

09.

'Is dit wel een goed idee?' Scarlett keek haar broer vragend aan. 'Natuurlijk is dit een goed idee! Hoe moeilijk kan het zijn om op een paar kinderen te passen?' Hunter keek zijn zus aan. 'Geloof me Hunt. Kinderen kunnen heel lastig zijn. Straks gaan ze me pesten.' Zei Scarlett. Hunter schoot in de lach. 'Geen zorgen. Jij kan die kinderen makkelijk aan.'

Het was zaterdagavond en Hunter had geregeld dat Scarlett mocht passen op de kinderen van de familie Smith. Scarlett kende de familie niet maar Hunter had haar verteld dat het een erg leuk gezin was met drie kinderen. Ze woonde in de straat achter de familie Johansson dus gelukkig was het erg dichtbij.

Hunter drukte op de bel en niet veel later ging de deur open. Mevrouw Smith stond in de deuropening. 'Ah daar zijn jullie al. Precies op tijd.' Beleef schudde ze de tweeling een hand. 'Kom binnen.' Ze hield de deur open. 'Ik ga niet mee naar binnen. Ik kwam alleen even mijn zusje brengen.' Antwoordde Hunter beleefd. 'Dat is helemaal goed jongen.'

Scarlett nam afscheid van Hunter en daarna liep ze met mevrouw Smith naar binnen. 'Ze kunnen soms erg pittig zijn maar je mag ze gewoon aanpakken hoor.' Mevrouw Smith en Scarlett liepen de woonkamer in en in de woonkamer troffen ze meneer Smith en de drie kinderen aan.

'Scarlett, dit zijn James, Ellie en Logan.' Stelde mevrouw Smith het meisje voor aan de kinderen. Scarlett keek naar de kinderen. James was het oudste kind. Hij zat aan de keukentafel een puzzel te maken en hij was erg goed bezig. De puzzel was al bijna af.

Ellie was de enigste dochter in het gezin. Scarlett schatte het meisje rond een jaar of zes. Het meisje was een kleurplaat aan het in kleuren. En dan had je nog de jongste welp van het gezin: Logan. Logan zat op de bank televisie te kijken.

'Zijn er nog dingen waar ik erg in moet hebben?' Vroeg Scarlett. 'Ik heb hier een lijstje liggen met alles. Mocht er iets zijn bel ons gerust. Ik heb mijn nummer onderaan het lijstje geschreven.' Mevrouw Smith wees naar het lijstje dat op het aanrecht lag.

Meneer Smith kwam er nu ook bij staan. We zijn ongeveer rond elf uur thuis. Is dat goed?' Vragend keek hij Scarlett aan. 'Geen probleem. We vermaken ons wel.' Scarlett keek naar de kinderen die lief bezig waren met hun eigen ding. 'Daar vertrouw ik op. Wij gaan ervandoor.'

Meneer en mevrouw Smith namen afscheid van de kinderen en daarna vertrokken ze. 'Dus jij gaat op ons passen?' Ellie kam naar Scarlett toegelopen en ze deed haar armen over elkaar. 'Ja, klopt. Ik ben Scarlett.' Glimlachte ze. 'Ik mag jou niet.' Ellie liep weg en beduusd bleef Scarlett staan op haar plek.

Scarlett pakte het lijstje van het aanrecht en ze besloot op de bank te gaan zitten naast Logan. De blonde peuter keek vol bewondering naar de televisie en het zag er erg schattig uit. Scarlett bekeek het lijstje en ze nam alles voor haar zelf door. Logan en Ellie moesten om zeven uur naar bed en James om acht uur. Dat moest lukken..

De tijd ging enorm sloom en eindelijk gaf de klok aan dat het tijd was om naar bed te gaan voor Logan en Ellie. 'Ellie, kom we gaan naar boven. Het is tijd om te slapen.' Zei Scarlett. Ze had Logan al opgetild en ze was er klaar voor om naar boven te lopen.

'Nee, ik ga nog niet naar bed.' Riep Ellie. 'Ellie..' Waarschuwend keek Scarlett het meisje aan. 'Pak me dan als je kan.' Lachend rende Ellie weg. Scarlett zuchtte. Ze zette Logan neer op de grond en ze rende achter Ellie aan. 'Ellie, hier komen nu!'

Ook James had het spelletje in de gaten gekregen en hij hielp zijn zusje door Scarlett tegen te houden. 'Rennen Ellie rennen!' Gilde James. Ellie rende zo hard als ze kon en onhandig rende Scarlett er achteraan. 'Ellie, kom op. Het is nu echt bedtijd.' Riep Scarlett.

Ellie negeerde haar woorden en Scarlett besloot om haar telefoon te pakken. Ze tikte het nummer van haar broer in en na een aantal keren ging de telefoon over.

'Hunter, kan je alsjeblieft komen? De kinderen slopen echt de boel.' Scarlett keek naar James en Ellie die een kussengevecht op de bank hielden. 'He Ellie en James, ga eens gauw van de bank af.' Riep Scarlett. Ze liep naar de kinderen toe en snel holden ze weg.

'Scar, ik ben op een feestje.. Ik dacht dat je het wel alleen zou redden.' Antwoordde Hunter. Je kon de jongen nauwelijks horen door de muziek die op de achtergrond klonk. 'Ja, dacht ik ook maar ze zijn vreselijk. Ze luisteren gewoon niet.' Zuchtte Scarlett. 'Ik zal kijken of ik wat voor je kan doen. Ik moet nu gaan.' Hunter hing op en Scarlett zuchtte eens diep..