In Between (Morales Girls#1)

Chapter 46

The Choice

If you know that your whole life is a lie, what will you do? Kung nabubuhay ka lang pala sa kasinungalingan, kasama ng sakit at takot. And to know that truth is more painful than the lies, as it always is, what will you choose to live with?

Choose. Choosing. Choices. Hindi nawawala ang pagpili sa tanang buhay natin. Na konting kibot ay kailangan natin mamili. Noon, nilagay ko sa batang isip ko na ang hangin ang dahilan kung bakit ko pinili ang isang bagay. It wasn't me, it's the voices that whipering in my ears. There are the one who are choosing for me, but when their choices turns out to be a wrong choice, I will blame myself.

It sounds odd, but that's how life works for me. At nang malaman ko ang buong katotohanan? Nadudurog ang puso ko. Sobrang sama ko pala talaga pagdating sa pagpili.

I chose to hate my mother than thinking about her welfare too. I forgot that she has been a very caring and responsible mother to me. I closed my ears for my father's words to subside the hurtful ideas inside my head.

I judged my mother too bad that right now what I can do is to blame myself. It's not her own choice to abandon me. But it's the best choice to save me from harm.

Nanginginig ang kamay ko, basa rin ito dahil sa likidong lumalabas sa aking skin pores. Kinakabahan ako habang hinihintay ang pagsagot niya sa video call ko.

Muntikan na akong mabuwal sa pagkakaupo dahil tumunog ang laptop, isang sign na sinagot niya ang tawag ko. Ipinikit ko ang mata. Kinalma ko ang sarili dahil eto na...I will finally meet him. Not in personal, but atleast it's still a meeting...virtually.

"Hello?" He greeted in a monotone.

Lalong nagdileryo ang puso ko nang mag-open cam ang katawagan ko. Nakita ko agad ang mukha ng isang lalaking nakita ko lang noon sa mga larawan.

His hair is in a military cut. Nadedepina nito ang mukha niya. Maganda ang hugis ng kaniyang mukha, makapal ang kilay, maganda ang hazel brown na mata, at ang perpektong nakahulma niyang ilong. Magkaibang magkaiba ang mukha namin ngunit ang kaniyang labi ay kapareho ng kay Mama.

Iyon ang namana niya sa kaniya.

"Ahmm hi..." awkward akong bumati at ngumiti. Kitang kita sa screen ng laptop ang mukha ko. Parang sasabak ako sa isang pangmalakasang interview.

Wala akong makitang emosyon sa mukha ni Archivon. Parang hinasa siya na maging ganuon pero nagawa niya namang ngumiti sa akin.

"Are you Cesia? Is that you?" Tumango ako.

I nibbed on my lower lip before I told him who I am.

"I'm your half-sister..." Hindi ako sanay na sabihin ang mga katagang iyan. Kahit naman kase half-sister ko lang din si Marian ay buong kapatid ang turing ko sa kaniya.

At parang hindi nga kami magkapatid mi Archivon. Labi at ngiti ang namana niya kay Mama habang ako naman ay ang mata. Hindi kami magkamukha. Isa pa ang guwapo niya para maging kapatid ko.

Awkward ang una naming pag-uusap. Nagtanungan lang kami tungkol sa mga buhay namin ngayon. Ilang ulit pa akong nagtanong sa kaniya kung kapatid ko talaga siya at napatunayan niya naman iyon dahil pinakita niya sa akin ang litrato ng mama niya.

"Is she still in the mental institute?"

The serious face Archivon nodded. Isinabi niya sa akin ang details at ang sitwasyon sa akin ngayon ni Mama dahil nabibisita niya rin daw ito. But one thing left a pang in my chest once more.

"She is still suffering in Clinical Depression and Post Traumatic Stress Disorder."

Mama. Naiisip ko pa lang siya ay hinahalukay na ang tiyan ko. Ngayon ay kaya ko nang sabihin sa sarili ko na miss ko pa rin siya. Miss ko talaga siya.