LAST HOPE (Cruel Reality Series 5) [COMPLETED]

Chapter 30

UMIIYAK ang kanyang ina nang buksan niya ang kanyang mga mata. She silently muttered a curse. Paulit ulit na minumura niya ang sarili at paulit ulit siyang nanghihinayang kung bakit hindi pa siya namatay.

Kahit ilang beses yatang subukan ay hindi mapatay patay ang sarili. It's like she's bou d to get hurt forever.

She closed her eyes when she hward her kother sobbed. "Aji, baby. . . please, stop hurting yourself. . . were hurting too," her mother held her hand. It's too tight and it's like telling her that's she's not letting her go.

"Aji. . . ang sakit panoorin na naliligo ka na naman sa sariling dugo," nabasag ang boses nito. "I almost died the first time and I'm gonna lose it next time, anak ko." Hinalikan nito ang kanyang kamay kaya pakiramdam niya ay may bumara aa kanyang lalamunan.

"Let's not wake her up," sabat naman ng kanyang ama. Naramdaman niya ang pagbitaw ng kanyang ina sa kanyang kamay at narinig niya ang pagsara ng pintuan kaya nasisigurado niyang umalis na ang mga ito.

Doon na nagtuloy-tuloy ang pagbagsak ng kanyang luha. She survived once again. . . she survived the physical pain once again but her heart died for the nth time.

Nakaligtas nga siya sa literal na kamatayan pero ang kanyang puso ay hindi nakaligtas. It's not all about Speed now, it's about her son, Candice, her past and everything. . . she's tired of everything.

Pagod na pagod na siya. . . gusto na niyang magpahinga. Life is really cruel to her and all she can do to stop the cruelty of it is to end her life. . . to end everything.

But. . . she's bad at it. Kahit anong gawin niya, kahit ilang beses niyang sugatan ang kanyang sarili, kahit ilang gamot ang inumin, kahit anong hampas niya sa kanyang dibdib ay hindi siya mamatay matay.

Hindi niya alam kung biyaya ba o sumpa iyon. . . patay na kasi siya. Matagal nang patay ang pagkatao niya. It's like she's a walking dead.

Her physical body is moving and looks fine but her heart, her soul and mind are already dead.

Matagal na siyang patay. Matagal na dapat siyang namatay.

Palagi niyang hinihiling na sana ay siya na lang ang namatay na sana ay siya na lang ang nawala at hindi si Candice. Her friend is the most wonderful person here in this world. Her friend is much more deserving to live than her.

Hirap na hirap na siya sa paghinga kaya dahan dahan ay binuksan niya ang kanyang mga mata at nang wala siyang makitang tao ay pinilit niyang umupo mula sa kanyang pagkakahiga. She cried silently but painfully. Sobrang hirap na hirap na siya.

Kung may nangangailangan po ng buhay. . . ibigay n'yo na lang po ang akin. . . ayoko na po nito. Pakikipag-usap niya.

Paulit ulit niyang sinisisi ang sarili sa mga nangyari sa nakaraan at paulit ulit niyang hinihiling na sana ay siya na lang ang namatay.

Kasi para lang din siyang pinatay nang mangyari sa kanya ang mga nangyari noon.

She lost herself, her son, her friend. . . and now her love.

Akala niya ay siya ang mangiiwan kay Speed kapag magaling na ito. . . akala niya ay maililigtas niya ito pero mali siya.

Hindi niya nailigtas ang binata, hindi niya rin natulungan ito. . . at binasag siya nito.

Basag na basag siya. Hirap na hirap siya.  She can't stop hating herself because of that. Iniisip niya, sana pala ay hindi na niya hinayaan na makapasok ang binata sa buhay niya. Sana ay pinigilan niya ang atraksyon na nararamdaman niya rito.

Sana ay hindi na niya ito minahal.

Bakit ba kasi nagpadala siya sa mga paruparo na nararamdaman niya noon? Bakit ba kasi siya nagpatangay sa mga malulungkot na mata nito at bakit ba kasi pinangarap niyang buuin ang isa sa mga kasamahan ng mga pumatay sa kanya.