GÜLİZAR

27.bölüm

6 saat süren ameliyatın ardından Hasan hızla ameliyathaneden çıktı.Aklı Gül de kalmıştı ve bir an önce yanına gidip durumunu öğrenmek istiyordu.Ancak Ameliyathanenin kapısında bekleyen Murat'ın annesi,abisi,yengesi ve daha bir çok akrabası,Okan başta olmak üzere bir çok arkadaşı merakla Hasan'ın etrafını sardılar.Gazeteciler ise hastanenin içine alınmamış, dışarıda haber bekliyorlardı.

Murat'ın Annesi göz yaşları içinde Hasan'a sarıldı.
"Ne olur oğlum güzel bir haber ver"
Üzüntüsü gözlerine ve sesine yansıyan Hasan,
"İyi olacak Annem,iyi olacak inşallah,"
Dedikten sonra Murat'ın Abisine yöneldi,
"Ferhat Abi elimizden geleni yaptık,şuan için beklemekten başka yapacak bir şeyimiz yok.Perihan annemi eve götür dinlensin,ben size adım adım bilgi veririm."
Perihan hanımın gözyaşıyla karışık itirazı yükseldi,
"Gitmemm,gitmem yavrumun iyi haberini almadan gitmem"
Ferhat bey Annesine sarılarak
"Annecim perişan oldun,gidelim biraz dinlen,Murat uyanınca seni bu halde görmesin üzülür."
Diyerek annesini ikna çabalarına girişirken, Hasan kalabalıktan sıyrıldı. üst kata giden koridora girmek üzere hamle yaptıgı sırada kolundan tutan Okan'a dönmek zorunda kaldı.
"Hasan gerçeği söyle bana kardeşim yasayacak mı?"
Okan'ın sesinde ki izdırap her kelimde her harfte belli oluyordu ancak Hasan'ın sandığı sebepten değildi.Acıyla dudaklarını sıktı.
"Çok kan kaybetmiş,ancak Allah'tan bıçak iç organlarına isabet etmemiş,karın boşluğuna gelmiş."
Ağzı hayretle bir karış acılan Okan,içinden kendine küfürler savururken,endişesi sesine yansıdı.
"Ümit var mı yani?"
"Elbette var,Allah'tan ümit kesilmez, biz elimizden geleni yaptık.bekleyip sonucu görücez."
Hayal kırıklığına uğrayan Okan,acık vermemek için zoraki,
"Ohhh çok şükür,ümit olması güzel" diyebildi.Hasan daha fazla beklemedi "benim biraz işim var,sonra görüşürüz"
Diyerek koridora girdi.hızla asansöre bindi ve yukarı çıktı.

Anahtarını çıkardı kapıyı açtı ve hızla içeri girip kapıyı arkadan kilitledi.
Gül yatakta bıraktığı pozisyonda uyuyordu.yanına gitti bagladığı kollarını ve ayaklarını açtı.tansiyonunu ölçerken kendine gelen Gül hızla yatakta doğruldu.Önce anlamsız gözlerle Hasan'a baktı.Hasan hala şokta olduğunu düşünecekti ki,
"Hasan,Murat nerde,nasıl,ne olur bana bişey söyle?"
Belliki Gül daha önce kendine gelmiş ve olayları idrak etmeye başlamıştı.
Derin bir ohhh çeken Hasan Gül'ün elini tutarak,
"Merak etme,ameliyatı iyi geçti.şuan yoğun bakımda.Şimdi söyle bakalım sen nasılsın?"
Gül bıkkın bir edayla,
"Boş ver beni,ben önemli değilim,ölsem de olur,Murat iyileşsin yeter"

Hasan Gül'ün gözlerindeki acıyı farketmiş,kendi acısı iki katına çıkmıştı.Gül'ü tekrar üzmek istemiyordu ama sormak zorunda olduğu soruyu sordu.
"Neler oldu Gül anlat bana.Murat'ı bu hale kim getirdi."
Gül başını öne eğdi, elleriyle karışmış saçlarını kavradı, derin bir nefes aldı.
"Cevabına inanmayacağın sorular sorma"
Hasan anlamayan gözlerle baktı Gül'e.
"Bu ne demek Gül,neden sana inanmayayım!"
Derin nefes almaya devam eden Gül,
"İnanmazsın Hasan,kimse bana inanmaz."
Hasan durgunlaştı,birşeyler düşündüğü belliydi,korkorak da olsa aklındakini dile getirdi.
"Ne geçti aranızda, sana kötü birşey mi yaptı?"
"Hayır,sende biliyorsun,Murat bana hiçbir zaman kötü davranmadı."
"Peki ne o zaman?Gül konuşmazsan seni koruyamam,lütfen anlat bana"
Gül çaresiz gözlerle baktı Hasan'a,
"Artık beni kimse koruyamaz,Sen Murat iyileştir yeter,sadece bilmeni istediğim tek şey var.Ben yapmadım,"
Hasan ciddileşen yüz ifadesi ile,
"Tabi ki sen yapmadın Gül,ben bunu kastedmemiştim,sadece neler olduğunu sordum,kimin yaptığını gördüysen..."
Cümlenin devamını getiremedi,Gül'ü daha fazla sıkıştırmanın ona zarar verdiği açıkça görülüyordu.
"Bana bir bardak su verebilir misin Hasan"
Hasan hemen kalktı masasındaki su şişesinde su kalmadığını farkedince,
"Gül ben su almaya gidiyorum,kapıyı arkadan kilitliyicem sakın ses çıkarma, buradan ayrılmamalısın,seni kimse görmemeli anlıyormusun"
Gül anladığını belli eden gözlerle Hasan'a baktı ve tekrar yatağa yattı.Hasan dışarı çıktı, kapıyı kilitledi ve kantine gitmek için asansöre bindi.