ALONGSIDE YOU (Royalty Series #2)

CHAPTER 15

Kinikilig parin ako sa nangyari sa’min kaninang madaling araw. Pagkatapos naming magyakapan ay inanyayahan nya ako sa cabin nila.

Pinaghingi nya ng tawad sa mismong harapan ko si Cheska. Wala lang naman iyon sa’kin lalo’t nagpaliwanag na din sya.

He’s the only man I could trust.

------

Nandito ako ngayon sa likod ng building. May malaking puno kasi dito. Magandang silungan kapag nagpapahangin. Wala namang ibang pumupunta dito sa likod.

Natapos na din ang activity ngayong araw nang mga bata. Bakante na ulit ang oras namin ngayon. Kinausap ang mga leaders ng bawat cabin kaya naman hindi ko kasama ngayon si Zill.

May nakita akong duyan sa likod. Katabi naman nito ay may upuan. Marahil ay may tumatambay din dito dahil sa maaliwalas na hangin.

Tumalikod ako sa building at humarap sa may puno. Sa sobrang kagalakan ko sa mga simpleng ginagawa ni Zayne, at ang pagtanggap nila sa buong pagkatao ko, kaya naman napakanta ako.

“~At kuuung mauboooos ang tiiiinig di magsisisiiii, dahiiil iyoooong nariiiinig muulaaa sa laaabiiii ko, SAALAMAAT!~” Pag-awit ko sa lyrics. Hindi ako marunong kumanta. High-pitched and off-tuned ang pagkanta ko.

At kung sino man ang makakarinig sa boses ko, paniguradong masisiraan ng ulo. HAHAHAHAHAHA.

“Hey!”

“Ay gwapong kabote!” Bulalas ko dahil sa gulat.

Napalingon ako kung saan galing ang boses. Nakita ko si Zayne na salubong ang kilay.

Ohhhhh! Myyyyy! Goooosh!

Narinig ba nya?

Narinig kaya nya?

“K-kanina ka pa ba d-dyan?” Nauutal na tanong ko.

Please! sana ngayon lang! Sana ngayon lang sya dumating!

“Ah!” Sagot nya.

“K-kung ganun, n-narinig mo?” Utal ulit na tanong ko. This time, nagsisimula nang mag-init ang buong mukha ko sa kahihiyan.

“Ah! That your singing sucks? I heard everything from the very beginning.” Walang emosyong sagot nya.

WAAAAAAAHHHH! ZAAAYYNEEE!

WALA NA! FINISH NA!

LUPA EAT ME NOW! SINKHOLE PLEASE OPEN UP AND EAT ME NOW! As in, now na! T_T

>///////<

“A-ano pang ginagawa mo d-dito?” Tanong ko. Hindi parin mawala ang pagkautal. Sinusubukan kong kapalan ang mukha ko para hindi mapansin that I’m too embarassed.

“I’m still here to stop you from destroying my eardrums. You’re scaring the kids. You’re like a roaring wolf.”

Roaring wolf?

Scaring the kids?

Napatingin naman ako sa likod nya. May dalawang bata ngang nagtatago at nakakapit sa tracking pants nya.

WAAAAAHH! KASALANAN KO BANG PANGET ANG PAGKANTA KO?

“A-ano ba kasing ginagawa mo dito kung ganun? Narinig mo tuloy ang pagkanta ko.”

“Really? Singing? I thought you’re mimicking the sound of the wolf.” He teased. Alam kong tinutukso nya ako kahit hindi klaro sa mukha nya.