Gift

31: Clarification

Gift
by Misstakes

RHEIGN'S POV

Nawalan ng isa sa grupo. Nalagasan kami ng isang m'yembro. Tulad ng isang sugat, ang buong grupo ay kinailangan ng sapat na oras para maghilom sa mga nangyari sa amin nitong mga nakaraang araw.

Kate deserved a neat and honorable ceremony. The whole Dark attended the ceremony. Unlike the days we shared before, this one's new. This one's a little darker than ever.

We lost our youngest member.

We lost Kate through the process of making anyone survived.

She deserves better than this so we put our own effort and hardwork to reminisce what she has done. We didn't stop from remembering her through our words and minds. At least, she lived in our minds peacefully.

Ang buong seremonya ay inialay kay Kate. S'ya at s'ya lamang. Nagtaka ako kung bakit wala man lang ni isang kamag-anak n'ya ang dumating ngunit naalala ko din ang sinabi ng Dark sa akin. Lahat sila rito'y wala nang pamilya... tanging ako na lamang kaya lubos nilang iniiangatan rin ang kaligtasan ko, dahil may mga tao pang naghihintay sa pag-uwi ko.

Pagkatapos ng naturang seremonya ay hinayaan muna namin si Sam na mag-isa roon. Kailangan din n'ya ang oras na ibinigay namin. Mahirap at masakit mawalan ng taong espesyal sa buhay, lalo na kapag iyong tao na 'yon ay kasama na sa plano mo para sa hinaharap.

Bumalik na lang kami sa van saka roon naghintay. Kahit na anong pilit naming pagaanin ang ere sa bawat isa ay hindi namin magawa. Sadyang ganoon lang talaga kahirap ang mawalan ng isang m'yembro sa isang grupong pamilya na ang turingan.

Because of what happened, we barely talk to each other. Para bang isang bagyo ang dumaan sa aming lahat na pinutol na lang bigla ang koneksyon sa bawat isa. Hindi pa rin naman namin kaya ngunit pinipilit naman naming kayanin ang lahat. Hindi matutuwa si Kate kapag sumuko na lang kami kaagad.

Hinintay namin si Sam na hayaang mailabas ang nararamdaman n'ya sa harap ng puntod ni Kate.

Parang kahapon lang ay katabi ko pa s'ya. Ngayon, s'ya na ang kailangan kong dalawin sa sementeryo. Parang kahapon lang lahat ang mga pangyayari. Sariwa pa rin sa isip ko.

Hindi naglalaho ang sakit, parang kada oras na lumilipas ay mas lalong nagiging bago ang sakit na nadarama namin.. pero wala kaming magagawa sa nangyari. Lahat ng tapos na ay tapos na... we need to move forward without forgetting each other.

*1 month and 17 days after*

I was just peacefully sitting on the swivel chair that my room has, our room has. Hindi ko matapos ang plate na dapat ay kahapon ko pa tapos.

Napa-buntong hininga naman ako saka napalingon sa picture frame na nasa gilid ng laptop ni Tristan. Hiniram ko ang laptop n'ya dahil nasa kan'ya ang lesson ko. Nakita ko naman ang litrato ni Kate na nasa frame.

Napangiti na lang ako sa hangin nang makita ang magandang ngiti ni Kate. It's almost two months when we lost a tough warrior. Two months na rin naming sinusubukan na maipagpatuloy ang mga ginagawa namin sa buhay.

Thankfully, we're not getting emotional anymore because of what madam gave to us. Kate made a potion, a day before she died. Base on madam, Kate did that without even trying. Madam said that Kate wants to lessen our weak emotion. Alam n'yang madali kaming maiyak kaya sinubukan n'ya ang isang iyon.

And now, it was a successful. Kate's potion is a successful. I couldn't imagine how proud she is on herself that she came up with a such idea.

Ako naman, parte na ng araw araw ko ang kamustahin si Kate gamit ang panalangin. I'm communicating to her even though I can't even get any response because it was too impossible to happen but after all, I'm still glad that maybe Kate is listening.