The Remarkable Night

Chapter 3

"Tita Hillary, melon din po ako pashayubong?" tanong ng pamangkin ni Hillary na si Gustav. Tatlong taong gulang lang ang bata at pamangkin niya sa isang pinsan.

Parang balikbayan si Hillary kung pagkaguluhan ng mga kamag-anak niya gayong sa Maynila lang naman siya nanggaling. Kunsabagay, sa lahat ng magpipinsan ay siya lang ang maituturing na matagumpay dahil siya ang nakatapos ng pag-aaral at ngayon ay may magandang trabaho sa isang malaking kumpanya sa Maynila.

Ang iba kasi niyang pinsan, kung hindi maagang nagsipag-asawa, hindi naman nakatapos ng pag-aaral. Kaya naman ganoon na lang ang pagmamalaki sa kanya ng nanay niya, pagmamalaki
na hindi naman nagmamayabang. Nananatiling mababa ang loob nito.

"Siyempre naman, ikaw pa ba ang makakalimutan ko?" natatawang sagot ni Hillary.

"Hala, pikit ka muna."

Mula sa malaking paper bag ay inilabas niya ang isang remote-controlled toy car. Siniguro talaga niya na mabibilhan ng pasalubong ang lahat para walang magtampo sa kanya. Tutal naman ay paminsan-minsan lang yon. Si Gustav na lang ang hindi niya nabibigyan kaya siguro nagtanong na.

"Dyaraaan!"

"Wow!" Nanlaki ang mga mata ng bata. Para bang nakakita ng bagay na pinakamimithi. Agad na bumaba si Gustav mula sa pagkakakandong sa ina at parang namamangha na ingat na ingat na binitbit papunta sa kung saan ang laruan. Kahit na anong tawag niya ay hindi na ito lumingon.

"Tingnan n'yo ang batang iyon at biglang naging isnabero," natatawang komento niya na sinegundahan ng iba pa.

"Hill, wala pa ba?" tanong ng Kuya Japhet niya nang humupa ang tawanan. Isa ito sa mga pinsan niya.

"Wala pang ano?" kunwari ay nakakunot-noo niyang tanong kahit may ideya na siya kung ano ang itinatanong nito. God! Here we go... Hindi pa nag-init ang puwit ko sa upuan, heto at nabuksan na agad ang topic na ayaw na ayaw kong pag-usapan.

"Boypren."

Sabi ko na nga ba! palatak niya sa isipan.

"Beinte-otso ka na sa susunod na buwan pero wala ka pa ring boyfriend. Pinsan, dito sa probinsiya, maituturing nang matandang dalaga ang ganyang edad.

"Oo nga! Kailan ka ba kasi mag-aasawa? Aba'y kilos na at baka maiwan ka ng biyahe, susog naman ng isa pa."

"Si Lance, pagkaguwapo-guwapo naman ng binatang
iyon, ewan ko kung bakit hindi mo nagustuhan. Hayun at napagod din sa kahahabol sa 'yo. Ang nangyari, nabaling ang atensiyon sa kaibigan mo."

Lihim na nagpakawala ng buntong-hininga si Hillary. Isa ang topic na iyon sa mga dahilan kung bakit hindi madalas ang pag-uwi niya sa probinsiya. Ayaw niya sa usaping 'yon dahil maraming binubuhay na alaala.

Mapapait na alaala. Mga alaalang hindi makalimutan at patuloy na nagdudulot ng sakit sa kanyang kalooban.

"Aanhin ko naman ang guwapo kung ako naman ang magpapakain?" hindi niya napigilang isagot. Dahil ang Lance na pinag-uusapan nila ay batugan at problema ng asawa. Hillary managed to fake a cheerful smile.

"Sabi nga nila 'di ba, 'kapag hindi ukol, hindi bubukol,'" katwiran niya.

"Saka huwag nga kayong mainip at darating din tayo diyan."

Pero hindi yon mangyayari. Ayaw niyang mag-asawa. Hindi siya mag-aasawa. Never.

"Baka doble-doble naman kasi ang padlock niyang puso mo, pinsan, kaya walang makapagbukas," hirit
pa ng isa.

"Nako! Sayang ang lahi natin. Sa ganda mong iyan,
dapat na marami pang maliit na Hillary ang mabuhay sa mundo!"

Gosh, kailan ba sila magiging sensitive? Hindi ba nila naiisip na single pa rin ako sa edad kong ito dahil ayaw ko talagang mag-asawa?! Kailan ba makakaramdam ang mga pinsan niya na asiwa siyang pag-usapan ang usaping iyon?

At mabuti sana kung hindi na 'yon mauulit. Pero
hindi, eh, hindi iyon doon natatapos. Siguradong bukas ay mauulit ang usaping ion. At hindi iyon limitado sa mga kamag-anak niya, pati na rin sa lahat ng tagaroon na makakabatian at kakumustahan niya ay magtatanong din kung kailan ba siya mag-aasawa.

Nakakapagod na.

Eh, bakit kasi hindi mo sila prangkahin na ang calling na pinili mo ay ang buhay ng single-blessedness? Na wala ka naman talagang balak na mag-asawa? anang kanyang isipan.

Nang igala ni Hillary ang paningin, nasalubong
niya ang tingin ng kanyang ina. It was a knowing look. Iyong klase ng tingin na may ipinahihiwatig. At hindi niya 'yon matagalan kaya nag-iwas siya ng tingin.

"Madadala ka na naman sigurong umuwi rito, ano?" Boses yon ng ina ni Hillary na pumukaw sa naglalakbay niyang diwa.

Alas-siyete na ng gabi. Nakahiga na siya sa kama pero hindi naman natutulog. Nilingon niya ang ina. Nasa bukana ito ng pintuan at may hawak na platito na may isang tasa ng umuusok na hot chocolate. She could smell the aroma of the steaming cup of hot chocolate.

Naupo siya sa kama. Ang kanyang ina naman ay tuluyang pumasok at inilapag sa mesa ang tasa ng hot chocolate.

"Ilang buwan na naman kaya ang lilipas bago ka muling umuwi rito?" dagdag pa nito habang umuupo sa gilid ng kama.

"Kung hindi pa ako humiling sa 'yo na dalawin mo naman ako ay hindi ka uuwi. Alam ko naman na hindi mo ako nalilimutan. Ayaw mo lang talagang bumalik sa lugar na ito."

"Bakit n'yo naman po nasabi yan?"

Sinulyapan siya nito at nginitian, ngiting hindi niya alam kung ngiti ng katuwaan o pag-aalala. "Dahil kilala kita. Anak kita. Hindi ka man magsalita, alam ko kung ano ang tumatakbo sa isip mo. Hindi ka komportable kanina. Para kang sinisilihan. Para bang gusto mong tumakbo at magpakalayo-layo."

"Nay, hindi ko po kayo maintindihan," kaila niya.

"Hindi ka pa rin nakakalimot..." basag ang boses
na sabi pa nito bago namasa ang mga mata.

Nag-init ang mga mata ni Hillary. Unti-unting naipon ang kanyang mga luha pero pinigilan niya iyon
sa pamamagitan ng pagpikit-pikit at mariing pagkagat ng dila.

"M-mahirap pong makalimot kung m-malaki at
malalim ang s-sugat." Muli siyang nahiga at umunan sa hita ng ina na buong lugod siyang tinanggap. "K-kung buhay na buhay ang mga alaala."

Hinaplos nito ang buhok niya nang buong pagmamahal. "Lahat ng sugat gumagaling, anak, kahit gaano pa kalalim iyon. Kahit gaano kalaki. Ang kailangan mo lang gawin ay... m-magpatawad."

"Hindi po, Inay. May mga sugat na hindi gumagaling at patuloy na nagnanaknak hanggang sa mabulok... Hanggang sa magnaknak at magnana rin ang mga nasa paligid non. Hanggang sa mabulok din ang paligid at lalo pang lumaki at lumalim ang sugat..."

"May mga sugat, Inay, na tumatagos hanggang sa kaluluwa mo. At iyon ang klase ng sugat na meron ako."

Ang sugat na pinag-uusapan nila ng kanyang ina
ay ang sugat na dulot mismo ng kanyang ama. Ang kanyang iresponsable, lasenggo, marahas, at sugarol na ama.

Namulatan na niya ang mga hindi kanais-nais na katangian na 'yon ng ama. Pumikit si Hillary nang
sumagi sa isipan ang isang alaala...