Broken Days (SUAREZ SERIES #3)

Kabanata 42

Galit

Masakit ang ulo ko pagkagising ko sa umaga. Pakiramdam ko ay binibiyak ito. Masakit din ang mga mata ko dahil sa matinding pag-iyak kagabi. Pag-iyak. Naalala ko na naman ang nangyari kagabi. Bumuntong hininga ako at napatitig sa mataas na ceiling ng kwarto ko. Tinatamad ang katawan kong bumangon pero alam kong hindi ito pwede. Kailangan kong bumangon para magtrabaho. Kaya naman mabilis akong naligo at naghanda. Nang matapos ay kinuha ko ang aking phone sa side table ng kama ko.

Pagka buhay ko nito ay madaming messages ang pumasok dito.

Menely:

Where are you? Did you go home already?

May mga missed calls din ni Menely. Sa huli ay ang mga messages ni daddy asking if I have the plan to go back in Manila. Alam kong sa oras na umuwi ako ng Manila ako na ang paghahawakin ni daddy ng hotel at ito nga ang iniiwasan ko. Pero hindi naman ako pwedeng tumanggi. I made a promise.

I started the engine of my car and replied to all the messages of Menely, saying that I'm fine. Nang makarating ako sa shop ay mabilis ko itong binuksan. The work went well, the employees are effective today at wala ring problema sa mga deliveries at trucks. I reported it all to Eina and sent it via email. Nang matapos sa lahat ng gawain ay nakita ko na mahigit ala-una na ng tanghali. I skipped lunch again.

Habang nakatitig sa orasan ay hindi ko namalayan na natulala na pala ako at may butil na ng luha sa aking pisngi. Damn it! I immediately wipe it off at umob-ob sa table ko. I am so down today na gusto ko na lang magpaka busy dahil kahit papaano ay nakakalimutan ko ang lahat. Ngayong wala na akong ginagawa ay lumuluha na naman ako dahil naaalala ko lahat.

Tears started to fall like crazy and silently I prayed that my tears drained so it won't fall again. Sobrang sakit na hindi ko na alam kung paano mag move on. Should I really go to Manila and escape Lucena again? Baka sakaling makalimutan ko siya doon? Sa ganoong paraan din magkakaroon ako ng time para hanapin si mommy dahil sa koneksyon ni daddy.

Napabuntong hininga ako at napatinigin sa monitor ng laptop at mabilis na nagbukas ng word document and slowly...I typed the words 'resignation letter'.

Pinupunit ang aking puso habang nagtatype sa aking laptop but it stops when my phone rang for a call. Nakita ko ang name ni Menely sa screen at agad nagdalawang isip kung sasagutin ko ba ito. But I decided to answer it. It will be rude if I ignore her calls.

"Hello?" I answered.

"Kamusta ka? I was so worried! Akala ko napaano ka na! Buti na lang ininform kami ni Edu na umuwi ka na!" sunod-sunod niyang sinabi. Tumungo ako at napatitig sa resignation letter na ginagawa ko sa aking laptop. I saved the file and close my laptop afterwards.

"I'm fine. Sorry...sumama lang ang pakiramdam ko...hindi na ako nakapagpaalam," I said.

"Naku! Wala yun! It's fine as long as you're fine! Ay oo nga pala, hindi ka dumaan dito para mag breakfast? I was waiting for you!" she said loud and clear. I sighed, didn't know what to say.

"Ahh...nakapag breakfast na ako kanina...kaya dumiretso na ako sa work," I lied. I didn't have any food until right now. I skipped lunch and I didn't have any breakfast. Damn!

"I see...but I want you here next time, okay? I'll wait! Bye!" she said cheerfully.

"Bye..." I said before the call ended.

I sighed again. What am I gonna do? Menely is sticking to me like a glue, and it will be rude to turn her down. She's Eina's friend and Eina has been good to me.

I finished all the work before I decided to go to a mall to have some late lunch. I am not feeling hungry, but I still have to eat if I don't want to end up in the hospital.