Broken Days (SUAREZ SERIES #3)

Kabanata 45

Failing

Hindi ko alam ang sasabihin. I felt like my tongue got tied. I am so confused but still...my heart is very loud. Para bang may gusto itong isigaw sa harapan ni Edward but my lips is not cooperating with my heart wants. Hindi ko na alam ang gagawin. Lalo pa nang humakbang siya papalapit sa akin causing me to lean back with his car. I swallowed hard as I watched his footstep coming near me.

"Did you hear me?" he asked with his slow yet intent tone. It sent shiver down my spine. Kaya naman pinanatili ko ang mata sa aming mga paa, avoiding his eyes completely. Ang sabi ko kailangan ko siyang makausap. I will tell him everything, even what my heart was been shouting for years. Pero bakit ako nananahimik ngayon? Akala ko kaya ko na. Pero ganoon pa rin pala. Kinakabahan pa rin ako. I am totally useless when he's near me.

All the courage I filled myself feel like has been thrown away in just a blink of an eye because he is here...in front of me.

"Kahit ano pa yatang gawin mo...wala akong pakielam...because all I want is to be involved in your life. Mahirap bang intindihin 'yon?" nanigas ako sa sinabi niya. Naguguluhan ako pero sa dulo ng aking puso may nararamdaman ako na baka...baka lang...hanggang ngayon parehas pa rin kami.

Hindi ako makaimik. Pero kabaligtaran nito ang nag-iingay kong puso.

"I looked pathetic..." he said and laughed without humor. Tumigil din siya sa paglapit sa akin. Dahil sa pagtataka ay doon na ako napataas ng tingin sa kanya. He is now looking away pero kitang kita ko ang pamumula ng kanyang tenga. He's mestizo because of the Suarez blood at ngayon ko lang na appreciate kung gaano ito nagpapagwapo sa kanya.

"Nagagalit ako sa'yo pero...heto ako ngayon nagmamakaawa sa atensyon mo..." napailing siya. Umawang ang labi ko. Mas lalo lang nagwala ang puso ko sa loob ng dibdib ko.

"Forget about it," mabilis niyang sinabi at tuluyan nang naglakad palayo. Nanlaki ang mata ko at hahabulin sana siya nang makita ko si William na palabas na ng café.

"Tara na?" pag-aaya ni William habang ako naman ay nakatanaw pa sa likod ni Edward na papalayo sa akin. May kung anong kumirot sa aking puso. May kung anong lumagapak sa sistema ko. Napakatanga ko! Bakit hindi ko man lang magawang makapagsalita? Hindi ako magaling makipag-usap sa tao, I admit it. Whenever I am conversing with other people, I always failed at having a good one.

Bumuntong hininga ako at tumango na lang kay William.

Habang nasa biyahe ay lumulutang pa rin ang isipan ko. I feel like Edward's words are keep replaying inside my mind.

"What's wrong?" tanong sa akin ni William habang nagdadrive. Marahil ay napansin niya ang malalim kong pag-iisip. Lumingon ako sa kanya at umiling lang.

"Just drive William at baka tuluyan ka nang iwan ng girlfriend mo," sabi ko.

"Shit!" he cursed when he remembers. Natawa ako at napailing. Pumasok na ako sa trabaho at si William naman ay didiretso ata sa kanyang girlfriend. Baka mamaya ay isasama niya ako sa girlfriend niya, humihingi sa akin ng tulong.

I opened my laptop and saw my resignation letter in a file. Tumitig ako dito ng matagal hanggang tumunog ng malakas ang aking phone dahil sa isang tawag. Mabilis ko 'yong kinuha at sinagot. It was Miss Eina.

"Miss Eina?" I answered.

"Hello Jez! Babalik na kami diyan tomorrow baka bumalik na rin ako sa trabaho. Pakisabi na lang kay Mang Froy na ayusin ang opisina ko," she said. Tumango ako at sinulat ang mga gagawin ko.

"That's all, Miss Eina?" I asked.

"Yes. By the way, we'll have a party when we go back. I want you to come, okay? Bye then!" she said and hang up the call. Natigilan ako sa sinabi niya at mabilis na tiningnan ang schedule ko for tomorrow, napahinga ako ng maluwag nang makitang free ako. Hindi ko dapat palampasin ang party na 'yon. Alam kong nando'n si Edward. Hindi ko na dapat palampasin pa ang mga pagkakataon para makita ko siya.