KİMİM BEN?

4. BÖLÜM

İYİ OKUMALAR

İşte yine oluyor. Yeniden aynı rüyanın yada kabusun içindeyim. Artık bu rüyaları görmek istemiyorum. Rahat ve huzurlu bir gece geçirmek istiyorum. Sabahları kalktığımda çığlıklar atarak uyanmak istemiyorum.

Hafızamı kaybettigimden bu yana hep aynı rüya ,hep aynı kabuslar... Biliyorum bu rüyada gördüğüm şeyler benim hayatımdan zihnimde kalan son şey ama bu anıyı istemiyorum..

Bu anı yerine kim olduğumu bulmama yardımcı olacak anılar görmeliyim. Ben kimim,annem, babam kim? Ailemde başka kimler var onları bilmek hatırlamak istiyorum. Ama lanet olsun ki hatırlamıyorum.. Elimde olan tek anı bu ve elimde olan bundan başka anı yok.. Gerçi o da tam değil ya..

Parktayim, o kadar mutluyum ki o an. Üzerimde beyaz çiçekli yazlık bir elbise ,saçlarım açık ve devamlı önüme dökülüyor. Rahatsız olmuyorum bundan. Aksine çok seviyorum bu halini.

Dizlerimin üstüne oturmuş papatya topluyorum. Kahramanım dediğim çocuk bana papatyalar dan taç yapacak, söz verdi. O verdiği her sözü tutar."Daha bitmedi mi prensesim."diyor.

"Hayır kahramanım az kaldı. Biraz daha toplayayim bitiyor söz "diyorum. Aslında elimdekiler yeter ama ne olur,ne olmaz. Elimdeki çiçeklerle ona doğru dönüyorum. Kafamı yukarı kaldırıyorum. Yaşı benden büyük,boyuda yaşına göre uzun..

Yüzüne bakıyorum ama yüzünü görmüyorum . Gözünü,burnunu,ağzını görmüyorum.Yuzu sisler arasında. Ama biliyorum,çok seviyorum onu. Yüzünün nasıl olduğunu bilmesem de ,minik kalbimde hissediyorum sevgisini...

"Bak kahramanım çok güzeller degilmi?" Diyerek çiçekleri ona gösteriyorum."harika çiçekler prenses,ama çok terlemişsin sıcakta . Sen şuradaki ağacın altında,gölgede dinlen ben sana su alıp geleyim"diyor yanımızdaki ağacı göstererek.

Onu gülerek başımla onaylıyorum. Her koşulda beni düşünüp, kıyamıyor. Gösterdiği ağacın dibine oturuyorum. Gözüm onda karşı kaldırıma geçip markete giriyor. Suyu alıp çıkıyor. Gülümsüyor bana ,her ne kadar görmesem de biliyorum güldüğünü..

Ben onu beklerken olanlar oluyor.. Asıl kabus burda başlıyor zaten.

Birbirimize bakarken arkamdan bir el önce ağzımı kapatıyor ,bagirmayayim diye .. Sonra kucağına alıp beni yerden kaldırıyor. Hızlı hızlı yürüyerek önümüzdeki lüks araca gidiyoruz . Gitmemek için direniyorum ama gücüm yetmiyor. Nasıl yetsin ki daha 10 yaşındayım. Beni taşıyan çok güçlü . Ben debelenirken kılı bile kıpırdamıyor.

Korkuyorum ,çok korkuyorum. Ama ben korku nedir bilmezdim . Kahramanım hep yanımdaydı . Hep beni korurdu. Şimdide korusun,kurtarsın beni .. Neden kurtarmıyor beni bu adamların elinden,neden yardım etmiyor..

Sonra farkediyorum onu. Önünde iki adamla mücadele ediyor bana gelmek için. Beni kurtarmak için çabalıyor. Çabalıyor ama gücü yetmiyor. Nasıl yetsin ki.. Oda çocuk daha,hem önünde onun 2kati adamlar onu tutuyor.

Ellerimi uzatıyorum tutsun diye.. Avazım çıktığı kadar bagriyorum."BIRAKIN BENİ.. BIRAKIN DEDİM SİZE.. KAHRAMANIM KURTAR BENİ.. KURTAR.. YARDIM ET.."

Onunda sesini duyuyorum. Bana gelmek için adamlarla mücadele enip,onlardan kurtulmaya çalışıyor. "BIRAKIN LAN KIZI.. BIRAKIN ŞEREFSİZLER BIRAKIN..PRENSESİM KORKMA KURTARACAĞIM SENİ KORKMA"

Ama korkuyorum çok korkuyorum hemde. Nasıl korkmam beni kopariyorlar ailemden,kahramanimdan..Oysa ben onlara birşey yapmadım ki.. Ben kimseye birşey yapmadım . Tamam belki yaramazim,dik basliyim , gözüm karadır,kimsenin önünde kafamı yere eğmem,ama o kadar .. Beni ailemden koparacak kadar kötü değilim..