KİMİM BEN?

30. BÖLÜM

İYİ OKUMALAR

####

Ormanın içinde yürüyordum. Buraya nasıl geldim bilmiyorum. Ne işim vardı benim burda. Buraya daha önce hiç gelmedim. Gelsem hatırlardım mutlaka. Ağaçların arasından ,patika yoldan devam ettim yürümeye. Burası neresi bilmiyorum ama bizimkilerle mutlaka gelmeliyim buraya. Eminim onlarda çok sevecekler mutlaka...

Yürüdüğüm heryer yemyeşil. Havada hafif bir rüzgar var. Saçlarım ve üzerimdeki elbise hafif hafif uçuşuyor rüzgarda... Etrafim çiçeklerle kaplı. Yürümeye devam ettiğimde önümde uçsuz bucaksız bir vadiyle karşılaştım. Her yer papatya doluydu. Biraz ilerimde ise muhteşem bir göl manzarası vardı. Dağın tepesinden, şelaleden su akıyordu göle. Şelaleden akan suyun sesi ,insanı dinlendiriyordu. Suyla gölün birleştiği yerde, gölde kaparciklar oluşturuyordu. Papatyaların arasında bir kız yere oturmuş papatya topluyordu. Arkası bana dönüktü. Onun epey ilerisinde ise iki çocuk oyun oynuyordu. Onları tam seçemiyordum. Çünkü çok uzaklardı bana...

Yavaşça kızın yanına yanaştım. Saçları beline dökülüyordu kızın. Simsiyahtı saçları,ipek gibi. Beni farketmedi. Papatya toplamaya devam ediyordu. Kızın yanına gidip omzuna dokundum.

"Merhaba küçük kız. Biz neredeyiz biliyor musun?"diye sordum. Kız yüzünü bana döndü. Kızın yüzünü görünce kalbim sıkıştı. Nefes alamadığımı hissettim. Gözlerimden yaşlar dökülmeye başladı. Nasıl olur böyle birşey.. Bu mümkün mü? Hemde aradan bu kadar zaman geçmişken. Gözlerime inanamıyordum hâlâ...

"Küçük annem... Hoş geldin. Bende uzun zamandır seni bekliyorum "dedi. Sesi .... Sesini duydum ilk kez. Bu mümkün muydu.? Olabilir miydi böyle birşey...

"Sen... Sen... Nasıl olur. Sen konuşuyorsun. Sesini duyuyorum. "Dedim . Hala üzerimdeki şoku atlatamadım..

"Evet küçük annem . Konuşuyorum. Burada yaşarken kaybettiğimiz şeyleri geri veriyorlar bize. Bana da sesimi geri verdiler. ". Ellerindeki papatyaları yanına koydu . Yavaşça ayağa kalktı. Üstünde bembeyaz bir elbise vardı. Tıpkı en son hatırladığım gibiydi. Masum... Güler yüzlü... Melek yüzlü kardeşim ... Betül'üm....

"Beni özlemedin mi? Neden sarılmıyorsun bana "dedi üzgün bir sesle. Yere ,dizlerimin üstüne çöküp sımsıkı sarıldım. Saçlarını öptüm,kokladım. Kollarımın arasindayken hiç bırakmak istemedim onu. Sımsıkı sardım kollarımla onu.... Yüzünün her yerini öptüm. Bir taraftan gülüp,bir taraftan ağlıyordum....

Yavaşça geri çekildi. Yüzümü o minik elleriyle sildi. Elini tutup dudaklarıma götürdüm. Üstüne,avucunun içine sayısız öpücük kondurdum.

"Canım .... Melek kardeşim.... Masum yüzlüm... Çok özledim seni.. Çookk... İçimdeki özlemi anlatamam sana meleğim."diyerek tekrar sarıldım. Gülmeye başladı. Ahhh.... O neşeli gülümsemesini nasıl özlemişim meleğimin....

"Tamam. Tamam inandım. Hem bende seni çok özledim"dedi geri çekilerek.

"Peki neden gelmedin rüyalarıma. Önceleri geliyordun. Sonra hiç gelmedin. Rüyalarımda da olsa görüyordum seni...." Dedim.

"Evet geliyordum ama beni gördükten sonra daha kötü oluyordun. Kendini daha çok sucluyordun. Senin o halini gördükçe bende burda üzülüyordum"

"Nasıl suclamam kendimi . Sana yardım edemedim. Seni koruyamadim. Sen bana küçük annem diyordun. Anneler çocuklarını korur . Oysa ben başaramadım meleğim. Ellerimden kayıp gittin. Yaşatamadim seni..." Tekrar ağlayarak sarıldım ona...