KİMİM BEN?

19. BÖLÜM

İYİ OKUMALAR

Kendimi boşlukta gibi hissediyordum. Sanki vücudumun hiçbir parçası bana ait değil gibi..

Başımda çok fazla baskı vardı. Sanki suyun altında kalmışım da su yutmuşum.
Boğazımda öyle bir ağrı vardı.

Gözlerimi açmak istiyordum. Ama göz kapaklarımı kıpırdatamıyordum. Beynimde görüntüler dönüp duruyordu. Bana söylenen sözler, yapılanlar bir bir aklımdaydı...

Kalbimde acı olması gerekirken ben birşey hissetmiyordum. İçimde sanki olması gereken duygular yoktu...

Çevremde sesler duyuyordum. Ama bu sesler kime ait bir türlü anlayamıyorum. Kendimi tekrar uykuya bırakıyorum...

"Şiddetli bir sinir krizi geçirdi Murat bey. Bu kadar uyuması normal. Bizimde verdiğimiz sakinlestiriciler de bu kadar uyumasına sebep oluyor." Sanırım konuşan doktordu.

"Peki uyanınca ne olacak? Tekrar kriz geçirir mi?"dedi babam.

"Bunu henüz bilemeyiz. Bunu uyanınca göreceğiz. Her hasta bu durumlardan sonra farklı tepkiler verir. Ancak kızınız uyandığında size net cevap verebilirim."dedi doktor.

Elimde bir baskı vardı."Annem hadi uyan . Hadi kızım aç artık gözlerini"diyordu annem.

"Sakin ol Leman . Uyuyup dinlenmesi, kendini toparlaması lazım biliyorsun"dedi İpek teyzem..

"Biliyorum ama kızımın böyle cansız bir şekilde yatmasına çok üzülüyorum. İki gün oldu İpek. İki gündür öylece uyuyor. Biz ne yaptık kızıma. Ona nasıl böyle davranabildim. Ben onun annesiyim. Önce kendi kızıma ne olduğunu sormak gerekirken,ben ne yaptım. Gittim o sinsi kızı dinledim. Ben ben..."diyerek ağlamaya başladı...

"Biliyorum Leman . Hepimiz aynısını yaptık. Hepimiz suçluyuz. O kız hepimizi öyle bir etkisi altına aldı ki ,kimse ondan şüphelenmedi." Diyerek anneme destek oldu.

Gözlerimi yavaşça açtım. İlk kendi odamın tavanını gördüm. Başımı çevirip çevreme bakmak istedim ama başaramadım. Zaten kimseyi görmek bile içimden gelmiyordu. Annem yanımda olduğu için ilk o farketti uyandığımı ...

"Annemmm... Oh çok şükür Allah'ım . Uyandın kızım "dedi. Dönüp bakmadım bile. Bakmak istemedim. Sesini diğerleri duymuştu. Hepsi başımda duruyordu. Ama ben hala tavana bakıyordum. Ne onlarla konuştum. Ne onlara baktım.

"Beni hastayla yanlız bırakır mısınız lütfen "dedi doktor kibar bir şekilde..

Herkes itiraz etmeden çıkıyordu odamdan... En sona Baran kalmıştı . Bakmadım ama kokusundan tanıdım onu..

"Ben hemen kapıdayım prensesim."diyerek anlımdan öptü. Oda dışarı çıktı.

"Doğa hanım. Merhaba. Ufak bir sinir krizi geçirdiniz. Kendinizi nasıl hissediyorsunuz?"dedi.

"Zeynep . Adım Zeynep"dedim sadece fısıltı şeklinde. Hala tavana bakıyordum..

"Peki Zeynep hanım kendinizi nasıl hissediyorsunuz?".. ses yok..

"Herhangi bir yerinizde ağrı var mı?"..  Ses yok..

"Elinizi kestirmişsiniz . Acı yada ağrı var mı?"... Ses yok...

Doktor ne kadar soru sorarsa sorsun ses çıkaramadım. Sadece tavana boş bir şekilde baktım. Doktor evdekilerle konuşmak için dışarı çıktı. Ne konuştu bilmiyorum.. Umrumda da değil zaten.