KİMİM BEN?

9. BÖLÜM

Çocuklara tek tek baktım. Onlardan bir tepki bekliyordum ama ,onlarda da tepki yoktu. En sonunda ben konuştum. "Birşey demeyecek misiniz?" dedim. Dilek ilk konuşan oldu."Şaşırdık sadece kardeşim. Hatırlamanı bekliyorduk ama bu kadar çabuk olacağını tahmin etmiyorduk." dedi.

"Kesinlikle Dilek'e katılıyorum. Şuan çok şaşkınım kızılım. Ne diyeceğimi bilmiyorum. Peki nasıl hatırladın ?"dedi Yağız.

"Zaten bir süredir eski anılarımı görmeye başladım biliyorsunuz. Bugünde Alev'in baktığı magazin dergisi vardı. Kızlar kavga ederken dergi ayaklarımın ucuna düştü. Eğilip dergiyi aldım. Bir resim dikkatimi çekti. Resme baktığımda sanki unuttuğum yüzler, anılar beynine doldu. Sonra başıma ağrı girdi ve bayıldım."dedim.

"Vay beeee. Film gibi olmuş aynı "dedi Nisanur." Valla sana katılıyorum bu konuda. Film olsa otur izle derim bu duruma"diye konuştu Alperen.

"Eee ne yapacaksın şimdi. Varmı bir planın güzelim."dedi Yağız.

"Bilmiyorum ... Kafam karışık durumda şuradan çıkalım düşüneceğim" dedim. Biz konuşurken müdüre anne ve doktor geldi. Kontroller yapıldığında birşeyim olmadığını ,iyi hissediyorsam çıkabileceğimi söyledi. Ben durur muyum hastanede...Elbette durmadım ve yurda geri döndük. Oğlanlarda evlerine geçtiler. O gece hiç birşey düşünmeden uyudum. Artık hatırladığım için ne yapacağıma karar vermek için acele etmeyeceğim.

Artık okulun son haftası olduğu için okula gitmedik. Onun yerine işe gittik ve ders çalıştık. Bir taraftanda ailemi araştırdım internetten. Ben kaçırıldıktan sonra neler olduğunu öğrenmek için... Ama okuduklarım hiç hoşuma gitmedi. Ailem beni şu anda öldü olarak biliyor. Beni kaçıran adam nasıl yaptıysa beni öldü olarak göstermiş. Kendiside polisten kaçarken vurularak ölmüş adamlarıyla birlikte.. Hiç birine üzülmedim. Çünkü sonuna kadar hakettiler..

"Ay beynim yandı yemin ediyorum. Artık çalışmayalım ne olur. Çalıştıkça karıştırıyorum herşeyi" dedi Dilek. Nisanurla ona katıldık. Gerçekten konuları artık karıştırıyorduk. Artık ders çalışmayı bırakmıştık. Zaten sınava iki gün kalmıştı. Sağolsun Selma abla biz ders çalışırken, şunu yeyin zihin açar,bunu için güç verir dedikçe devamlı ağzımıza birşeyler tıktı. Oturduğumuz yerden kilo aldık

"Sen ne yapacağına karar verdinmi. Ne yapmayı düşünüyorsun ailen hakkında"diye sordu Nisanur. "Biliyorsunuz beni öldü biliyorlar. Bir anda karşılarına çıkamam . Hem belki inanmazlar bana. Nasıl inansinlar . Bir kız çıkıyor karşılarına ben sizin kızınızım,ölmedim diyor. İnanması güç olur. Yaşayacakları şokta işin diğer boyutu elbette. Sınav sonrası birşeyler yapacağım artık ,şuan sınav daha önemli benim için. Ondan sonrası herşey olacağına varır."dedim . Kızlarda her zamanki gibi kararına saygı duydular.

Günler su gibi geçti. Sınav günü geldi. İki gün üst üste sınava girdik. Sağolsun müdüre anne sınava giren kızlara başarı olmamız için dua etti. Selma abla hepimize okunmuş pirinç yedirdim. Son sınavdan çıktıktan sonra oğlanlarda beraber buluşup bir kafede oturduk. Onlarda ne yapacağımı merak ediyorlar. Artık bu işi ertelemenin anlamı yoktu. Eğer inanırlarsa ne âlâ,ama inanmazlarsa yapacak bir şeyim yoktu. Önüme bakıp hayatımı kuracaktim . Ailem olmadan. Ama onları izlemeye devam ederdim . Ne yaptıklarını hep takip ederdim,o kadar. Elimden başka bir şey gelmezdi.. Bizimkiler bana bakıyordu anlatmam için...

"Şöyle yapacağım . Şirkete gitsem beni almazlar. Karşılarına çıksam inanmazlar. En iyi seçenek Baran'a ulaşmak. Eğer o bana inanırsa isim daha kolay olur. Önce onunla iletişime geçip durumu anlatacağım ."dedim