KİMİM BEN?

21. BÖLÜM

İYİ OKUMALAR

DİLEK'İN ANLATIMI

"Offf... Kızım bir sus ne olur . Allah aşkına sus artık"dedim Nisanur'a yılmış bir şekilde.

"Sende itiraf et artık Miran abiyi sevdiğini"diyerek sesini yükseltti. Avluda oturmuş kahve içiyorduk Nisanur'la. Son günlerde Nisanur bir taraftan, Zeynep bir taraftan beni bu konuda sıkıştırıp duruyorlardı.

"Tamam Seviyorum. Oldu mu? Rahatladin mı?"diyerek sonunda itiraf ettim.

"Zaten bildiğim bir konuda niye rahatlayım Dilek. Önemli olan senin bu konuda kendini de bizi de kandirmamandı. Neden saklıyorsun ki. Bu kötü bir şey mi?" Dedi.

"Kötü birşey değil. Ama insanlar bize evini açtı. Miran bizi Zeynep gibi, kardeşi gözüyle bakıyor. Benimki tek taraflı . Bana bakmaz bile. Bende her ne kadar sevdiğimi kendime itiraf etsemde ,bizimki imkansız bir şey. " dedim üzgün bir şekilde.

"Neden imkansız olsun . Sen çok güzel bir kızsın."dedi.

"Bunun güzellikle alakası yok. Benim senden ve Zeynep'ten başka ailem yok. Birde ona bak . Kocaman bir ailesi, yönettiği koca bir aşiret var. Sence ben ve o denk miyiz? Geçen gelen kızı sende gördün. Esma galiba adı. O kız demedi mi, aşiretler yakında karar alır. Bu konağa hanımağa olacağım diye"

"Aman ,eğer o kızla Miran abi evlenirse üzülürüm gerçekten. O kız sırf hanımağa olmak için evlenmek istiyor. Miran abiyi sevmiyor bile "dedi Nisanur burun kıvırarak .

"Neyse kapat bu konuyu artık. Lütfen Nisanur daha fazla zorlama beni" diyerek kahveden son yudumumu aldım. Yukarıdan koşma sesi geliyordu. Miran aşağıya koşarak iniyordu. Galiba bir sıkıntı vardı. Avluya indiğinde sağa sola baktı. Bizi görüp yanımıza geldi. Birden ellerimden tutup,beni sürüklemeye başladı.

Ben ne olduğunu anlamadan ,kendimi arkasından koştururken buldum. Ben daha üstümdeki şoku atlatamadan, kendimi konağın arka tarafında buldum. Burda kimse yoktu. Miran elimi bırakıp önümde bir sağa, bir sola yürüyordu. Arada eli saçlarına gidiyor,saçlarını karıştırıyordu. Daha fazla dayanamadım.

"Miran bir sorun mu var? Neden buraya geldik. "Diye sordum. Miran bir anda durup bana baktı.

"Sen bana Miran mi dedin az önce?"

KAHRETSİN... Sabahtan beri Miran, Miran dersen olacağı bu... Normalde abi diyordum ama sabahtan beri Miran deyince unuttum abi demeyi..

"Şey... Afedersin. Ben abi demeyi unuttum . Özür dilerim ."dedim. Utançtan tirnaklarimla oynuyordum. Başımı kaldırıp bakamıyorum ona. Sonra ayak sesleri duydum . Tam önümde durdu. Elini uzatıp yüzümü kaldırdı. Gözlerime bakmaya başladı.

"Bir sorun mu var Miran abi . Neden buraya geldik? Bir hatam mi oldu?"dedim. Çünkü konuşmuyordu. Sadece gözlerime bakıyordu.

"1. bana abi demeyeceksin. 2. Senin benim gözümde asla bir hatan olmaz. 3.lutfen gözlerini kaçırma benden"dedi.

"Şimdi gelelim konumuza . Seni buraya çağırdım çünkü sana soracaklarim var. Bana verdiğin cevaba göre ya dünyanın en mutlu adamı,yada yıkılmış bir adam olacağım. "Diyerek devam etti .

"Şimdi Dilek ,ben burada doğdum. Burada büyüdüm. Geleceğim bir yerde burası. Yani köklerim burada olduğu için buradan kopma gibi bir durumum malesef yok. Evin en büyük oğlu olduğum için dedemden sonra ağalık bana geçti biliyorsun. "Dedi. Başımı sallayarak onayladım onu. Sonra devam etti.