Her son yeni bir başlangıç...
"Onu sevmek cehenneme gülümseyerek yürümek gibiydi.." Son kez baktı ayaklarının altında kalan İstanbul'a. Kendisinden bir hayat çalan, mezarı olup diri diri gömüldüğü şehre buruk bir tebessüm armağan etti.
"O bir kati...
"Kaderin birbirine bağladığı insanlar birbirlerine sürekli rastlarlar."
TheWitcher
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
BUNDAN SONRA HER CUMARTESİ YENİ BÖLÜM YAYINLAYACAĞIM ♥️
Keyifli okumalar ✨
"Zühre!"
Nihal yokuş aşağı hızla koşarken Zühre olduğu yerde durmuş ve arkadaşının yanına gelebilmesini beklemişti. Bir yandan elindeki sandviçi yemeye çalışırken diğer yandan da koşuyordu.
"Koşarken kalori yakıyorsun ama aynı zamanda alıyorsun. Geliştirdin kendini!" Zühre gülerek yanına varmış, nefes nefese kalmış Nihal'i izledi. "Öyle deme! Hem beyaz ekmek bile değil!" Elindeki kepek ekmeğini Zühre'nin ağzına sokmaya çalıştığında Zühre bir ısırık almış ve aynı zamanda gülerken yan yana yolda ilerlemeye başlamışlardı.
"Dün gece gündemimiz oldukça kabarıktı. Babandan mı yoksa Merih'den mi başlasam..." Bir sürelik sessizlik oldu. "Sabah sabah biricik midem babanı kaldırmaz o yüzden Merih'den başlayalım."
"Ya da biraz nefes alalım?" Zühre, Nihal'in çok konuşmasına vurgu yaptığında arkadaşı oralı olmamıştı bile. "Ben anlamıyorum ki! Hukuk stajı için neden Merih'le görüşüyorsun?" Zühre soğuk havayı derince içine çekerken gözlerini önüne sabitlemişti.
Sabahın zor gelmesine neden olan sorulardan biriydi bu da. Cevapsız kalan, kalmaya devam edecek olanlardan. Merih'in bu dengesiz tavırlarından bahsetmiyordu bile. Bunun hakkında kendi zihninde sorduğu sorulardan iki ciltlik roman bile çıkarabilirdi genç kız. Belki de canı biraz daha oynamak istemiştir... Veya yalnızca Nihal haklıdır...
"Sarı kafandaki mucizeleri bana da açarsan sevinirim!" Zühre, Nihal'e kısa bir bakış attı. "Senin yok diye kıskanma!" Alaycı bakışlar Nihal'e geçmiş gibiydi. "Haspam!" Kısa bir sessizliğin ardından gülerek kol kola girdiler. Bindikleri otobüs aynı olduğundan yolları beraber aştılar.
"Sen emin misin peki Zühre?"
"Ne konuda?"
"Merih'e hesap sormak zorundasın."
"Onun çalışanı olduktan sonra mı?"
"Seni birden işe alan adamın, kısa da olsa bir temeliniz de varken seni yalnızca çalışan olarak gördüğünden şüpheliyim."
Zühre'nin duyduğu son cümle nedeni ile bedeni ürperirken yutkundu. Hala Merih'e hayranlık duyan tarafının ilgisini çekiyordu bu mevzu ve kendini mutlu hissediyordu. Merih gibi özellikle de kendi gözünde çok üst yerlere koyduğu bir adamın aniden karşısına çıkıp kendisine ilgi duyması... Pekala bu afili bir hayal gibiydi. Lakin dibine kadar da gerçekti.
