Her son yeni bir başlangıç...
"Onu sevmek cehenneme gülümseyerek yürümek gibiydi.." Son kez baktı ayaklarının altında kalan İstanbul'a. Kendisinden bir hayat çalan, mezarı olup diri diri gömüldüğü şehre buruk bir tebessüm armağan etti.
"O bir kati...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yazar Notu: BEN GELDİM AHALİ!!!!! DUYANLAR DUYMAYANLARA HABER ETSİN BİR ZAHMET ♥️ Böyle bol duygusal, ağlamalı, sövmeli hem de...
Umarım beğenirsiniz.
Daha önce hiç yapmadım lakin bir kere denemek istiyorum. Çünkü insan hikayesini okuyan insanların yorumlarını bekliyor ve ben bunu alamadığım için bir miktar kırgınım :(
Oy değil ama bu bölüme yorum sınırı koymak istiyorum.
30 yorum olsun ♥️
Bölüm şarkısı: Ruhunuzdan kopan neyse ♥️
KEYİFLİ OKUMALAR
Bir kere sevseydin beni baba.
Bir kere okşasaydın beni ve alsaydın kucağına.
"Kızım..." Deseydin. Küçük, sevgi açlığı çeken ruhumun ihtiyacı olan tek şey buydu çünkü. Keşke burnuma dolan içki kokusu değil de bir babanın sıcaklığı, güven veren; ben buradayım diyen kokusu olsaydı. Keşke gözlerine sadece nefretle değil de özlemle, istekle baktığımı görseydin. Yaşattıklarına karşın ben de var olan öfkenin yanında babasına hasret kalmış küçük kız çocuğunun farkına varabilseydin.
Baba...
Daha kaç kez hayal kırıklığım olacaksın?
Baba...
Ruhumu öldürdüğün yetmedi mi?
O küçük kızı öldürdüğün gün gitmedin mi benden zaten?
Gidiyorlar benden baba.
Yıllar öncesinde kalan güzel anılar bir bir tarihe karışıyor, zihnime hapsettiğim sen bulanıklaşmaya başlıyorsun. Senden bana kalan miras bir avuç toprak, iki göz oda değil de acı; keder ve hüzün mü olacak yani? Bunlar mı yeşil gözlerinde çiçekler gördüğün kızına layık olan? Baba ben bu kadar hiç miyim?
