Her son yeni bir başlangıç...
"Onu sevmek cehenneme gülümseyerek yürümek gibiydi.." Son kez baktı ayaklarının altında kalan İstanbul'a. Kendisinden bir hayat çalan, mezarı olup diri diri gömüldüğü şehre buruk bir tebessüm armağan etti.
"O bir kati...
"Her şey göründüğü gibi olsaydı, eline aldığın deniz suyu mavi olurdu."
Hayvan Çiftliği - George Orwell
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yazar Notu: Yirmi beş benim için önemli bir sayıdır ve bu nedenle yirmi beşinci bölümde hepimiz o çok beklediği şeyi gerçekleştireceğim ve lütfen bölüm sonunda bana hakaret etmeyin...
Oy vermeyi ve satır arası yorumları unutmayalım lütfen ♥️
KEYİFLİ OKUMALAR ✨
Benim adım Zühre.
Sarı saçlarım, yeşil gözlerim ve beyaz bir tenim var.
Benim adım Zühre.
Tenimin ve görünüşümün aksine karanlık bir yaşamım var.
Benim adım Zühre.
Hayatın gerçekleri tarafından yıllarca itilip kakılmış, canı yakılmış kadersizim. Yürüdüğüm yollar dikenler ile çevrilmişken ayaklarım çırılçıplak ve kanlar içinde kalmış. Göğüs gerdiğim her acı ve her zorluk göğsümü delmeye başlarken, daha ne kadar dayanacağımı; dayanabileceğimi düşünürken hayatımdan bir parçanın daha kopup gittiğine şahitlik ediyordum. Mutluluk ve acının arasında gidip gelirken başım dönüyor, görüş açım bulanıklaşırken usul usul kendimden uzaklaşıyordum.
Benim adım Zühre.
Fakat ben halen kim olduğumu bilmiyorum.
Gri bir İstanbul sabahında şehir uyanmış ve ayaklanmaya başlarken belli belirsiz yağmur damlaları yeryüzü ile buluşuyordu.
Toprak sonunda yağmuruna kavuştuğu için mutluydu. Birbirine deli olan yeryüzü ve gökyüzünün yine birbirlerine gönderdikleri parçalarıydı. Onlar kavuşamıyordu lakin yağmurun toprağa karışmasına müsaade ediyorlardı. Kuru toprak onun sayesinde ıslanmaya başlarken çiçekleri açıyor, yağmurun gücüyle rengarenk oluyordu.
Birbirlerine karışıyorlardı.
Ya da karışmak zorunda kalıyorlardı.
Can Ozan'ın sesi henüz uykudan arınmamış bedenini daha çok mayıştırırken uyumasına engel olan otobüsün inmesi gereken durakta durması olmuştu. Esnerken aralanan dudaklarını kapatırken hızla ayağa kalkmış ve yanında oturan kadına iyi günler dileyerek otobüsten inmişti. Gözlerini etrafta, yoldan geçip giden arabalarda gezdirirken; yolun karşısında duran şirkete kısa bir bakış atmış ve derin bir nefes alarak hızla karşıya geçmişti.
