Bir Ömür Gibi

14.BÖLÜM

KARDEŞİMİN SEVDİĞİ

/Yağızın anlatımıyla/

Sinanın  düğününün ertesi günü Esin gelecekti. Öğlen saatlerinde olan uçağı rötar yapmıştı. Mardinde olması gereken saatten 2 saat sonra gelebildi. Onu tabikide ben karşıladım havaalanında.

Birde bugün Karacanlar bizi yemeğe davet etmişti. Tek gitmek sorun değildi ama nişanlımla gidecek olmak canımı sıkıyordu. Yaren aramıza duvar örmüştü. Tuğlalarını kendi ellerimle verdiğim kalın , yıkılması güç bir duvar. Esini yanımda görmesi bu duvarı dahada sağlamlaştıracak eminim. Oysaki ben Yaren eski Yaren olsun peşimde dolansın istiyorum. Nişanlı adamın düşündüklerine bakın. Esin gelmesin diye dua etmediğim kaldı birtek.

Uçak gecikince babamlara bizi beklemeyip gitmelerini söyledim. Bizde Esin ile burdan geçecektik yemeğe. Nihayet Esinin uçağı indi havaalanına. Vakit kaybetmeden hemen yemeğe gitmek için  yola çıktık. İnsanları bekletmek ayıp olurdu. Aslında bu bir bahaneydi. Acele etmemin sebebi Yareni görme isteğimdi. Yaren Esini görünce ne yapacaktı acaba. Kıskanırmıydı beni yoksa umursamazmıydı.  Of neler düşünüyorum böyle. Kendimi ergenler gibi hissettim biranda.

Karacan konağına yaklaştıkça beni ter basmaya başladı. Ne için olduğunu bilmediğim bir korku doldu içime. Zaten bu ara duygularıma bir anlam veremiyordum. Hissettiğim bütün bu duygu karmaşasına bir isimde  vermek istemiyordum. Ellerim terledi direksiyonu daha bir sıkmaya başladım. Kendimi Yarene ihanet ediyor gibi hissetmem normalmiydi. Değildi. Asıl Esine ihanet ediyordum. Onun için hissetmediğim duyguları Yarene hissediyordum.

Esin ile konağın kapısından içeri girdik . Bütün gözler üstümüzdeydi. Yarende göz ucuyla bakıp hemen gözlerini kaçırmıştı. Ben bu gün bir daha emin oldum. Yarenin içindeki ben bitmiştim. Hesap sormak istedim hakkım olmayarak. Böylemi sevdin iki söze vazgeçecek kadarmıydı aşkın. Ama buna hakkım varmıydıki. Ben istedim oda yaptı.

Gereğinden fazla kapıda durup bakmıştım Yarene. İnsanlar fark etmeden hemen toparlanmalıydım. Esinin beline elimi koyup ilerlettim. İşte şimdi anlamadığım bir şekilde Yaren bize bakıyordu. Yanlış bir şey yapmışım gibi hissediyordum. Elimi çekmek istedim Esinin belinden ama sonra vazgeçtim.

Hoş geldiniz ve sarılma faslı bittikten sonra yemeğe geçtik. Benim tek odak noktam Yarendi. Onun beni umursadığı yoktu ama. Yemek başladığından beri hiç oturmamıştı. Ordan oraya koşturup bize hizmet ediyordu. Geçen 6 yıl onu her bakımdan değiştirmiş. Eskiden yerinden kalkmayan küçük hanım şimdi evin kızı olma sıfatını yerine tam getiriyordu. Eskiden ilgisiyle beni boğan kız şimdide umursuzluğuyla boğuyordu.

Kurulu bir robot gibiydi Yaren. Oturup bizimle yemek bile yememişti. Allah aşkına otursana kızım yerine. Doya doya izleyeyim gül cemalini. Yok hanım efendi illa esirgeyecek  yüzünü benden.
Sinirim tavan yaptı resmen.

Yaren herkese içli köfte servis ediyordu. Herkese kızarmışmı, haşlanmışmı diye soruyordu. Sıra bana gelmişti ama o sormadan kızarmış olanlardan doldurdu tabağıma. İçimde  bir umut yeşerdi. Benim içli köfteyi nasıl sevdiğimi biliyordu demek. Benim içim bayram yeriyken amcamın kızının Yarene sorduğu soru ve Yarenin yüzü gözlerimide bayram yerine çevirdi.

Amcamın kızı Yarene benim nasıl sevdiğimi nerden bildiğini sordu. Yarenin yüzü kıpkırmızı olmuştu.  O kadar tatlıydıki yanaklarını sıkmak istedim. Yüzümde bir tebessüm oluştu bu görüntü karşısında. Ya Rabbim bir insana bu kadar mı yakışır utanma. Yanımda varlığını unuttuğum Esin kendini bana hatırlatmak ister gibi kolumu dürttü. Bana birşeyler soruyordu gülerek. Dediklerinden hiç birşey anlamadım, çünkü dinlemedim. Benim Esinle sohbet etmekten daha önemli işlerim vardı. Mesala Yareni izlemek. Yaren Bir hışımla mutfağa doğru ilerledi. Ne olmuştu şimdi. Amcamın kızınamı  kızmıştı.