Bir Ömür Gibi

28. BÖLÜM

YILDIZLAR

Berfin aramıştı , Karacanların konağında birşeyler oluyordu. Berfinin söylemesine göre Baran , Berdanı arayıp 3 4 gün içinde Mardindeyim demiş. Baranın Mardine girmesi yasak. Eğer girebiliyorsa gerçeği öğrenmiş olmalı , ağaları toplayıp gerçeği anlatırsa ilk işi buraya gelmek olur. Benim Yareni hemen  buradan götürmem gerek. Yaren bu durumda olmasa hemen götürürdüm. Kendine gelmesini beklemeliyim. Birşekilde ikna edip yada zorla götürmeliyim.

Yarene baktım, hala baygındı. Onu ne hallere sokmuştuk. Bizimkiler başındaydı. Yanına gidip başında durmaya cesaret edemiyorum. Ayıldığında ilk beni görürse tekrar sinir  krizi geçirebilir. Yademin odasından çıktım.

Esin ile kaldığımız odaya girdim. Esini pervasızca , o kadar olay yaşanmamış gibi elinde telefon kahveyle görmem sınırlarımı zorladı. Tamam Esinden daha kötü davrandım, ama onun kadarda pervasız olmadım. Yareni her üzdüğümde bende üzüldüm. Ona her eziyet  yaptığımda kalbimle nefretimin arasında kaldım. Yinede herşeyin suçlusu ben olduğum için Esine kızma hakkım yok.

Esin benim geldiğimi fark etsede oralı olmadı. Herşeyi elime yüzüme bulaştırıyordum. Bir nefrete , bir intikama iki kadınıda kurban etmiştim. Durup düşünmeliydim , ilk yapacağım şeyi şimdi yapıyorum. Keşke o adama hemen inanmayıp araştırsaydım. Ozaman Yareni bu durumlara sokmamış olurdum. Bizim için başka bir hayat olurdu.

 Aşağı avluya indim , annem ve babam sedirde oturmuş ne yapacaklarını konuşuyordu. Yanlarına gittim " daye Yaren nasıl. Kendine geldimi " dedim. Annem " geldi oğlum. Yağız biz nasıl affettireceğiz kendimizi. Ne Yaren nede ailesi affetmez bizi" dedi gözleri dolmuştu. Ben biliyor muydun nasıl affettireceğimide onlara söyleseydim. "Daye bende bilmiyorum. Ama bir yolunu bulacağız" dedim. Yaren bundan sonra bu konakta hizmetçi gibi değil evin hanımı olacaktı. Bu düşünceyle sesimi biraz yükselttim. "Bundan sonra Yarene herhangi bir iş yaptırmak yasak. Kötü davranıp , laf söylemek yasak. Eğer birinin onu kırdığını duyarsam beni karşısında bulur" dedim. Herkes dediklerimi duymuştu. Biliyorum ki kimse bundan sonra Yarene bişey yapmaz yapamazdı.

Annemden yademin ve yengemin Yarenle ilgilendiğini öğrendim. Annem yanında kalmayı çok istesede yüzüm yok oğlum demişti. Hangimizin yüzü vardı ki. Herbiriniz ayrı yaralar açmıştık o sevgi dolu yüreğinde. Aynı yerden defalarca yaralamıştık. En kolayı yara açmak, zoru ise o yarayı kapatmak.

Yadem ile yengem avluya indiler. Babam " iyimi daye " dedi. Yadem "iyi. Uyuyor" dedi. Hepimize kızgın olduğu her hâlinden belliydi. Haklıydıda, o bizi çok uyarmıştı ama biz dinlememiştik. Uyuyor olduğunu duyunca görmek istedim. Uyanıkken sevemediğim kadını uyurken sevmek istedim.

Yademin odasına girdim sessizce. Yaren uyuyordu, o kadar güzeldiki bazen gerçekten insan kılığına girmiş huri olduğunu düşünüyorum. Yanına yaklaştım ses çıkarmamaya özen göstererek. Oturdum baş ucuna, bütün pişmanlıklarım yüreğimden gozlerime doldu. Beni çaresiz bırakan , elimi kolumu bağlayan şey onun yüreğinde yok olduğumu görmemdi. Saçları gece gibi siyah saçları , bembeyaz tenine zıt olan saçları ne kadar güzeldi. Saçlarına dokundum geç anladığım , geç bulduğum sevdamaydı göz yaşlarım.  "Yaren sevdiğim. Bir tek uyurken rahatça sevebilmek seni ne acı.  Ateş olup yaktığım kadın,  sende başlattığım yangın benide yakıp kül etti. Ah güzel kadın sana doyamadan elimden yitip gideceğini düşünmek işkencelerin en büyüğü ." Çarfı sıkan elleri , açmamak için sıkıca kapattığı gözleri uyanık olduğunu anlamamı sağladı. Beni görmemek için sarf ettiği çaba canımı yakıyordu. Derin bir nefes aldım ciğerlerim gül kokusuyla doldu. "Affet beni. Bunu senden istemeye yüzüm olmasada affet beni " dedim duyduğunu bilerek. Alnından öptüm amacım sadece alnını öpmekti. Tepki vermeyince biraz ileri giderek dudaklarından öptüm. Kendini daha fazla sıkmasını istemiyordum. Geldiğim gibi çıktım odadan.