Bir Ömür Gibi

52. BÖLÜM FİNAL

MUTLU SON

Her sabah sevdiğinle güne başlamak , yanyana olduğunu bilmek gibisi varmı. Gözünü  yeni güne ilk açtığında yanında hayatının aşkını , ömrünün geri kalanını geçireceğin insanı görmek. Günü onunla sonlandırmak gibisi varmı.

Gözlerini açmakta zorlanıyordu. Saçlarında hissettiği el , yüzüne kondurulan öpücükler uyanması için zorluyordu onu. Sevdiğinin şevkatli sesini duydu. " Güzelim,  karıcığım hadi kalk" diyen sesle yavaşça gözlerini araladı. Onun yorgun halinin aksine kocası enerjik görünüyordu.

"Günaydın" dedi gözlerini sevdiğinin gözlerine dikip.  Yağız içindeki sevgiyle "Sen o güzel gözleri açınca işte o zaman benim günüm aydın oluyor" dedi. Yaren komodinin üzerindeki kahvaltı tepsisini gördü.  Yağız muzipçe "Sen yoruldun diye sana kahvaltı hazırladım sevdiğim" dedi tepsiyi karısının kucağına bırakıp.

Yağız sabah erkenden kalkmış mutfağa inmişti. Karısı uyanmamıştı. Aklına gece yaşadıkları anlar doldu. Artık gerçekten karı kocaydılar. Yaren onundu , o da Yarenin. Sevinçle mutlulukla karısına kahvaltı hazırladı. İlk önce mutfağa hazırlamak istesede kahvaltıyı , sonradan vazgeçip iki kişilik tepsi hazırlayıp odaya götürmeye karar verdi.

Kahvaltıyı hazırlayıp odalarına çıktı. Karısı hala bebek gibi uyuyordu. Demekki gece çok yormuştu sevdiğini. Yanına yaklaşıp ilk alnından öptü. Saçlarının yastığa dağılışına hayran kalmıştı. Aylardır kurduğu hayal tamda şuan karşısında ve gerçekti.

Yarenin gözlerini açıp günaydın demesiyle gönlüne güneş doğmuştu. Beraber kahvaltı yaptılar. Yaren kocasına elleriyle yediriyordu. Yağızda karısına aynı şeyi yapıyordu. Yağız karısının aslında ilgi bekleyen bir çocuktan farkının olmadığını anlıyordu. Sevgi karşılıklı olunca dahada büyüyor kalbe sığmaz oluyordu.

Baharın geldiği aylarda eşine sürpriz bir tatil planlamıştı. Baharın tadını doyasıya çıkarabilecekleri bir yere götürecekti eşini. Her anın yaşadıkları sevginin her saatini değerlendirmekti dileği.

Yağız işten eve geldi. Zili çaldı , aslında anahtarı olsada karısının onu karşılamasını istediğinden her zaman zili çalardı. Yaren zilin sesini duyunca koşarak kapıyı açtı. Gülen bir yüzle "hoş geldin sevgilim" dedi. Kocasının boynuna atladı. Yağız kollarını karısına dolayıp "hoş buldum gülüm" deyip kokusunu içine çekti.

Yağız kolları hala sevdiğine sarılıyken ayakkabısını çıkarıp içeriye geçti. Aklında yaramazlık yapmak vardı. Sevdiğini kucağına alıp yatak odasını yöneldi. Yarende biliyordu bu işin sonunu. Yemek hazırdı aslında ama bunu söylemeden kocasına ayak uydurdu.

Günün yorgunluğu stresi yarinin kollarındayken yok oluyordu. Kendini dinlenmiş ve yenilenmiş hissediyordu. En özel ve güzel anlar birbirlerinin kollarında olmakla başlıyordu.

Duş alıp mutfağa geçtiler. Yağız elinden geldiğince herşeyde karısına yardım etmeye çalışıyordu. Beraber yapılan şeyler dahada değer katıyordu evliliklerine. Sofrayı kurdular. Yaren Yağızın en sevdiği yemeği yapmıştı. Ona dair bildiği şeylerden biriydi içli köftenin en sevdiği yemek olduğu. Yağız iştahla yemeğini yedi. "Hayatımda yediğim en güzel ikinci içli köfte " dedi. Yaren merakla "ikincisi derken. Birincisi kimin yaptığıydı hayatım" dedi acaba annesinin yaptığımıydı. 

Yağız hiç istifini bozmadan " birincisi benim için en özel olan içli köfteydi. Dünya üzerinde nadir görülebilecek bir hurinin ellerinden yemiştim" dedi. Yarenin içini bir kıskançlık sardı. Kimdi Yağızın huri diye bahsettiği. Resmen gözleri parlıyordu bunu söylerken.