Bir Ömür Gibi

8.BÖLÜM

ELLERİN  YARİ                   

Çölleri aştım , dağları deldim,
Ummanlardan geçtim.
Bir senin sevdanı aşamadım,
Bir senin yüreğini delemedim,
Bir senden geçemedim.

       Yaren düşüncelerini bir kenara
bırakıp topladı saçlarını.Yazmasını taktı çıktı odasından.Bütün ailesi masadaydı, çoktan başlamışlardı kahvaltıya. Yarende oturdu yerine  tabağına  bir şeyler koymaya başladı.Gelďiğınde herkes zaten sohbet ediyordu.Oda dinlemeye başladı.

       Baran Yarene bakıyor çok kızdı mı  diye kestirmeye çalışıyordu.Yarende muhabbete dahil olmaya başladı.Biraz ağabeylerini kızdırsa zarar gelmezdi. Konu ağabeyinin yakın zamanda olacak düğünüydü. İşte başlıyordu gıcık etme seyansı."Boran ağabey diyorumki. Ben yengelerimide alsam çarşıya çıksak yarın.Hem düğün yaklaşıyor ben daha üstüme hiç birşey almadım.Hem Berfinde birşeyler alacaktı öyle diyordu." Sinsice verecekleri cevabı bekledi."Siz üçünüz tek mi ineceksiniz Yaren" dedi Boran kaşlarını kaldırarak. İşte bu sorunun cevabı ağabeylerini deli ederdi."Evet bi mahsurumu var ağabey.Şöyle gönlümüzce gezip alışveriş yapalım.Sizinle olunca yangından mal kaçırır gibi aceleyle alışveriş yapıyoruz.Hem siz nişanlılarınızın yanında beni tek bırakıyorsunuz " dedi kırılmış bir tavırla.
 
       İki ağabeyide "olmaz hayatta olmaz. Heleki siz üçünüz tek başınıza hiç olmaz " diye koro şeklinde bağırıyorlardı.

       Onların bu haline kahkaha atmak vardıya neyse biraz daha sinir etmek için ciddi olmalıydı."Niye olmasın.Emin olun ben sizi hiç aratmam kızlara. Dakka başı önünüze bakın , gülmeyin , o lavuklar sizemi baktı diye , kıskançlık krizine girerim merak etmeyin." Ne zor şeymiş ciddi durmak ya diye düşündü.

       Bu sefer Berdan gözlerini kısıp kardeşine delici bir bakış attı."Yaren olmaz dedik.Duymanda sorun mu var kardeşim.Israr etme patlatırım bi tane valla"dedi elinin tersini göstererek.

       Yaren babasına baktı babası izin verirse kesin bu hödükler kudurur, babalarının lafının üstüne laf diyemezlerdi.Dudaklarını büzüp , boynunu büktü bilirdi babası dayanamaz izin verirdi.

       Agah ağa kızının üzgün duruşuna bakıp onu kucağına çağırdı.Yaren kocaman kızdı ama babası ara ara kucağına oturtup hala severdi onu.Çok severdi babasının dizlerine oturmayı Yaren.O zaman hala küçük bir kız çocuğu gibi hissederdi kendini.

       Yaren sandalyesinden kalkıp, babasının yanına giderek oturdu dizlerine.Kollarınıda sardı boynuna, en büyük huzurdu bu onun için. Babası da  sardı kızını sımsıkı."Baba ne olur sen izin ver.Sen izin verirsen ağabeylerim birşey diyemez" dedi nazlanarak.

       Agah ağa kızını daha çok sardı sarmaladı."Yarenim , inci tanem, sırma saçlım , bal gözlüm.Bilirsin ne dersen tamam ama bu olmaz.Üç  kız  tek başınıza laf atan olur.O yüzden Ağabeylerinle gidin" dedi şevkatli bir sesle.

       Yaren biraz daha sokuldu babasına, daha bir nazlanarak "Ne olur ya baba. Hem ben laf atanın ağzını burnunu kırarım valla."ikna olmasını umuyordu babasının.Bir taşla iki kuş vurmuş olurdu böylece.Hem alışveriş işini , hemde ağabeylerini gıcık etme işini hallederdi.Bu sabah arka çıkmamışlardı ona.Barana ağızlarını açıp tek kelime etmemişlerdi.O yüzden sinirliydi ağabeylerine.

       "Olmaz dedim Yarenim olmaz.Ya ağabeylerinle yada hiç." Yarenin süngüsü düştü babası böyle dediyse hayatta izin vermezdi daha.Berdan ile Boranın keyfi yerine gelmişti.Babaları izin verse hayatta karşı gelemezlerdi ona.Şükür izin vermemişti.