Bir Ömür Gibi

30.BÖLÜM

BARAN

Babamla konuşurken gelen Baranın sesi herşeyin sonuna geldiğimi hissettiriyordu. Telefon kapanmıştı. İçimdeki korkular artmaya başladı. Baran babamlara birşey yapmazdı ama yinede her an herşey olabilirdi. Herşeyi öğrenmiş olduklarıda ayrı bir gerçekti. Yoksa Baran Mardine giremezdi. Benim düşüncesizliğimin sonu değil miydi herşey. Kendimle birlikte herkesi ateşe atmıştım.

Telefon elimde bekliyordum. Babam kesin arardı. Ben arayamazdım Baranlar oradaysa herşey daha kötü olabilirdi. Yaren uyumuştu galiba sesi çıkmadığına göre. Arap saçına dönmüştü olaylar. Nasıl düzene sokacaktım herşeyi. Telefonum çalmaya başladı. Arayan babamdı , beklemeden açtım. "Yağız Herşeyi biliyorlar. Baran konağı bastı" dedi oda tedirgindi benim gibi. "Duydum baba. Baranın sesini duydum " dedim çaresizce ellerimi saçımdan geçirdim. "Oğlum geç olmadan gel. Baranın gözü dönmüş. Senin herşeyi bildiğinide öğrenmiş" dedi yalvararak. " olmaz baba. Oraya döndüğümüz anda Yareni alırlar. Oda kalmaz gider. Kalmak için hiçbir sebebi yok zaten" dedim itiraz ederek. Babam derin bir nefes aldı "oğlum yapma. Vazgeç , bırak bu işin sonu yok. Yaren kalmak istemezse ne yapacaksın. Ağalar zaten boşanma kararı çıkaracak" dedi ikna etmek umuduyla. Yapamazdım bırakamazdım. "Baba kapatmam lazım yarın konuşalım olurmu " dedim. Artık bu konuyu konuşmaktan sıkılmıştım.

Yukarı odama çıktım. Yatağa oturup düşünmeye başladım. Ağalar kesin boşanma kararı çıkarırdı. Peki ben bu karara uyarmıydım. Tabikide hayır. Yareni boşamam için beni öldürmeleri lazımdı. O benim geç bulduğumdu , çabuk kaybetmeye niyetim yoktu. Ah kalması için bir sebebi olsaydı. Artık beni sevmediğinede eminim. İçindeki bana dair güzel ne varsa kendi ellerimle yok ettim. Şimdide çıkar yol arıyorum.

Bütün gece gözümü bile kırpmadım. Uykusuzluktan saatlerce aynı şekilde oturmaktan her yanım ağrıyordu. Bir duş alıp kendime gelsem iyi olacaktı. Banyoya girdim duşumu alıp çıktım. Gerçekten sıcak su bedenime iyi gelmişti. Belime havluyu sarıp çıktım.

Odaya girmemle bir çığlık sesi kopması aynı anda oldu. Yaren çığlık atıp ellerini yüzüne kapatmıştı. Onun benim odamda ne işi vardı. Benim odama gireceği aklımın ucundan bile geçmezdi. Şaşkınlığımı üstümden atıp Yarene baktım çok komik görünüyordu. Kendimi tutamayıp bir kahkaha koy verdim. Arkasını dönüp bana "kahvaltı hazırladım onu haber verecektim" dedi. Yaren benim için bana kahvaltımı hazırlamıştı. Buna hem mutlu oldum hemde şaşırdım ne yalan söyleyeyim. Şaşkınca " Sen bana kahvaltımı hazırladın " dedim. "Evet  aşağıda seni bekliyorum " dedi. Biraz takılmak için "aslında durup beni izleyebilirsin. Benim için sorun değil" dedim. Onu sinirlendirmeyi seviyordum. Yaren sinirle bana dönünce "izlemeye karar verdin anlaşılan " dedim. İzlemeyeceğini  biliyordum tabikide. Maksat yüzünün  kızarmış halini görmekti. Yüzü kızarınca yanakları tam ısırmalık oluyordu. Yaren kızarak "sen ne kadar edepsisin ya" dedi. Benim el değmemiş goncam daha edepsizliğin ne olduğunu bile bilmiyor. Sorun yok ben öğretirim ona. Ona doğru yürümeye başladım. Tam dibinde durup" ben şimdi  edepsiz ne dedimki. Belki izlemek istersin diye söyledim. Hem sana gerçek edepsizliği göstermemi istermisin " dedim. Yüzü daha fazla kızardı biraz daha uğraşsam alev alacaktı yakında. İçimdeki arzuyla yutkundum,  böyle yakınımda olunca arzum daha çok kabarıyordu. Pür dikkat yüzüne bakarken beni itip odadan kaçtı. Eğer boşluğuma denk gelmeseydi beni yerimden bile kıpırdatamazdı. Kaçışı kahkaha atmama sebep oldu. Yemin ediyorum Rabbim bunu özene bezene yaratmış. Her hali başka güzel.

Üstümü giyinip mutfağa indim. Geceye nazaran keyfim yerindeydi. E nasıl olmasın sevdiğim bana o güzel elleriyle kahvaltı hazırlamıştı. Belkide kalırdı belkide bana olan sevdası bitmemişti. İnşaallah diye dualar ediyorum. Ben yüzünü görmediğim her saniye özlüyorum zaten onu. Yanımdan hepten gitse mecnun gibi çöllere düşmem kaçınılmaz sonum.