"ဦးဟန် ဦးဟန် ... ကျွန်တော် ရေမွှာပေါက်သွားပြီထင်တယ်"
ည ၁၂ နာရီကျော်မှာ ဆူမိုလေးကဦးဟန်ကိုလက်ကုပ်နှိုးပြီးပြောလေသည်။ ဦးဟန် ချက်ချင်းထပြီး အခန်းမီးကိုဖွင့်ကြည့်လိုက်သည့်အခါ အိပ်ရာပေါ်မှာရေတွေရွှဲစိုနေလေသည်။
"ဘေဘီ အခုမှ၈လထဲဝင်ခါစပဲရှိသေးတယ်လေ ... မကြောက်နဲ့နော် ကိုယ်တို့ဆေးရုံသွားကြမယ် ... ဗိုက်ရောနာလား"
"ဟင့်အင်း ကျွန်တော်ဘာမှမခံစားရဘူး"
"စိတ်မပူနဲ့နော် ကိုယ်ရှိတယ် ... အခု ဘေဘီမတ်တပ်ရပ်နိုင်လား"
"ဟင့် ကျွန်တော်ခြေထောက်တွေတုန်နေတယ်"
"ဘာမှမဖြစ်ဘူး မငိုနဲ့ ... ကိုယ်လုပ်ပေးမယ်"
ဆူမိုလေးကိုအင်္ကျီပွပွလေးတစ်ထည်နဲ့ဘောင်းဘီခပ်ပွပွလေးတစ်ထည်လဲပေးပြီး စိုနေသည့်အင်္ကျီနဲ့ဘောင်းဘီကိုရေချိုးခန်းထဲသို့ပစ်ထည့်ခဲ့လိုက်သည်။
"ဒီမှာခဏလေးထိုင်နေနော် ကိုယ်မေမေ့ကိုသွားနှိုးလိုက်အုန်းမယ်"
"ဟုတ် မြန်မြန်ပြန်လာနော်"
ဆူမိုလေးသည် သူ့ဗိုက်ကလေးသူပွတ်ပြီးဗိုက်ထဲကကလေးတွေဘာမှမဖြစ်စေဖို့သာဆုတောင်းပေးနေသည်။
"မေမေ မေမေ ... မေမေ ထပါအုန်း ... ဆူမိုရေမွှာပေါက်သွားပြီ သားတို့ဆေးရုံသွားမလို့"
"ဟေ ဟေ ... အစောကြီးရှိသေးတယ်လေ"
"ဟုတ်တယ်မေမေ အဲ့တာကြောင့်ဆေးရုံသွားမလို့ ... ဆူမိုကြောက်နေလို့ ဆေးရုံမြန်မြန်သွားမှဖြစ်မယ် ... သားဟိုရောက်လို့အခြေအနေသိရရင်ဖုန်းလှမ်းဆက်ပေးမယ် အဲ့တော့မှမေမေလိုက်လာခဲ့လိုက်နော်"
"အေးအေး မြန်မြန်သွားကြ"
ဆူမိုလေးသည်ကြောက်နေလို့လမ်းတောင်မလျှောက်နိုင်ဘဲ ဒူးတွေတုန်နေသည်။ ဆူမိုလေးကို ဦးဟန်ကပွေ့ချီပြီးကားပေါ်တင်လိုက်သည်။ ဆူမို့မျက်နှာလေးကငိုမဲ့မဲ့လေးနဲ့ကားပေါ်ပါသွားလေသည်။
ВЫ ЧИТАЕТЕ
သူနဲ့ကျွန်တော် (Season - 3)
Любовные романыဤဇာတ်လမ်း ဇာတ်ကွက်ဖြစ်ရပ်များသည် စာရေးသူ၏စိတ်ကူးယဥ်သပ်သပ်သာဖြစ်သည်။ မည်သူတစ်ဦးတစ်ယောက်ကိုမှ ထိခိုက်လ်ုစေခြင်းမရှိပါ။
