Beauty and The Nerd

[51]Vincent

Gister was zo fijn met Brian. Zijn moeder is ook een heel aardige vrouw. Het was fijn om te merken dat Brian op zijn gemak is bij haar. Hij week de hele avond niet van mijn zijde. Toen ik naar huis moest hebben eerst nog een half uur staan zoenen in de gang. We konden geen afscheid nemen, mijn lippen doen er nog zeer van. 

Ik ben mij er van bewust dat het er zo meteen heel anders aan toe gaat.  Ik zal hem niet kunnen omhelzen. Niet eens tegen hem kunnen praten want hier op school spreken we niet met elkaar. We hebben al afgesproken om vanavond naar elkaar toe te gaan. Want heel eerlijk dat heb ik wel nodig als ik hem de hele dag niet mag aanraken.  Anne komt naar me toe gelopen. Ik zie dat er iets anders aan haar is. 'Vertel op wat is er.'  ze begint te blozen. 'Levi?' en ik kijk haar onderzoekend aan. 'We hebben gister de hele avond gebeld, wel 2 uur lang. ' 'Wist niet dat die macho zo veel te vertellen had.' en ik kijk haar plagerig aan. 'Hij is eigenlijk heel lief. Maar ik weet niet zo goed wat ik nu moet doen... '  ik voel een steek van jaloezie in mijn buik. Want zij kan immers wel gewoon op hem af lopen, hem omhelzen en zoenen in het openbaar. 'wat bedoel je?' 'Moet ik op hem afstappen?'.  gelukkig voor haar hoeven we daar niet lang over na te denken want op dat moment wordt Anne op haar schouder getikt en staat Levi voor haar. 'He' 'He'  o mijn god ik zak door de grond voor plaats vervangende schaamte, gênant dit. 'Hey Vincent.' Levi glimlacht naar me. 'Moest jij niet nog even naar je kluisjes?' sis t Anne naar me en smekend  aan. 'Hey Levi, Dag Levi ik ga, moet nog even naar mijn kluisje.' Ik loop weg en kijkt nog even achter om. Levi en Anne staan klunzig om elkaar heen  te draaien. Ik zou zo graag hen een setje willen geven in de goede richting.  

De eerste les is vandaag van meneer Janssen. Ik ga naast Brian zitten en ik voel de spanning tussen ons hangen. Onder tafel legt Brian zijn hand om mijn knie. Ik schrik even en kijk hem verbaasd aan. Brian houdt zijn gezicht strak op het bord, maar ik zie een klein glimlachje verschijnen.

Na de les loop ik met Anne richting de kantine. We gaan met z'n twee aan onze vaste tafel zitten. En tot mijn verbazing schuiven Dylan Brian en Levi aan. Ik kijk ze niet begrijpend aan. 'Straks zien mensen ons nog samen zitten. ' sis ik naar Dylan. 'We zijn nu toch vrienden. We mogen toch zeker zelf wel bepalen waar wij gaan zitten.'  Ja dat is waar ook ze zijn de populairste jongens op school. Toch heb ik het gevoel dat iedereen naar ons kijkt. 'Relax' Levi geeft me een een knipoog.  ' Moet jij zeggen.' grap ik terug hij zit zo gespannen naast Anne.