မ [ Uni🔛Zaw ]

အပိုင်း ၂၄

unicode

"Open the door"

"The door is open"

ခြံတံခါးပွင့်ဟသွားတာနဲ့ ခြံဝန်းထဲ ဖြည်းဖြည်းလေးမောင်းဝင်ခဲ့ပြီး ကားပါကင်မှာ စက်ရှိန်သတ်လိုက်သည်။

"Ok! ဒီညတော့ ဟိုဝင် ဒီဝင်နဲ့ နောက်ဆုံးတော့အိမ်ရောက်လာပြီပေါ့..."

ကိုယ့်ဘာသာ စကားပြောနေရင်း ကျောပိုးအိပ်ကောက်ယူပြီး ကားပေါ်မှဆင်းလိုက်တယ်။လူတစ်ကိုယ်လုံးလဲ ချဥ်စော်နံနေပြီ။ရေချိုးချင်ပြီ။

မိညွှန်းဆိုသည်မှာလဲ အိပ်ခန်းထိ ကျောပိုးပို့ပေးခဲ့တာတောင် လူအပေါ်အန်ချလိုက်သေးတယ်။တော်တော်ဆိုးဆိုးပဲ။ဒီလောက်တောင် သောက်ရသလားဟာ။

ကားဂိုထောင်ထဲက ထွက်လာပြီး စိတ်မှာ မသင်္ကာတာနဲ့ ကားရှိရာပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်တာ မ'တစ်ယောက်ထွက်မလာသေးပါလား။

ထပ်အိပ်ပျော်နေတာလား မသိ။

ကားရှိရာပြန်လျှောက်ခဲ့ပြီး ကားမှန်တံခါးခေါက်ကြည့်လိုက်တယ်။ဘာမှတုန့်ပြန်မှုမလာတာမို့ ကားတံခါးဆွဲဖွင့်ကြည့်လိုက်တယ်။ထင်တဲ့အတိုင်း ကျောက်ရုပ်ပမာထိုင်နေတာ။

"မ...."

အပြင်ကနေရပ်ပြီး ခေါ်ကြည့်တယ် မထူး။တကယ်ပဲ အိပ်ပျော်နေတာပဲ။ခုံကို ကျောမှီပြီး ငြိမ်ငြိမ်လေးထိုင်နေတာ မလှုပ်မယှက်။

"မ...."

ကိုယ့်လက်ညိုးထိပ်ဖျားနဲ့ ပုခုံးစွန်းကိုထိုးကြည့်ပြီး ခေါ်ကြည့်လိုက်တယ်။ဘာမှ မထူးတာမို့ ပုခုံးသားတွေ ကိုင်လှုပ်ကာ လှုပ်နှိုုးကြည့်လိုက်ပြန်တယ်။

"မ...အိမ်ရောက်ပြီဗျ..."

"အွန်း..."

အာလေးသံကြီးနဲ့ တစ်ချက်ထပ်ညဥ်းပြီး ငြိမ်ကျသွားပြန်တယ်။

"shit...."

ခပ်ဟဟပြုံးပြီး ခေါင်းကိုတစ်သွင်သွင်ရမ်းခါနေမိတယ်။နောက်တစ်ယောက်ကိုလဲ အိပ်ခန်းပို့ပေးရဦးမှာလား။ဒီအတိုင်း ကားပေါ်မှာထားပစ်ခဲ့ပြီး အိပ်ခိုင်းလို့မှ မဖြစ်နိုင်တာ။

မထူးပါဘူး။နိုးနေလဲ အချိန်ကုန်တာပဲရှိမယ်။ပွေ့ချီသွားတာမှ မြန်ဦးမယ်။