မ [ Uni🔛Zaw ]

အပိုင်း ၂

unicode

လွန်ခဲ့သော 5 နှစ်ခန့်က။
~~~~~~~~~~~~~~~~

ရန်ကုန်မြို့ရဲ့ ဆိတ်ငြိမ်အေးချမ်းတဲ့ ခြံဝန်းကျယ်ကျယ်အလယ် ခန့်ထည်နေသော အိမ်ကြီးအိမ်ကောင်းတွေ ရင်သပ်ရှုမောငေးကြည့်ရင်း စာရွက်ပေါ်ကလိပ်စာပါ ခြံနံပါတ်ကိုရှာဖွေနေမိသည်။

နွေရာသီဆိုပေမယ့် လေမှာဝဲပျံတဲ့အရွက်ကြွေတွေက မြေပေါ်မခပဲ လေမှာပဲအငွေ့ပျံပျောက်ကွယ်သွားသလိုထင်မှတ်ရလောက်အောင် လမ်းမပေါ်အမှိုက်စတစ်စပင်မရှိ သန့်ရှင်းသပ်ရပ်လွန်းသည့်ပတ်ဝန်းကျင်ကြီး။အမြင်နဲ့တင် ဤပတ်ဝန်းကျင်မှာ နေထိုင်တတ်တဲ့အသိုင်းဝိုင်းတို့သည် သာမာလူတန်းစားတွေမဟုတ်မှန်း တန်းသိနိုင်ပေမယ့် မွေ့နွန်း နဲနဲလေးမှမရှိန်ပါ။လက်ထဲက ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့စာရွက်လေးက ဂျပန်သံအမတ်ဟောင်းတစ်ဦးရဲ့ ခြံလိပ်စာ။

မွေ့နွန်း Uni တက်တည်းက နိုင်ငံခြားဘာသာတက္ကသိုလ်ကိုရွေးချယ်ခဲ့ပြီး ဂျပန်ဘာသာ အထူးပြုဦးစားပေးလေ့လာကာ မာစတာဘွဲ့ပင်ယူခဲ့ပြီးပြီမို့ ဂျပန်လူမျိုးအတော်များများနှင့်ရင်းရင်းနှီးနှီးပြောဆိုဆက်ဆံဝံ့သည်အထိ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယုံကြည်မှုတို့တန်ဆာဆင်ထားသည်။

လက်ရှိ အချိန်ပိုင်းဂျပန်စာသင်ပြပေးသလို၊Japanese-Myanmar translate အဖြစ် Foreign guide ဝင်လုပ်ရင်း ဂျပန်ပြည်မှာကျောင်းသွားတက်ဖို့ နောက်ခြေတစ်လှမ်းကြိုးစားနေတာ။

ကျောင်းစရိတ်အတွက်ငွေးကြေးပမာဏသည် မွေ့နွန်း မိဘတွေ တတ်နိုင်တဲ့အနေအထားမဟုတ်မှန်းသိနင့်ထားသည်မို့ ကိုယ့်ထူးကိုယ်ချွန်ပြီး Scholarship ရဖို့ကြိုးစားပြီးဝင်ဖြေခဲ့ပေမယ့်အရွေးခံရတဲ့အထဲ ကိုယ်မပါဝင်ခဲ့။နောက်ခံတောင့်တင်းတဲ့ မိသားစုကလေးတွေသာ နာမည်ထွက်ကျလာခဲ့တာမို့ စိတ်ပျက်လက်ပျက်နေခဲ့မိတာ။

သို့သော် မနေ့ညက ကိုယ့်ဆီဝင်လာတဲ့ mail ထဲမှာကံကောင်းခြင်းတစ်ခုပါဝင်ခဲ့သည်။ဂျပန်သံရုံးက ကိုယ့်အဖြေလွှာပယ်ချခဲ့ပေမယ့် သံအမတ်ဟောင်းတစ်ဦးက ကိုယ့်ဆီဆက်သွယ်လာခဲ့သည်။

ကိုယ့်ဆီကမ်းလှမ်းလာတဲ့အလုပ်သည် စာသင်ပေးယုံဆိုပေမယ့် အခွင့်ရေးကကြီးမားလွန်းနေ၍ မွေ့နွန်း လိုလိုလားလားလက်ခံခဲ့ပါသည်။