The Perfect Conundrum [BL]

CHAPTER 30

Chapter 30
F E L I X

Nag-aabang ang mga huradong asa harap ko para sa kasunod na linya. Hindi ko parin talaga mailabas sa akin bibig.

Sumasabay pa dito 'yung patuloy na pagtibok ng puso ko na parang gustong kumawala sa aking dib-dib.

I try to catch my breath and calm myself at ipamuka na kasama sa acting ang nangyayari.

Every time I open my mouth wala talagang lumalabas sa bibig ko. I clenched my fist and closed my eyes dahil ramdam ko na naghihinala na sila sa akin.

I looked at Yohan baka gumaan 'yung loob ko at makabalik ako sa pacing, his eyes tell na alam nya na nagpapanick na ako.

"I'm sorry..." Bumuntonghininga ako at tuluyan na nawala sa pag acting.

Bakas sa muka ng mga hurado ang pagtataka sa nangyari.

Estudyante rin sila kagaya ko pero bakit ambigat ng mga tingin na ibinibigay sa akin na parang totoong mga hurado talaga sila?

"It's okay," sagot ni Yohan "Just Relax and try again, you can do this."

Mag sisimula na sana ulit ako nang biglang lumapit si Eric sa akin at hinawakan 'yung balikat ko.

"Okay lang ba kung hiramin ko muna si Felix kahit ilang segundo lang?" Sabi nito sa mga judges.

Nagkatinginan muna sila bago ito pumayag kaya hinila na nya ako sa likod.

"I'm sorry I botched the audition, I failed."

"Felix, tell me what's wrong?"

"I'm fine," sabay iwas ng tingin sa kanya "It's just that... I can't."

"C'mon, are you giving up? After all we've been through?"

"Tignan mo 'yung mga Judges they are already discussing na hindi ko makukuha yung role."

Tumingin kaming dalawa sa apat na judges na naguusap-usap at kitang-kita sa muka ni Santino ang kanyang ngiti.

Nagtagumpay sya na hindi ko makuha ang role.

"Look," singhal nito. "I'm sorry about kanina na pinagdudahan ko kayo ng kaibigan mo, I'm sorry pero please don't give up yet..."

"Hindi ko nga kaya." reklamo ko

"Felix..." He calmly called.

Marahan kong tinginan si Eric at kinuha ang script na asa lamesa malapit sa amin. Iniabot ko ito sa kanya para mabasa nya kung ano ang nakalagay. Tumaas ang kilay ni Eric at naka ilang tinign sya sa akin habang binabasa 'yung script.

Alam ko naman na acting lang 'to atsaka wala naman magseseryoso ng sasabihin ko kasi nga...

Acting lang 'to...

Alam nga ni Santino na bakla ako at ginawa nya 'tong script na 'to para ipamuka sa akin ang kinakatakutan ko.

Everytime I say those words or any words that saying I am Gay it scares me and freaks me out at the same time my chest felt so heavy.

I've been through a lot at ayaw ko nang mawala kung nasaan ako ngayon. Ayoko nang mawala sa comfort zone ko at sa safe haven na ginawa ko.

"Its..." pabiten na sinabi ni Eric habang binabasa parin nya 'yung script.

"It's about me," I hushed. "Alam nya ang sikreto ko."

"How?"

"Hindi ko rin alam."

Bumuntong hininga ito at hinawakan ang magkaibilang braso ko; tumingin sa akin ng deretsyo.

I can clearly see every feature of his face at for some reason his eyes are drawing me in kaya hindi ko maisawang hindi ito titigan.

"You can do this Felix," he said it with assurance. "I know how resilient you are in this kind of moment, You always stand straight, chinned up and focus on what's ahead of you."

As I listen to his voice alam kong sinasabi nya lang to para hindi ako kabahan.

"Ang Felix na kilala ko ay hindi nagpapalamon sa pressure kundi ikaw ang lumalamon sa pressure," he added "You can do this!"

I immediately closed my eyes bago pa nya makuha ang loob ko. Then I clicked my tongue.

"I can't because it scares me," reklamo ko.

"Santino won't say a word," he replied. "Ginagawa nya lang 'yan para matakot ka and you are giving in, pero trust me you can do this. We've been through this. Remember your true purpose kung bakit mo ginagawa ito. Labas si Santino dito, he just wanted to test you."

He gently pats my head and smiled as I sigh.

Pumayag na lang ako at bumalik na kami sa harap ng Judges.

I don't know why I'm being like this, alam kong ayoko na pero sumunod parin ako sa kanya.

I can't believe nakuha  nya ang loob ko and that's why I hate it when he is being persistent, his charms are working on me.

"I'm ready," I said.

"You may start again," sagot ni Yohan.

I took a very deep breath as Ethan Gonzales took me. I imagine a scenario na kaharap at kausap ko si Dean Santos.

I Imagine na sa isang hallway kami at na aaninag dito ang liwanag ng palubog na araw.

I can do this; I will do this...

"Dean, No!" Seryoso kong sinimulan ang unang linya. "Hindi mo puwedeng sabihin kay Dad ang nalalaman mo lalo na 'yung relasyon natin."

I paused for a while to listen to imaginary Dean Santos.

"Pag ginawa mo 'yan masisira ang pamilyang binuo ni nanay..." My voice cracked. "Hindi mo puwedeng sirain ang pamilyang binuo ng nanay ko."

Ang mga mata ko ay napapalibutan na ng mga luhang gustong kumuwala at ang lalamunan kong humahapdi dahil gustong magpakawala ng sigaw.

"Hindi mo puwedeng sabihin na bakla ako!" Tumulo ang aking mga luha habang nangangatog na ang aking bosses.

"Hindi pa ako handa Dean," iyak ko. "Natatakot parin akong sabihin 'yung totoong pagkatao ko, hindi ko pa kaya."

Pinunasan ko gamit ang aking kamay, ang walang sawang pagtulo ng aking mga luha kasabay ng malakas kong pagsinghal.

"Natatakot ako na mawala 'yung mga taong mahalaga sa akin 'yung respeto nila sa akin dahil lang na bakla ako, Dean." diin ko "Alam ko naman na mahal kita pero hindi ko kayang mamuhay na kung saan hindi tayo tatangapin ng mundo lalo na ang magulang natin!"

Sa pagkakataong ito hindi ko na namalayan na unting-unti na nawala 'yung scenariong nasa utak ko hanggang sa napatingin ako kay Yohan.

"Kahit ganito na lang ako, sapat na sa akin na nakikita kita lalo na pag masaya ka. Sapat na sa akin na nakakusap kita at sapat na sa akin basta andyaan ka lang. Kaya okay lang kahit hindi maging tayo kasi..." I bitterly smiled. " ...I will always love you"

I know at this moment hindi na si Ethan ang nagsasalita kundi ang sarili ko na.

Kahit alam kong hindi nya ako mamahalin kagaya ng pagmamahal ko sakanya sapat na sa akin, Ikaw.

I'm still afraid of coming out and I don't know kung hanggang kailan.

Alam ko sa sarili ko na hindi ko matatago ito ng matagal dahil malalaman at malalaman din nilang lahat.

Inaasahan ko parin na Yohan will stays at my side kahit friends lang kami.

"Iyon lang po," I faintly smiled.

END OF CHAPTER 30