Dışarıda devam eden bir hayat, içimde kalbi duran bir kız çocuğu vardı.
Asi Merve Karakuyu, ailesi ve kendisiyle devamlı olarak savaş veren genç bir üniversite öğrencisidir. Ansızın bastıran yağmurun kelebeğin kanatlarını ıslatması gibi hayatına bir...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oy ve yorumlarınızı bekliyor olacağım. Keyifli Okumalar! Instagram: binnurnigiz Twitter: binnurnigiz
🗝️
Chouchou – Dawn
35. BÖLÜM
KÖRDÜĞÜM
Sanki ruhum orada dikiliyordu, bir kâğıt gibi buruşturulmadan hemen önce dimdik duruyordu.
Kâğıt gibi buruşturulduktan sonra bir çöplüğün kenarındaki kaldırıma atıldı, rüzgâr onu sürükledi, yağmurlar üstüne yağdı, karanlıklar üstüne çöktü, ayaklar üstüne bastı. Küçük bir kız çocuğunun dikkatini çektiğinde ruhum artık kirlenmiş ve paramparçaydı. Küçük kız eğilip yerde buruşturulmuş şekilde uzanan ruhumu avuçlarının arasına almak istedi, babam küçük kız çocuğuna seslendi: "Dokunma ona! Ne kadar kirli, görmüyor musun? Ellerin kirlenecek!"
Kız çocuğuna baktım. O kız çocuğu bendim.
Onun ruhumda bıraktığı izleri hiçbir zaman silemeyeceğimi biliyordum.
O, babamın bıraktığı izlerin üstünden geçerken biraz olsun duyduğum acıyı hafifletiyordu.
Zemini, tavanı ve hatta duvarları bile metal olan bir koridora girdiğimizde, ayağımın altındaki zemine çarpan topuklu botlarımın takırtıları o kadar sert bir yankı uyandırıyordu ki, bu ses Karan'ı rahatsız etmişti. Metalin içinde yürüyor gibiydik. Bana hiç güvenilir gelmeyen bu yoldan yürürken kendimi nasıl bu kadar güvende hissedebiliyordum, anlamıyordum. Araya kıvrıldığımız an bir hostes önümüzde dikiliyordu ve uçağın içi belirdi. Bir an adımlarım bıçak gibi kesildi.
Adımlarımın durmasıyla eş zamanlı olarak Karan omzunun üstünden bana baktı. Siyah gözler yine parlıyordu. "Ne oldu?"
"Uçak mı?"
"Evet?"
"Buradan mı gireceğiz?"
"Dışından binmek istiyorsan..."
"Yok yok," dedim hızla. "İyi buradan." Evet, buradan gayet iyiydi. Uçağın dışını, devasa büyüklüğünü görüp ürkerek binmektense, hiçbir şeyi görmeden böyle bir kabinin içinden binmek daha sağlıklıydı. En azından benim açımdan bu böyleydi.
Karan bir süre öylece dikilerek dikkatle yüzümü inceledi. Gözlerimi kaçırdığımda bile bakışları hâlâ yüzümün çerçevesinde geziniyordu.
