Dışarıda devam eden bir hayat, içimde kalbi duran bir kız çocuğu vardı.
Asi Merve Karakuyu, ailesi ve kendisiyle devamlı olarak savaş veren genç bir üniversite öğrencisidir. Ansızın bastıran yağmurun kelebeğin kanatlarını ıslatması gibi hayatına bir...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
✂️
Sentenced – Mourn
60. BÖLÜM
YANSIMA
Birini elini kana bulamadan öldürmek istediğin zaman, onu kendisini sevdiğine inandır ve sonra izle. Elini bile sürmene gerek kalmayacak. Bunu öğrendiğimde sadece on üç yaşındaydım, babam yağmurun altında bulduğu yavru bir kediyi bahçemize getirmiş, kediye biraz süt vermiş ve onu saatlerce sevmişti ama eve almamıştı; sonra içeri girdi, kedi gitmedi ve oturduğumuz sokaktan çok araba geçerdi.
Yavru kedi o günün akşamı ezilip öldü.
Babam o gece çok ağladı, duymadım sandı, duymadılar sandı. Kimse duymadı belki ama ben duymuştum.
Eğer kediyi bulduğu yerde bıraksaydı belki bu olmayacaktı ama kediyi onu sevdiğine inandırmıştı. Sevildiğini düşünen kedi gitmemiş, bırakıldığı yerde onun için geleceğini düşündüğü kişiyi beklerken ölmüştü.
Babam tanıdığım en merhametli katildi; elinde sevgi adını verdiği bir bıçak tutuyordu ve o bıçağı en çok onu sevenlere saplamayı seviyordu.
Birini sevmek, o kişinin yapacağı tüm kötülükleri kabullenmek demekti ve kabullenilen tüm kötülüklerin içinde kendi ölüm fermanının altında da imzan parlardı.
Önünde durduğum bina biraz eskiydi ama pencereleri yeni takılmıştı, binanın demode görüntüsünün aksine pencereler pahalı ve temiz duruyordu. Avucumda tuttuğum kâğıdı buruşturup kimono model sarı ceketimin geniş cebinin içine koydum, kâğıdı bırakmadan hemen önce buruşturup bir top haline getirmiştim.
Gri yağmur bulutları dağların ardında toplanarak yükselmiş, içinde biriktirdiği gözyaşlarını yeryüzüne dökeceği ânı kollamaya başlamışlardı. Hemen arkamda cadde vardı, dar olmasına rağmen iki araç yan yana ilerleyebiliyordu. Caddenin karşısındaki kaldırımda Sergen'in aracı duruyordu, Sergen aracın içindeydi ve gözlerini sırtımda hissedebiliyordum.
Binanın demir kapısını itip içeri girdim, apartman boşluğu boya ve tiner kokusuyla boğulmuştu; duvarlardaki hardal rengi boyanın üzerinde beyaz kireç darbeleri vardı. Basamakları dar merdivenleri yavaşça tırmanmaya başladım, önünden geçtiğim iki dairenin kapı numaralarına ve hemen önünde duran ayakkabılara bakmıştım.
İki dairenin de kapılarının önü ayakkabılarla doluydu. Aile. Boş bakışlarımı bir üst kattaki dairenin önüne çevirdiğimde orada yalnızca tek bir ayakkabı olduğunu gördüm. Gözlerimi kaldırıp daire numarasına baktım.
