Aiming for Hades

27

TW: Anxiety, depression, words

I was rushed in a hospital.

My father was there. My friends are too. I could see doctors. Gulong-gulo ang utak ko. Hindi ko alam kung paano 'yon nagiging magulo kahit pa blanko ito.

The news was announced later that day.

My mother... Jasmine Lim... is dead.

"Hindi! A-Anong patay na?! A-Ang g-ganda-ganda ng... Ang ganda-ganda ng n-ngiti niya sa 'kin kagabi! S-She tucked me to bed, she said she loves me!" I shouted hysterically!

My father calmed me down but I can't be calmed! Anong patay?! Imposible! Sobrang imposible! Ang saya-saya niya kagabi! Ngumiti siya sa 'kin! At ang saya-saya ko rin kagabi dahil sa kanya! Sa kanila ni Tatay! Sa mga kaibigan ko!

Imposible!

"Janela, anak..." my father tried to calm me again.

"Tay! Tay, naniniwala ka?!"

Gia was crying when she went up to me.

"Gia?!" paghingi ko ng tulong! Iintindihin ako niyan! Lagi akong iintindihin niyan! Hindi man siya kampi sa 'kin sa lahat ng oras dahil aminado akong may mga oras na immature talaga ang mga ginagawa ko, kakampihan ako niyan! Gia cried more and shaked her head.

"E-Elle..." humikbi siya.

"Ano?! Naniniwala ka rin?!" I shouted angrily! Napatingin ako kay Kendall na naiyak na rin! "Kendall! Kendall, imposible 'yon. I-Imposible 'yon, 'di ba?! 'Di ba?!"

Umiling siya nang umiling, bigo.

"What?!" I couldn't believe them!

I looked at the last hope I have. Harry! He never disagrees with me! He will just tease me but he never disagrees! He always side with me! He will always!

"Harry! Harry, you don't... b-believe them, right?" pumiyok ang boses ko.

Harry wiped a tear in his eyes and looked away.

It breaks my heart more.

Kasi bakit?! E, parang... Parang hindi talaga posibleng mangyari ito. Kasi paano? Paanong nakakangiti si Nanay kagabi ng ganoon kung... kung balak pala niyang... Patuloy akong nagpumiglas kahit hawak-hawak na 'ko ni Tatay. May ibang mga nurse na ring tumulong kaya mas nagalit ako't nagpumiglas!

Kasi kung ako iyon! Kung ako si Nanay at balak kong... balak kong magpakamatay! Hinding-hindi ako makakangiti! Tuluyan kong naramdaman ang maiinit na luhang tumutulo sa pisngi ko. Kung babalakin ko mang magpakamatay! Kung babalakin ko mang mawala na lang! Hinding-hindi ako makakangiti!

Naririnig mo kaya ako, Nay?

I cried hysterically.

"K-Kung magpapakamatay ako! K-Kung... Kung m-magpapakamatay a-ako!" I shouted so angrily!

Nay, naririnig mo ba ako?!

"Elle..." mas lalong bumuhos ang luha nila Gia.

"Hinding-hindi ako m-makakangiti! H-Hindi ko! Pupuntahan ang... a-ang mahal ko sa b-buhay! A-At ngingitian siya! K-Kukumutan! Patutulugin n-na... na parang h-hindi ako magpapakamatay kinabukasan!"

Father hugged me so tight. And unlike how he hugged us last night, I couldn't feel any warmth.

"Hindi... h-hindi ako ngingiti! Ni-hindi ako makakangiti! Naiintindihan n-n'yo ba ako?! Kayo ba... Kayo ba, m-makakangiti kayo sa 'kin nang g-ganoon?!" I asked desperately. "Iiwanan n'yo pala ako! Pagkatapos n'yong i-iparamdam na... Na..."