Aiming for Hades

28

It's been the darkest days of my life.

I can't smile. I hated smiling. I hated to see people smile. I feel like if they smile at me, they're gonna leave me soon. Kung naisip ko man noong ang trauma ko galing sa lalaking nang-harass sa 'kin ang pinaka-malala, nagkakamali ako.

I hated everything. Ganoon pa man, noong marinig ko ang nurse na sinasabing mahina na ang kapit ng anak ko sa 'kin... Dapat masaya ako. Dapat ayos lang sa 'kin iyon. Pero parang may nagtulak sa 'kin para isiping hindi puwede.

Ayaw kong mawala siya sa 'kin.

My mom already have left me, physically. She committed suicide. I already feel miserable. And I hated it. To lose your Mom... I hated the way it feels. In my case, would my child lose me? Or would I lose my child? I don't know.

Truly, not every children is a blessing.

Sometimes, it just adds up to what you've been going through—which is also because of you. Hindi mo puwedeng sisihin ang anak mo dahil ikaw din naman ang gumawa no'n. Sometimes, instances like me, I can't raise a child, kaya naman nagiging mababaw lamang ang tingin ng iba sa bata.

I have fully understood that if I don't want this child, I can just abort it.

Walang masama roon. Magiging masama lang ang pag-a-abort kung dahil lang sa galit mo iyon ginagawa. Hindi mo gusto ang Tatay o ano. If you're making a decision because of hatred or anger, then, that'll never be a valid decision.

"I c-can't raise a child..." paulit-ulit kong sinabi habang yakap-yakap ni Gia.

Una pa lang, alam kong hindi ko na kaya. Durog na durog na ang puso ko pero kahit saang anggulo ko tingnan, alam kong hindi ko kaya. I can't raise a child. Pero ngayong... ngayong wala na si Nanay...

Patay na ang Nanay ko. Naiwang mag-isa ang anak niya. Ako 'yon.

Ang tanong na namutawi sa isip ko naman ay kaya ko bang maramdaman muli na maiwang mag-isa? Hindi na! Hindi ko na iyon kakayanin... Kahit ang desisyon ay susuportahan ako ni Nanay...

Hindi ko kaya ang ganito kalaking responsibilidad. Hindi ko maisip na nag-aalaga ng bata at nagtuturo kung paano ang takbo ng buhay sa kanila.

Sabi ni Nanay, noong nabuntis siya, sinabi niyang mali raw ang pagbubuntis niya. Mali raw... Ako? Mali raw iyon. Pero paanong napalaki niya ako ng ganito kaayos? Paanong lagi akong angat kung usapang magulang ang pagkukuwentuhan namin ng mga ka-eskuwela't kaibigan ko?

You've been a very good mother, Nay.

I wish I told you. I wish you knew. I wish you felt it by my love. You've been a very good mother... Wala kang karanasan na pagpapalaki ng anak, Nay, pero tingnan mo ako ngayon... Hindi ko sinasabing maayos lagi ang asal ko o ano. Pero lahat ng magagandang meron ako ay dahil sa 'yo, Nay. Salamat... Salamat po, Nay...

Sana kapag nagpapasalamat ako sa 'yo, Nay, kahit pa palagi kong sinasabi ay ramdam mo ang sinseridad no'n.

I cried again in the arms of my friends. They were all looking at me, sadly. I can't help but just cry more.

"But I want to r-raise it..." I cried.

Gia looked shocked when I saw her reaction. My three friends were shocked, actually. They all looked at me with worried faces.

"Elle, don't push yourself..." Gia stated, worried about what I said.

"I'm not... I-I'm not, Gia..." panay ang hikbi ko. "G-Gusto kong... Gusto ko siyang... buhayin..."

For the past month, I said to myself, I'll never be like my Mom. I'll never do whatever she did. Hinding-hindi ako susunod sa yapak niya.

Pero nakaligtaan kong... Nanay ko siya. Siya ang nagpalaki sa 'kin.