Yüzüme düşen bir tutam saç onun yumuşak dokunuşları arasında kulağımın arkasına yerleşti. Benden sakındığı şefkatini nasıl da özlemiştim.
"Ben sana yaramam be kızım!" dedi, iç çekerek.
"Yaramıştın." dedim, sertçe. "Sen bana yaramıştın." Gözlerim onu...
Gözlerimi açtığımda hala Yankı'nın göğsündeydim. Hava biraz kararmıştı. Ama tamamen koyuya bulanmamıştı. Göz gözü görebilecek derecedeydi. Yankı'nın kaslı kolları benim bedenimi kendi bedenine adeta hapsetmişti. Bu haline gülümsemeden edemedim. Burnumu göğsüne sürtüp usulca yüzümü yüzüne doğru kaldırdım. Uyuyordu. Onu uyandırmamak adına çok küçük ve dikkatli hareketlerle yatağın içinde geriye doğru süründüm. Kollarından kurtulup ellerine kadar süründüğümde iki parmağımın arasında bileğini sıkıştırıp elini üzerimden ittirdim. Bedenimin altında kalan diğer elini ise acıtmamaya özen göstererek yataktan çıktım. Yankı huzursuz bir şekilde yüz üstü dönüp uyumaya devam etti.
Bir dakika! Gözlerim Yankı'nın çıplak sırtında gezindi. Ne zaman üzerini çıkarmıştı, bu adam? Etrafa göz gezdirirken kazağını pencere önündeki sandalyeye bırakmış olduğunu gördüm. Kesinlikle uykum çok ağır olmalıydı.
İçime düşen karşı konulamaz istekle çantama koştum. Para dolu olan çantamın ön cebini açıp fotoğraf makinemi elime aldım. Yankı'nın vereceği tepkiyi düşünmeden onu kadrajıma izinsiz bir şekilde alıverdim. Bu eşsiz manzaraya karşı koymam mümkün değildi. Fotoğraf çekmek benim tutkumdu. Odada deklanşör sesi patlak verirken alt dudağımı dişledim. Uyanmasını istemiyordum. Uyanmadığına emin olduğumda dudağımı dişlemeyi bırakıp çektiğim fotoğrafa giriş yaptın.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
☆Odayı hafif karanlık düşünebilirsiniz.
Kesinlikle mükemmel bir şey yakalamıştım. Önümde canlısı dururken ben bir müddet fotoğraftaki Yankı'yı izledim. Yankı'nın kıpırdanmasıyla küçük bir panik yaşayıp ekranı yanlışlıkla bir başka fotoğrafa kaydırdım. Gördüğüm fotoğrafla gözlerime dolan ıslaklık eş zamanlı gerçekleşti. Dizlerim titrerken kendimi yatağın ayak ucuna usulca bıraktım. Uras'la çektiğimiz fotoğraflarda gezindi, parmaklarım.
Biz eskiden güzeldik. Severdik, birbirimizi. Ama sevmek bu değildi, öyle değil mi? Sevmek acıtmazdı. Sevmek öldürmezdi. O bana zarar vermek istemişti. O beni öldürmek istemişti. Öldürmesine ramak kala bir kelimem kurtarmıştı, beni. Bana her fotoğrafta aşkla bakan adam ölüm kokuyormuş nereden bilebilirdim?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
