Yüzüme düşen bir tutam saç onun yumuşak dokunuşları arasında kulağımın arkasına yerleşti. Benden sakındığı şefkatini nasıl da özlemiştim.
"Ben sana yaramam be kızım!" dedi, iç çekerek.
"Yaramıştın." dedim, sertçe. "Sen bana yaramıştın." Gözlerim onu...
"Dur." dedi, onu sürüklememe müsaade etmeyip. "Bak, Gece." Kolumu tereddütle kavradı. "Seni üzmek istemiyorum. Ama bu nikah bir oyundu. Buna artık bir son vermeliyiz. Biliyorsun değil mi?"
"Biliyorum. Ama sadece not edeceğiz. Söz hiçbir yere başvurmayız. Benden bir hatıra olarak defterinde kalsın. Olmaz mı?" diye sordum, beklenti içinde.
Yüzündeki kaslar yumuşadı. "Gel benimle." deyip sol bileğimi kavradı. Yankı'nın adımlarına ayak uydurdum. Kaptan köşküne girdiğimizde sediri bir sandık gibi kaldırıp altındaki merdivenli gizli geçidi ortaya çıkardı.
"Önden ben ineceğim. Işıkları açınca sende gelirsin. Tamam mı?" diye sorduğunda gözlerimle onu onayladım.
Yankı merdivenden aşağıya iner inmez ışıkları açmıştı. Işıkların açılmasıyla merdivenin kenarına tutuna tutuna aşağıya doğru indim. Son basamaklara ulaştığımda Yankı beni karnımdan yakalayıp zemine yavaşça bıraktı.
Gözlerim etrafı merak içinde taramaya başladı. Küçük yuvarlak pencerelerden denizin altı görünüyordu. Resmen denizin içinde gibiydik. Köşede küçük bir çalışma masası vardı. Merdivenin arkasında kalan küçük alanda iki kişilik siyah renkte deri bir kanepe vardı. Merdivenin ön tarafında ise neredeyse minyatür denilebilecek bir mutfak vardı. Gözlerim son durağa -Yankı'ya- ulaştığında kocaman gülümsedim.
"Burası çok şirinmiş." deyiverdim.
"Gel." deyip bileğimi yeniden yakaladı. Az önce merdivenlere tutunduğum için avuçlarım biraz sızlamaya başlamıştı. Ancak bu küçük sızlamaları hissetmezden geldim. Köşedeki masaya ulaştığımızda masanın üzerinde duran tahtadan kapağı olan defteri açarak kalemlikten aldığı kalemi elime tutuşturup bileğimi serbest bıraktı.
"Sen yaz." dedi, gözleriyle defteri işaret edip.
Gülümsedim ve kalemi üç parmağımla kavrayarak deftere doğru eğildim.
