-
Atakandan;
Otobüs pek fazla dolu değildi,normalde de tam anlamıyla dolu olmuyordu zaten. Gidilecek uzun bir yola sahiptim ve kafam çok doluydu.
Serdar'ı düşünüyordum. Her düşündüğüm olayın sonunda aklıma o geliyordu ve kalbim acıyordu. Kötü bir ayrılık değildi bu, elbette konuşacaktık ve düşman değildik. Ama ne zaman?
Memlekete ani bir şekilde dönmem gerekmişti çünkü kız kardeşimi zorla biriyle evlendireceklerdi. Amcam yine başıma bela olmuştu. Ben gitmezsem diğerleri engel olamazdı. Durum ne kadar kötüyse annem bizzat arayıp yalvarmıştı.Gül gibi kızımı verecekler elin domuzuna diye.
Annemin hatrı için dönmüyordum oraya, kız Kardeşim, Rojda'm için dönüyordum. Daha on sekizinde yaşlı bir herifle evlenmesine hangi abinin içi el verirdi bilmem ama benim vermiyordu.
Hepsini ayrı ayrı severdim. Çok severdim. Ama Rojda en küçüğümüzdü. Ona bunu yapmalarına göz yumarsam yokluğumda hepsine yapacaklardı. Sorun şehirde değildi. Sorun geri kalmış zihniyetlerindeydi. Yoksa memlektimi seviyordum. Medeniyetler beşiğiydi. Sevilmemesi imkansızdı gözümde.
Nişanı bugün keseceklerdi. Düğünü de iki gün sonraya yapmaya düşünüyorlardı. Polisi arasam dahi on sekiz yaşında olduğu için büyük ihtimalle hepsi elini kolunu sallaya sallaya gezecekti.
Muavinin yanıma gelip bir şey isteyip istemediğimi sormasıyla irkilerek kendime geldim ve bir şey istemediğimi söyledim.Yolculara baktığımda kimi müzik dinliyor, kimi karnını doyuyor kimi de uyuyordu. Düşünceli olan bir kaç kişide vardı elbette.
Saatlerdir telefonumu elime almadığımı fark etmiştim. Serdar'a bindim diye bile yazmamıştım. Gerçekten dalgındım.
Yazdığı mesajı görmemle kötü hissettim. Merak ediyordu elbette. Çıkarken pek ortalarda görünmemişti. Ama üzüldüğünü biliyordum. Kısa bir zamanda ona karşı kendimi bağlanmış hissediyordum. Bu his kötü hissettirmemekle birlikte güvende hissettiriyordu.
Onunla bir şeyler yapmayı seviyordum. Onunla vakit geçirmeyi de seviyordum ve şu an yanımda yoktu. Saatler hem hızlı, hemde yavaş geçiyordu. Kısa bir konuşmanın ardından Alper ile içeceklerini öğrenmiştim. Ona kardeşiyle olan münasebetimi söylememiştim. Bu hoşuma gitmiyordu. Ondan saklı bir şeyler yapmak istemiyordum. Ama serdar'ı arada bırakmak istemezdim. Bazen dengesiz davranabiliyor ve mantıklı şeyler söylemediği oluyordu abisinin.
Belki de böyle yapmam güven kırıcıydı ama doğrusu neydi onu da bilmiyordum. Düşüncelerim ve kalbim zor zamanlar geçiriyordu. Tek dileğim ise bu günlerin bitmesiydi.
O zaman Serdar'a kulaklığını verebilirdim. Böylece bebeğime kavuşurdum. Nazlıydı ve belli etmiyordu. Biliyordum. İçten içe kalmamı çok istediğini, bende istiyordum. Onunla olmayı çok istiyordum. Durumum ortadayken adını koymakta istemiyordum. Gittiğim yerden cenazem çıkarsa diye deli gibi korkarken nasıl ona daha fazla umut verebilirdim?
-
Atakan için yakıyoruz...
-Ayaz
