Süveyda, kalbin üstündeki siyah benek demektir. Kalpteki gizli günah merkezi...
Sen, ben, onlar aslında hepimizin kalbinde bir yerlerde bu gizli günah merkezi vardır.
Bazımız bastırır, bazımız bastıramayız... Bazımız iyi olmayı seçer, bazımız kötü...
UZUN ZAMANDIR KAFAMDA KURGULADIĞIM BU BÖLÜMÜN GELMESİNİ BEKLİYORDUM VE SONUNDA TAMAMLAYIP YAYIMLIYORUM ❤️
UMARIM BEĞENEREK OKUDUĞUN BİR BÖLÜM OLUR❤️
LÜTFEN VOTE VERMEYİ VE DÜŞÜNCELERİNİ BENİMLE PAYLAŞMAYI UNUTMA.
KEYİFLİ OKUMALAR ❤️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"~İçimde, derinlerde bir yerde ağlayan küçük bir kız çocuğunun duyulmayan haykırışları var.~"
§
Umutlarınızın kalbinizde tamamen öldüğü zamanlar oldu mu?
Ben o zamanın bir kaç saniye sonrasındaydım. Tam her şey bitti derken, gelmesini beklediğim son insan çıkagelmişti. Engelleyemediğim şaşkınlık ve içimde tarif edemeyeceğim duygular ile babama bakıyordum.
Olamazdı. Buraya kendi canını tehlikeye attığını bile bile gelemezdi.
Benim babam bana, canı kadar değer veremezdi.
Gözleri boynumu sarmış halata kaydı. Sadece bir an Savaş'ın gözlerinden geçen korkunun babamın gözlerinden geçtiğini gördüm. Ardından kendini toparladı ve bütün ciddiyeti ile Altay'a baktı.
"Geldim işte. Buradayım. Şimdi bırak kızımı." dedi. Sesi gayet netti. Son cümlesini emir verircesine kurmuştu. Altay kulak kanatırcasına güldü ve demin videoya çektiği telefonu kapatarak cebine koydu.
"Bunun bir bedeli var Burhan. Kızını öylece bırakacağımı düşünmüyorsun değil mi?" diye sordu. Savaş benim olduğum taraftan gözlerini bir an olsun çekmiyordu. Sanki halatı inceliyor gibiydi. Aklında neler vardı bilmiyordum ama eğer altımda ki sandalye kayarsa bir şansım olduğunu sanmıyordum. Savaş gemiye ulaşana kadar çoktan boğulmuş olurdum.
Babam öne doğru bir kaç adım attı ve limanın ucuna kadar geldi. Gözleri Altay'a meydan okurcasına bakıyordu. İlk geldiğinde ve bena baktığında gözlerinde oluşan korku tamamen kaybolmuştu.
"Ne istiyorsun Altay?" diye sordu kararlılıkla. Öyle bir ses tonunda sormuştu ki sanki ne istese kabul edecek gibiydi. Altay bir süre kısık gözleriyle babamın suratını inceledi. Sanki bir şeyler arıyor gibiydi.
"Ne istediğimi benden iyi biliyor gibisin." dedi ve gülümsedi. Sürekli hareket halindeydi ve çevremde dönüp duruyordu. Bunu yapmasının sebebinin Savaş ya da babam silahla Altay'a ateş ederse hedefi tutturmaları zorlaşsın diye olduğunu biliyordum. Özellikle bana yakın duruyordu ki Altay'ı vurmak yerine beni yanlışlıkla vurma ihtimallerini arttırıp böyle bir harekete geçmelerini engellemeye çalışıyordu.
