Süveyda, kalbin üstündeki siyah benek demektir. Kalpteki gizli günah merkezi...
Sen, ben, onlar aslında hepimizin kalbinde bir yerlerde bu gizli günah merkezi vardır.
Bazımız bastırır, bazımız bastıramayız... Bazımız iyi olmayı seçer, bazımız kötü...
EN AZINDAN BÖLÜMÜN SONUNDA SORDUĞUM SORULARA KATILMAYI UNUTMA.
VOTE VERMEYİ UNUTMAYALIM.
KEYİF OKUMALAR ❤️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"~Ölümün olduğu bu dünyada hiçbirşey çok da ciddideğildiraslında.
Franz Kafya~"
$
Her hikayenin iyi, ya da kötü bir sonu vardır ve biz o sana razı olmak sonunda kalırız. Çünkü sonlar en başından bellidir aslında. Hayat bizi oradan oraya sürükler, bazen en zirveye çıkarır, bazen en dibe vurur. Bazen 'tamam bitti bu kadardı' dersiniz, bazen ufak bir umut tekrar hayata bağlar sizi.
Hayat beni sürekli bu iniş çıkışların içinde savururken, şuan yine dibte hissettiğim bir durumun içindeydim.
Bu sefer bu dipten çıkabilir miydim?
Yoksa dibin dibini mi görecektim?
Ne yaşayacağım meçhuldu ama Savaş'ın şuan benden daha dipte olduğu kesindi. O içinde kaybolduğum gözleri şimdi birçok duygu barındırıyordu.
Hayal kırıklığı, hüzün, şaşkınlık, öfke...
Ne yaşayacağına karar veremiyormuş gibiydi.
Sessizlik hayatımda hiçbir zaman bu kadar uzun ve acılı sürmemişti. Birbirinden yıllarca uzakta kalmış abi ve kardeşin arasındaydım ve tek konuşan şey gözlerdi.
Uzun süren sessizliğin sonunda Savaş bir hareket göstererek yutkundu. O yutkunma canını yakmış gibi yüzünü buruşturdu belli belirsiz.
Yavuz'a döndüm.
Dudakları aşağıya düşmüştü. Gözleri pişmanlığının ve özleminin en büyük kanıtıymış gibi bakıyorlardı. Derinlerde bir yerde korkuyu ve tedirginliği gördüm. Kardeşinden gelecek herhangi bir tepki için temkinliydi.
O sırada ayaklarımın dibinde hareketlenen Rasim'le irkilirken ufak bir adım geriye attım. Gözleri Yavuz'un üstündeydi.
"Sen..." dedi zorlukla çıkan sesiyle. "Hayatta olman imkansız!"
