Süveyda, kalbin üstündeki siyah benek demektir. Kalpteki gizli günah merkezi...
Sen, ben, onlar aslında hepimizin kalbinde bir yerlerde bu gizli günah merkezi vardır.
Bazımız bastırır, bazımız bastıramayız... Bazımız iyi olmayı seçer, bazımız kötü...
YEPYENİ VE MÜKEMMEL BİR BÖLÜME HOŞ GELDİN DEĞERLI OKUYUCUM😇
GÜZEL BİR BÖLÜME KARŞINDAYIM.
LÜTFEN VOTE ATMAYI VE BOL BOL YORUM ATMAYI UNUTMA. HEPİNİZİN YORUMLARINI OKUYORUM VE OLABILDIGINCE GERI DÖNMEYE ÇALIŞIYORUM 😊
BU BÖLÜM YORUMLARIN VE FİKİRLERİN ÇOK ÖNEMLI. HEYECANLA BEKLİYORUM :)
KEYİFLİ OKUMALAR ❤️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~Acı, insana sonradan verilmiş yaşama gücüdür.~
1 AY SONRA
Acı kelimesi hiç bu kadar gerçekçi gelmemişti şimdiye kadar. Anlamını ve nasıl hissettirdiğini ilk kez öğreniyordum sanki. Ailemden ayrıldıktan sonra yalnız kaldığımı düşünmüştüm ama şimdi anlıyordum yalnızlığın ne demek olduğunu.
Nefes alıyordum, evet.
Yaşıyor gibi hissediyor muydum? Kesinlikle hayır.
Bir ay geçmişti Savaş'ı görmeyeli. Bir kere bile aramamış, eve dönmemiş, telefonu kapalıydı. Ondan haber alabileceğim kimseyle iletişim kurmuyordu. Bir kaç kez Yavuz ile konuşmuştum. Onunda Savaş'tan haberi yoktu.
Sanki Savaş hiç var olmamış gibiydi. Eğer şuan onun evinde oturuyor olmasam, odasının her bir köşesinde o sevdiğim kokusunu almasam, kıyafetleri hala dolabında olmasa beynim buna inanabilirdi. Buna inanmak daha kolay olurdu.
Oysa ki biliyordum.
Savaş beni terk etmişti. Bu gerçeği kabullenmek istemiyordum. Hiç dönmeyecek olma ihtimalini düşünmek bile istemiyordum ama bekliyordum.
Bu evdeki geçen her saniye onu bekliyordum. Bir gün şuan gözlerimi diktiğim şu kapıdan içeri girecekti. Son bir aydan beri yaptığım tek şeyde buydu zaten.
Bebek mi?
Savaş'tan bana kalan tek şeyi yok edemezdim. Aldırmamı söylemişti ama dönecekti biliyorum. Öfkeliydi sadece.
Dönecekti.
Yıllar boyuda beklesem bir gün dönecekti.
Şu kapıya bakmak dışında yaptığım tek şey sırf bebek için yemek yemek ve uyumaktı. Onun dışında başka bir şey yapmaya mecalim yoktu.
"Kahvaltı zamanı!"
Merve'nin sesi düşüncelerden bir süre uzaklaşmamı sağladı. Gözlerimi dış kapıdan çekerek Merve'ye döndüm. Elinde ki tepsiyi önüme bırakarak yanıma oturdu. Tepsiye doğru baktım. Özenle hazırlamıştı ama canım hiçbir şey çekmiyordu. Yine de bebeğim için yemek zorundaydım. Koltuktan doğrularak kahvaltı yapmaya başladım.
