Merhabaa❤
Pazar sürprizi gibi zamansız geldim ahsj
Dün gece bir heves yazıp bitirdim ve yine hep olduğu gibi asla kendimi tutamayıp yayınlıyorum.
İyi okumalar ❤
°
Günlerin birbirini kovaladığı dönemde bahar sonlanmış kış mevsimine girmiştik.
Benim için daha iyisinin olacağını umduğum o hayal kaybolmuştu. Çünkü attığım adımlar silinmiş içimde koca bir boşluğa yer bırakmıştı.
Karnıma sancılar vurduran adamdan uzaklaşalı bir ay olmuştu.
Ben bana huzur veren bu çiftlikte nefessiz kalmak nedir onu yaşıyordum. Uzaklaşıp ilmek ilmek örüldüğünü hissettiğim bağı koparmak istemiştim.
Alışkanlık kurmayacak kimsede şefkat aramayacaktım. Kendime bunu inandırmaya çalışırken gözlerimi her kapattığımda aynı yüzü görmekten içim sıkışıyordu.
Her gece başımı yastığa koyduğumda aynı şeyi düşünüyordum.
Ne zaman?
Ben ne zaman böyle tutulmuştum?
İzlediğim dizilerde, filmlerde ve kitaplarda her şey farklıydı. İnsanlar birbirlerini tanır,vakit geçirir ve hislerini açığa çıkarırdı.
Ben...ben sadece uzaktan heyecanlanarak görmeyi umduğum benden yaşça büyük adama ne zaman böyle bağlanmıştım?
Hislerimi bile tam olarak bilmiyordum. Kendimden çok ama çok utanıyordum.
Heves miydi yoksa hayranlık mı?
Hayatımda onun kadar mükemmel bir erkek görmediğim için mi gözümde büyümüştü? Yoksa gerçek anlamda kalbim ilk kez mi birini içeri almıştı?
Düşüncelerimden utanırken sanki dışarıdan birisi anlıyormuş gibi daha çok çekingen içine kapanık olmuştum.
Bugün halamın misafirleri vardı. Kaybettiği eşinin akrabalarından bir kaç kişi gelmişti.
Yalnızca geldiklerinde karşılamış sonrasında odaya çıkmıştım. İnce giydiğim için üşüyerek üstümü değiştirmeye karar verdim.
Bej rengi taytın üstüne açık kahve tonlarında oversize bir sweat giyindim. Saçlarımı dışarı atıp el yordamıyla düzelttikten sonra odadan çıktım.
Sakine hanımın kızı Nisa odaya çıkmadan rica ettiğim kahvemi hazırlamıştı.
Teşekkür ederek kupayı elinden aldım ve bahçeye ilerledim. Dışarı çıkmadan kenarda bıraktığım kısa botları ayağıma geçirdim.
Seraya doğru adımlarken yan bahçeye evin içinden kalabalık bir grup çıktı.
Soluklarım kendiliğinden hızlanırken üşüdüğümü hissettim. Saniyesinde allak bullak olmuştum.
Asil'in...artık içimden bey demeyi bıraktığım adamın yüzünü görmekten aynı yenilgiyle ve utançla kaplanmaktan korkarak seranın kapısını açtım.
Yine istemediğim bir şey oldu.
İsmim seslenildi.
Lanet okumamak için kendimi sıkarak başımı çevirdim. Çitlere yaklamış gülümseyerek bana bakan Kaan beydi.
En son ki karşılaşmamızdan sonra onu bir daha görmemiştim. En son ki de pek iç açıcı bir anı değildi.
-"Merhaba."diye mırıldanırken bedenimi ona döndürmüştüm. Aramızda yaklaşık üç metre kadar mesafe vardı.
